Χρόνια τώρα το χρησιμοποιούσα ως επιχείρημα,
όταν «μάλωνα» με φίλους σχετικά με το μουσικό επίπεδο της μάζας. Και όχι μόνο
στην Ελλάδα, όπου εδώ και δυο δεκαετίες περίπου ακόμη και οι εκάστοτε εικοσάρηδες
ακούν σκυλάδικα και τσιφτετελοπόπ, αλλά και στην μουσικά «πολιτισμένη» Δύση,
όπου οι περισσότεροι ακούν την άχρωμη άοσμη λεγόμενη FM music, την εμπορική
εκείνη ελαφρά ποπ μουσική δηλαδή με την οποία τα ραδιόφωνα τους πλημμυρίζουν τα
αυτιά από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Ποιο ήταν το επιχείρημα που χρησιμοποιούσα; Ότι
ακόμη και ο πολύς David Bowie, ουδέποτε είχε ένα από τα δεκάδες καταπληκτικά
άλμπουμ του να γίνονται Νο 1 στο περίφημο Billboard 200 chart. Και δεν μιλάμε
για κανέναν περιθωριακό ροκά, που έπαιζε indy ή underground μουσική, αλλά
για έναν από τους πιο εμβληματικούς και
ολοκληρωμένους σταρς των τελευταίων 40 χρόνων, με εκατομμύρια θαυμαστές σε
ολόκληρο τον πλανήτη…
Και όμως… συγκριτικά με κάτι άλλους ποπ σταρς
που σήμερα δεν τους θυμάται κανείς, και που είδαν τα χιτάκια τους να
καβατζάρουν την πρώτη θέση στα διεθνή billboards, τα τραγούδια του Bowie,
ακόμη και τα πιο «εμπορικά» του, δεν είχαν ποτέ αυτό το προνόμιο.
Ο λαός ανέκαθεν προτιμούσε τους Justin
Bieber και τους Κιάμους αυτού του κόσμου.
Στην δε (μουσικά) μπανανία μας, ρώτησα κάποτε
έναν φίλο μου που είχε ένα από τα μεγαλύτερα δισκάδικα της Θεσσαλονίκης, τότε
που αυτά κυριαρχούσαν (προ διαδικτύου), να μου πει τα νούμερα… τις πωλήσεις.
Δεν εξεπλάγην καθόλου όταν μου είπε το χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι εκείνη την
εποχή οι δίσκοι των παπαροκάδων πουλούσαν σαν τρελοί, έως και δέκα φορές
περισσότερο από τους δίσκους του Νταλάρα, που τότε ήταν το κλασικό σημείο
αναφοράς της «επιτυχίας»! Για τέτοια μουσικά γούστα μιλάμε…
Όσο για κάτι Nick Cave,
Grant Lee Buffalo,
Brian Jonestown Massacre
και λοιπούς καλλιτέχνες που τον ρώτησα, αυτοί δεν πουλούσαν ούτε το 1/100 των
αντίστοιχων δίσκων της Βανδή και του
Λεπά. Κοινώς, εμπορικά δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους.
Και βέβαια, ακόμη και οι «αντικειμενικά» άψογοι διεθνούς
αναγνώρισης ιστορικοί μουσικοί συνθέτες στυλ Μπετόβεν, Μότσαρτ, κλπ δεν
πουλούσαν σχεδόν τίποτα σε σχέση με την … Τάμτα.
Έτσι διασκεδάζει μουσικά ο λαός (ο κάθε λαός)
και έτσι ψηφίζει. Κάντε δηλαδή μια αναγωγή της μουσικής του επιλογής στην
αντίστοιχη εκλογική, και εύκολα θα καταλάβετε γιατί και πως διαχρονικά μας
κυβερνούν οι Αλέξηδες και οι Στρατούληδες, οι ζουρλές και οι ζαβές, με την δική
μας πάντα ψήφο.
Τέλος
πάντων, όλα αυτά περί David Bowie ίσχυαν μέχρι χθες… διότι όπως δείχνουν τα
πράγματα, χρειάστηκε να πεθάνει για «ζήσει να δει» ένα άλμπουμ του στην πρώτη
θέση του Billboard 200 chart.
Μιλάμε για το κύκνειο άσμα του Blackstar,
το οποίο μερικές μέρες μετά τον θάνατο από καρκίνο του καλλιτέχνη έφτασε στην
κορυφή των τσαρτς, ρίχνοντας στη δεύτερη θέση τον δίσκο της… Adele (ποια
είναι
πάλι
αυτή, αναρωτιέμαι).
Και να ήταν μόνο αυτό; Εννιά ακόμη άλμπουμ του Bowie
μπήκαν για πρώτη φορά, ή ξαναμπήκαν μετά από χρόνια στο εν λόγω τσαρτ, συμπεριλαμβανομένου
και του Best of Bowie,
που πήγε στο Νο 4, ενώ και το
καταπληκτικό κλασικό πλέον The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars έφτασε επιτέλους στο … Νο 21 για πρώτη φορά στα … σαράντα και βάλε χρόνια που κυκλοφορεί. Η
τελευταία ανάλογη εμπορική επιτυχία του Bowie ήταν το 2013, όταν το
άλμπουμ του The Next Day είχε φτάσει στο Νο 2…
Αυτά… ή αλλιώς: De gustibus…
Strange
Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου