The Forgotten People...

Thievery Corporation

«Ο Θεός μας είναι Ισχυρότερος»…

Στην Δύση του πολιτιστικού μαρξισμού έχουμε ένα κυρίαρχο αφήγημα: «φταίει πάντοτε και πρωτίστως η Δύση και μετά όλοι οι άλλοι». Αλλά και όταν φταίνε οι «όλοι άλλοι» δεν φταίνε επί της ουσίας αυτοί, φταίνε οι Δυτικοί που είναι «ιμπεριαλιστές και δολοφόνοι των λαών».

Αυτή η Δυτικής προελεύσεως αντι – Δυτική ιδεολογία βασίζεται στην μεταπολεμική «κουλτούρα της ενοχής» (GuiltCulture) που αποτελεί ένα ψυχολογικό φαινόμενο μίσους για τον Εαυτό (Self – Hating ή Εαυτοφοβία). Φορέας αυτού του φαινομένου ήταν η Νέα Αριστερά στην Αμερική και την Ευρώπη καταγγέλοντας τον «βάρβαρο Δυτικό καπιταλισμό των ιμπεριαλιστικών όπλων» έναντι των «θυμάτων της Μ. Ανατολής». Το ιδεολόγημα αυτό τοποθετήθηκε στις νοητικές διόπτρες όλων των Δυτικών αφού αναπαράγεται διαρκώς από τα ΜΜΕ και διδάσκεται στα σχολεία...

Περί Άδωνι…

Τα παλιά καλά χρόνια αρκούσε ένα σκούρο κουστούμι κι ένα βλοσυρό βλέμμα, για να κάνει κανείς καριέρα πολιτικού στην Ελλάδα. Μετά ήρθαν τα ιδιωτικά κανάλια, και αυτό που χρειάζονταν πάνω απ όλα ήταν μπόλικες εμφανίσεις στα πάνελ, ατέλειωτο μπλα μπλα και… ατάκες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι όσοι μαϊντανοί περάσανε από τα κανάλια σε καθημερινή σχεδόν βάση, στο τέλος γίνανε μέχρι και υπουργοί… ανεξαρτήτως  επαγγέλματος, και ανεξαρτήτως κόμματος.

Σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου και των κοινωνικών μέσων, τα παραπάνω δεν αρκούν. Χρειάζεται το κάτι άλλο… αυτό που μια ολόκληρη νέα γενιά θεωρεί δεδομένο και καθημερινότητα, και το οποίο για τους παλιότερους εξ ημών είναι terra imcognita. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά τα τσακάλια του Σύριζα, εξ ου και έχουν ολόκληρες λεγεώνες 20αρηδων τρολ, που ξημεροβραδιάζονται στο ίντερνετ, μην αφήνοντας να πέσει κάτω το παραμικρό…

Η εθνική ντροπή της διαπραγμάτευσης…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός της χώρας μας έχει φέρει συχνά σε δύσκολη θέση. Πότε είναι τα αγγλικά του, πότε τα ελληνικά του, πότε οι γεωγραφικές του γνώσεις, πότε οι πολιτικές του θέσεις. Αν είναι όμως ένα το πεδίο της κραυγαλέας και ντροπιαστικής αποτυχίας του, αυτό είναι το πεδίο της διαπραγμάτευσης.

Ουδέποτε η συγκεκριμένη έννοια διαπραγμάτευση έχει κατακρεουργηθεί περισσότερο στην παγκόσμια ιστορία.

Ο κύριος Τσίπρας είναι ασταμάτητος. Δεν παύει να μιλά συνεχώς για διαπραγμάτευση συνδέοντας την εξωτερική πολιτική με οικονομικά θέματα, με εσωτερικά πολιτικά ζητήματα, με κομματικά συμφέροντα, σε έναν ακατάσχετο αχταρμά μπουρδολογίας…

ΣΥΡΙΖΑ: Κερδάμε, ή την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια;

Από την εποχή των ανάλγητων σαμαροβενιζέλων υπήρχαν δυο κυρίαρχες σχολές σκέψης όσον αφορά στο τι μέλλει γενέσθαι αν ποτέ ο Σύριζας γινόταν κυβέρνηση. Η πρώτη τον ήθελε να φέρνει την καταστροφή, ενώ η δεύτερη τον θεωρούσε σωτήρα και ελπίδα της χώρας. Εγώ, ως ποταπός και μικροπρεπής, συντασσόμουν με την πρώτη… και μάλλον επιβεβαιώθηκα.

