Η Τουρκία θα σώσει την Ευρώπη!

Από το Λονδίνο ως την Αθήνα, η Ευρώπη αμφισβητείται. Χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως πρόσφυγες από την Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, προσπαθούν με κάθε μέσο να μπουν στην ΕΕ. Από την άλλη, πολλοί Άγγλοι συντηρητικοί θέλουν να φύγουν απ αυτήν. Άλλοι πάλι, όπως ο Ρώσος πρόεδρος Β. Πούτιν, την υπονομεύουν. Κι άλλοι την έχουν βαρεθεί.

Τα δυο πιο ισχυρά σύμβολα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το ευρώ και η συνθήκη Σένγκεν, κινδυνεύουν να καταρρεύσουν υπό την πίεση της πολωμένης πολιτικής, των διαφοροποιημένων οικονομικών αποδόσεων, και την εισροή πάνω από ένα εκατομμύριο απεγνωσμένων λαθρομεταναστών και προσφύγων τον περασμένο χρόνο...

Υπάρχει μια κρίση ταυτότητας. Η χριστιανική Ευρώπη, μια έννοια που ο Ούγγρος πρωθυπουργός Β. Ορμπάν μετέτρεψε σε φετίχ, δεν είναι και τόσο χριστιανική. Το 6% περίπου του πληθυσμού της Ευρώπης είναι σήμερα Μουσουλμάνοι, και το 2030 το ποσοστό αυτό θα φτάσει στο 8%.

Μια μικρή μειοψηφία των Μουσουλμάνων αυτών, που οι διαδικτυακοί τζιχαντιστές τους λένε ότι δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες μεταξύ Ισλάμ και απίστων, αλλά μόνο η υποχρέωση να σφάζουν τους άπιστους, πηγαίνουν μέσω Τουρκίας στις περιοχές που ελέγχει η ISIS, και επιστρέφουν στην Ευρώπη για να σκοτώσουν.  Παντού επικρατεί η διχόνοια και η δημαγωγία. Τα ξενοφοβικά ακροδεξιά κόμματα ευδοκιμούν στο περιθώριο, από την Σουηδία ως και την Ελλάδα.

Στους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Στοκχόλμης και της Κολωνίας, σε δυο κράτη δηλαδή που δέχθηκαν τους περισσότερους πρόσφυγες, σημειώθηκαν δυο επιθέσεις: Η μία από μετανάστες που επιτέθηκαν σε γυναίκες, και η άλλη από κουκουλοφόρους εθνικιστές τραμπούκους που επιτέθηκαν σε παιδιά πρόσφυγες. Τα περιστατικά αυτά υπογραμμίζουν την ένταση που υπάρχει στην Ευρώπη σήμερα.

Ο Ιταλός πρωθυπουργός είπε πρόσφατα σε κάποιον δημοσιογράφο ότι «αυτή δεν είναι η Ευρώπη… είναι ένας εφιάλτης». Αυτός ο εφιάλτης είναι της διαίρεσης, της βίας και των φραχτών, που βασανίζουν σήμερα το μισό δισεκατομμύριο των πολιτών της ΕΕ.

Μπορούμε να τον αποφύγουμε. Η σημερινή Ευρώπη δεν είναι ίδια με εκείνην του 1930. Στο Βερολίνο η Μέρκελ κυριαρχεί ως μια ηγέτης μεγάλου κύρους. Οι εντάσεις όμως υπάρχουν.

Κάποιες φορές, όπως σημείωσε ο Yeats, «το γεράκι δεν μπορεί να ακούσει τον γερακάρη». Ζούμε σε εποχές αναδίπλωσης. Ο πόλεμος τελείωσε, όπως τελείωσε και ο ψυχρός πόλεμος. Οι ΗΠΑ, υπό τον Ομπάμα, αποσύρθηκαν σιωπηλά από την Ευρώπη. Η Ουάσιγκτον δεν ακούγεται καν στο ζήτημα της προσφυγικής κρίσης. Απέχει, όπως απείχε κι από την κρίση στην Ουκρανία.

Ο κόσμος κινδυνεύει περισσότερο όταν υπάρχει κενό εξουσίας. Οι σημερινές γεωπολιτικές διαιρέσεις στον πλανήτη είναι οι πιο έντονες της τελευταίας γενιάς. Αυτό κάνει το κάθε ζήτημα ακόμη πιο «ατίθασο».

Στο θέμα της Συρίας, ο ΟΗΕ αποδείχθηκε «μούφα». Χρειάστηκε να περάσουν πέντε χρόνια, να χάσουν τη ζωή τους 250.000 άνθρωποι, και να εκτοπιστούν πάνω από 11 εκατομμύρια, προκειμένου το Συμβούλιο Ασφαλείας να εκδώσει ψήφισμα για έναν οδικό χάρτη ειρήνευσης. Ένας χάρτης «φανταστικός». Στο ίδιο διάστημα, ο Ομπάμα δεν έχει κάνει τίποτα.

Τώρα, οι πρόσφυγες από την Συρία και αλλού πλημμυρίζουν την Ευρώπη. Αν κουβαλούσαν πανό, αυτά θα έγραφαν: «ότι σπέρνεις θερίζεις, ω μάταιε κόσμε». Πρόκειται για μια ψηφιακή μετανάστευση, επικών διαστάσεων. Ο κάθε πρόσφυγας διαθέτει από ένα smartphone, και ξέρει ακριβώς που θέλει να πάει.

Σε αυτόν τον νέο κόσμο, υπάρχουν απρόβλεπτες δυνάμεις που λειτουργούν. Δείξτε μου έναν Donald Trump, έστω και ταπεινό εξαιτίας της Αϊόβας, κι εγώ θα σας δείξω μια Μαρί Λεπέν.

Το περίεργο είναι ότι η ταλαίπωρη Ευρώπη έσωσε την Αμερική. Αυτό είναι πρωτοφανές. Χωρίς την γενναία απόφαση της Μέρκελ να δεχτεί 1.1 εκατομμύριο πρόσφυγες πέρσι, η Ευρώπη θα είχε καταστραφεί, και η Αμερική δεν θα μπορούσε να αγνοήσει τις αιματηρές σφαγές μεταξύ των συμμάχων της, καθώς θα έκλειναν σύνορα, και θα απωθούνταν οι μάζες που θέλουν «καθαρό αέρα για να αναπνεύσουν».

Τον Ιανουάριο έφτασαν στη Γερμανία 65.000 πρόσφυγες, και αναμένονται για φέτος άλλες 750.000. Περίπου 200.000 παιδιά Μουσουλμάνων εγγράφονται στα γερμανικά σχολεία. Φανταστείτε την Αμερική, που έχει τετραπλάσιο πληθυσμό από την Γερμανία, να εγγράψει 800.000 τέτοια παιδιά στα σχολεία της μέσα σε λίγους μήνες. Το φαντάζεστε;

Ουδείς γνωρίζει τα όρια της Γερμανίας. Υπάρχει όμως ένα. Το κόμμα της Μέρκελ θα στραφεί εναντίον της, αν οι αριθμοί των μεταναστών αυξηθούν. Και τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ αποκλείεται να δεχτούν μεγάλους αριθμούς. Υπάρχει ελάχιστη δημοκρατική υποστήριξη για το σωστό και το ηθικό καθήκον.

Γι αυτό και η Γερμανία θα πρέπει να κάνει μια συμφωνία με τον Τούρκο ηγέτη Ερντογάν. Μια συμφωνία που θα του προσφέρει άφθονο χρήμα, ίσως και την απαλλαγή από την ανάγκη βίζας, που οι Τούρκοι θέλουν διακαώς, με αντάλλαγμα τον περιορισμό των προσφυγικών ροών από την Τουρκία σε αποδεκτά νούμερα,  ώστε να μην διακινδυνεύουν τις ζωές τους σε πρόχειρα φουσκωτά.

Η τουρκική πολιτική έχει πια γίνει εσωτερική πολιτική της Γερμανίας. Γι αυτό και η Ευρώπη, μέσα στα προβλήματά της, έχοντας απομακρυνθεί από την Ουάσιγκτον, αναζητεί σωσίβιο στην Άγκυρα…

New York Times

Απόδοση: S.A.