Χαίρε Αλέξη…

Το έχω ξαναγράψει: Του βγάζω το καπέλο του Αλέξη. Τον παραδέχομαι.  Όταν εγώ ήμουν ήδη τριαντάρης και δούλευα απ το πρωί μέχρι το βράδυ για να τα φέρω βόλτα, αυτός ως ανεύθυνος 16αρης ζούσε το όνειρο, κάνοντας καταλήψεις, πίνοντας μπίρες, και καταγγέλλοντας το σύστημα, μπορεί και το σύμπαν, το οποίο η γενιά του θα άλλαζε .

 

Επίτηδες το κάνει άραγε;

Σήμερα, είκοσι και βάλε χρόνια μετά, εγώ εξακολουθώ να δουλεύω σαν μακάκας για να τα φέρω βόλτα, και ο Αλέξης έχει ήδη γίνει … πρωθυπουργός. Μετεωρική άνοδος…

Μου θυμίζει κάτι Ρώσους νεόκοπους μεγιστάνες, οι οποίοι μέχρι το 1990 ζούσαν στην μαύρη φτώχια του κομμουνισμού, και στο ενδιάμεσο πρόλαβαν και γίνανε δισεκατομμυριούχοι, ενώ εμείς οι μάγκες, που ζούσαμε ανέκαθεν μέσα στον καπιταλισμό, στην καλύτερη διοριστήκαμε στο δημόσιο, ή ανοίξαμε ΜΙΚΕΛ.

Ότι και να λέμε λοιπόν, άσχετα με την εμφανή ανεπάρκεια στα πάντα όλα του Αλέξη, η αλήθεια είναι ότι μας έχει πάρει ολονών τα σώβρακα.

Και των μεν ψηφοφόρων που τον λατρεύουν και τον ψηφίζουν ότι και να κάνει, και των δε πολιτικών, που τους έχει αποδεκατίσει απαξάπαντες.

Σκεφτείτε μόνο πόσους τιτανοτεράστιους πολιτικούς έχει στείλει ο Αλέξης στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Τον Αλαβάνο, την Αλέκα, τον ΓΑΠ, τον κυρ Φώτη, τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Λαφαζάνη, τον Μεϊμαράκη, και ακολουθούν κι άλλοι… οσονούπω τον βλέπω να τρώει και την μαντάμ Μέρκελ, μπορεί και τον Ολάντ.

Και δεν μιλάμε για κανέναν πολιτικό του βεληνεκούς ενός Κένεντι, ενός Αντενάουερ, ενός ΝτεΓκώλ… ούτε καν ενός Μπους (του νεότερου). Μιλάμε για έναν νεαρό που αγνοεί βασικά πράγματα, βασική ιστορία, βασικές διεθνείς σχέσεις, με μια επιφανειακή επιδερμική γνώση του μαρξισμού τον οποίο επικαλείται, και όμως παρόλα αυτά έχει το «θράσος» να κυβερνάει μια χώρα στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της σύγχρονης ιστορίας της, κουνώντας το δάχτυλο δεξιά και αριστερά, και απειλώντας να αλλάξει την Ευρώπη! Σίγουρα η άγνοιά του τον βοηθά στο να μη σκέφτεται τις συνέπειες των πράξεών του, αφού ανέκαθεν η ημιμάθεια ήταν το όπλο των δημοκόπων. Αλλά δεν μπορεί, σίγουρα έχει και κάτι άλλο… κάτι που τον καθιστά απρόσβλητο. Σαν να έχει πιει το μαγικό φίλτρο όταν ήταν παιδάκι… Αλλιώς δεν εξηγείται.

Σκεφτείτε μόνο πόσες κωλοτούμπες έχει κάνει μέσα σε ενάμιση χρόνο, έχοντας μετεξελιχθεί στον Νούμερο 1 «γερμανοτσολιά», και παρόλα αυτά συνεχίζει να μαζεύει 20αρια στις δημοσκοπήσεις.

Δείτε πως άδειασε Λαπαβίτσες, Μπαρουφάκηδες, Ζωζώκες, και Ραχήλ, παραμένοντας στο αφρό του κύματος, μοναδικός άρχοντας της ντόπιας αριστεράς…

Δείτε πως καθάρισε τους αγρότες, οι οποίοι ορκίζονταν να πεθάνουν στα μπλόκα αν δεν πέσει ο Αλέξης.

Δείτε πως περνάει ανώδυνα την προσφυγική κρίση, που μας έχει μετατρέψει σε τριτοκοσμική χώρα σε ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας, και παρόλα αυτά βρίσκει την όρεξη και τον χρόνο να χαριεντίζεται με την Αντζελίνα Τζολί (άσχετα αν την πέρασε, όπως μου λένε, για την Γιόκο Όνο).

Και δείτε τέλος πως καταφέρνει και περνάει τα πιο επώδυνα οικονομικά και άλλα μέτρα από συστάσεως ελληνικού κράτους, χωρίς να ιδρώνει το αυτί του. Κάνοντας πράγματα που αν τολμούσε να τα σκεφτεί και μόνο ο Σαμαράς, ακόμη θα τον ψάχναμε μεταμφιεσμένο στο Περού.

Και όμως ο Αλέξης ζει και βασιλεύει. Λίγο πιο παχύς (απ τις αγωγές μάλλον, λένε οι κακότροποι), λίγο πιο στρεσαρισμένος, αλλά πάντα στο τιμόνι, καθαρίζοντας αντιπάλους δεξιά κι αριστερά, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Με όπλο του το στραβοστομιασμένο χαμόγελο, και ισχύ του την λατρεία του λαού του. Ενός λαού που ζει στην πράξη το «σύνδρομο της Στοκχόλμης», όπου ο όμηρος ερωτεύεται τον απαγωγέα του… το θύμα ταυτίζεται με τον θύτη. Ένα είδος Μιθριδατισμού, όπου σιγά σιγά, συστηματικά, κάθε μέρα που περνάει, έχουμε συνηθίσει στις σφαλιάρες, και μάλιστα κάποιες τις επικροτούμε, αφού «τα  ήθελε ο κώλος μας».

Γι αυτό έχουμε κλειστές τράπεζες, κάπιταλ κοντρόλς, κλειστά σύνορα, ανεργία στο 50%, φόρους στα πάντα,  το ΝΑΤΟ και τους Τούρκους στο Αιγαίο, εθνικές υποχωρήσεις και παραχωρήσεις, τον συγκαμένο συγκυβερνήτη, τον κάθε αγράμματο υπουργό, δεκάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες και πρόσφυγες παντού, και παρόλα αυτά ο Σύριζα του Αλέξη συνεχίζει ακάθεκτος την καταστροφική για την χώρα πορεία του. Με μια ισχνή πλειοψηφία τριών τεσσάρων βουλευτών, οι τρεις εκ των οποίων Μουσουλμάνοι.

Και μάλιστα σαν να μας προκαλεί, ο Αλέξης κάνει κάθε μέρα ότι μπορεί για να μας πείσει ότι δεν τον κουνάει κανείς από την καρέκλα του. Γι αυτό έχει διορίσει τον κάθε απίθανο ως σύμβουλό του, χώρια τους γκόμενους και τα ξαδέλφια της κάθε συριζαίας συνεργάτιδός του. Τρίβοντάς μας στη μούρη την αναμφισβήτητη ισχύ του. Και όχι μόνο κάνει υπουργό Παιδείας έναν απόφοιτο λυκείου, όχι μόνο διορίζει πρωθυπουργικό σύμβουλο στρατηγικού σχεδιασμού(!)  όποιον φυγόστρατο απόφοιτο ΤΕΙ ιχθυοκαλλιέργειας θέλει, αλλά απαιτεί και πετυχαίνει να παραιτούνται ανεπιθύμητα γι αυτόν στελέχη της ΝΔ, η οποία … τον τρέμει.

Ότι και να κάνει ο Αλέξης ΔΕΝ πέφτει. Το βλέπουμε και στις δημοσκοπήσεις.

Γι αυτό, άσχετα αν προσωπικά τον θεωρώ έναν ανεπαρκή παιδήλικα, αφού έχω δεκάδες φίλους και συναδέλφους (που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους) με πολλά περισσότερα ουσιαστικά και τυπικά προσόντα από εκείνον, με καλύτερη πολιτική σκέψη,  εκείνος είναι που μας κυβερνά. Εκείνος είναι που μας κάνει να χορεύουμε στους ρυθμούς των ζουρνάδων του. Τι να λέμε;

Το παιδί έχει άστρο. Τον παραδέχομαι… μπορεί και κατά βάθος να τον ζηλεύω… ποιος ξέρει;

Γι αυτό λοιπόν: Ave Alexis… morituri te salutant.

Strange Attractor