Σήμερα, μετά από ένα σχεδόν χρόνο συριζέικης ελευθερίας και πλατέματος της δημοκρατίας, πάλι υπάρχουν δυο σχολές σκέψεις για το (εγγύς) μέλλον. Η πρώτη θέλει τον Σύριζα να μας εγκαταλείπει άρον άρον, ενώ η δεύτερη τον βλέπει να κυριαρχεί για πολλά ακόμη τέρμινα. Προσωπικά συντάσσομαι με την πρώτη, και μέλει να αποδειχτεί αν έχω δίκιο...

Κυβέρνηση… στα τέσσερα…

«Πιεζόμαστε λίγο διότι, όπως γνωρίζετε, η ανακεφαλαιοποίηση πηγαίνει πιο γρήγορα από όσο πιστεύαμε και υπό αυτή την έννοια είμαστε θύματα της ίδιας μας της επιτυχίας, διότι οι τράπεζες δείχνουν να ανακεφαλαιοποιούνται λίγο νωρίτερα, οπότε ορισμένα από τα θέματα που θα μπορούσαμε να διευθετήσουμε αργότερα καλούμαστε να τα διευθετήσουμε νωρίτερα. Εχουμε τώρα μια εβδομάδα για να τελειώσουμε κάποια από τα πράγματα που έχουν απομείνει από την πρώτη δέσμη των προαπαιτούμενων».

 

Δεν είναι τα άθλια ελληνικά του που οδήγησαν τον Τσακαλώτο να κάνει αυτή την προκλητική δήλωση, μετά το τέλος του Eurogroup της περασμένης Δευτέρας. Ηξερε πολύ καλά τι έλεγε. Είναι η αλαζονεία εκείνου που έχει «πηδήξει το χαντάκι» και είναι αποφασισμένος να εφαρμόσει με συνέπεια όσα προβλέπει το τρίτο Μνημόνιο. Είναι ο «ενστερνισμός» του Μνημόνιου, που τάχα το υπέγραψαν χωρίς να το πιστεύουν, επειδή οι δανειστές τους έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο. Είναι η συνείδηση πως δε δίνει εξετάσεις στον ελληνικό λαό, αλλά στην ελληνική μπουρζουαζία, η οποία θα τον κρίνει από την ανταπόκρισή του στις απαιτήσεις του Μνημονίου, το οποίο αποτελεί τη Magna Carta του ελληνικού καπιταλισμού.

Ο Τσίπρας στην Τουρκία και πώς να μη χαθεί η μπάλα…

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Τουρκία αναμένεται να ξεκινήσει ευχάριστα. Αν δεν προκύψει κάποιο απρόοπτο, θα παρακολουθήσει τον φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα των εθνικών ομάδων  των δύο χωρών στην Κωνσταντινούπολη, μαζί με τον ομόλογό του Αχμέτ Νταβούτογλου.

Είναι άγνωστο αν η συνέχεια θα είναι το ίδιο ευχάριστη.

Αύριο θα μεταβεί στην Αγκυρα για την πρώτη επίσημη συνάντησή του με τον πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν. Σε άλλες εποχές, τα διμερή θέματα( Κυριακό, Αιγαίο, υφαλοκρηπίδα) θα ήταν στην κορυφή της ατζέντας και θα μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον. Σήμερα το ενδιαφέρον είναι σχεδόν μονόπλευρα προσανατολισμένο στο προσφυγικό και μάλιστα υπό τη βαριά σκιά της πρόσφατης τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι…