Κάγκελα παντού…

Χθες βράδυ ήταν μια κλασική νύχτα νεοελληνικού σουρεαλισμού. Ένα ακόμη καρφί δηλαδή στο φέρετρο μέσα στο οποίο κλειστήκαμε οικειοθελώς από την 25^η  Ιανουαρίου του 2015… εκείνη την αποφράδα ημέρα που ο κυρίαρχος λαός αποφάσισε να πάρει επιτέλους την μοίρα του στα χέρια του.

Χθες βράδυ ήταν η δική μας «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», με θύμα τον μέσο Έλληνα πολίτη, και θύτη την συμμορία των «συριζοπσαικαζμένων» που μας κυβερνούν με μια ισχνή πλειοψηφία 153 βολευτών (sic), οι τρεις εκ των οποίων είναι Μουσουλμάνοι από την Δυτική Θράκη (και ο νοών νοείτω)…

Δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό από αυτό που συνέβη τελικά, με τους 153 που λέγαμε να υπερψηφίζουν όλα αυτά τα οποία επί χρόνια κατήγγειλαν με επαναστατικό ζήλο και ζέση, και χάρη στα οποία έγιναν βολευτές, και τώρα παντελονιάζουν οκτώ και βάλε χιλιαρικάκια τον μήνα, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες στα κορόιδα που τους ψήφισαν για να πάρουν αυξήσεις, για να καταργηθούν οι φόροι, και για να διώξουμε τους «κακοί κσαίνοι τοκογλύφοι να ‘ουμ»…

Έκατσα όμως μέχρι τέλους, παρακολουθώντας τις σοφιστείες του δικού μας Μαδούρο, του  Αλέξη,  και των άλλων απατεώνων,  κυρίως διότι είχα μεγάλο νταλκά να δω τον Αιλυναρά συγκαμένο να βροντοφωνάζει δια μίαν ακόμη φοράν «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ», όχι απλά πεσμένος στα τέσσερα, αλλά κολλημένος με την κοιλιά του στο πάτωμα… σαν βεντούζα ένα πράγμα.

Μόλις λοιπόν το είδα, ηρέμησα… κατάλαβα ότι μέσα στο γενικό χάος υπάρχει μια σταθερά, υπάρχει ένας παράξενος ελκυστής που δημιουργεί τάξη… ότι οι συριζανέλ (κυρίως οι Ανέλ) παραμένουν πιστοί στην πολιτική της κυβίστησης που τους έκανε διάσημους, και άρα όλα καλά! Και μάλιστα, ως εξαίρεση στον κανόνα του χθεσινοβραδινού ξεβρακώματος, μια εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει, ήταν αυτό που πήρε το μάτι μου εκεί στα πίσω έδρανα: Έναν Σπίρτζη να οδύρεται, και να κλαίει σαν μωρό παιδί, λίγο μετά το δικό του ΝΑΙ, και μια Βαγενά να παραπατά από δω κι από κει σαν χαλασμένος ματρακάς (όπως μου είπαν καλά πληροφορημένες πηγές, ήταν ντίρλα επίτηδες, για να αντέξει τον πόνο στα γόνατα αφού ήρθε αποφασισμένη  να πέσει κι αυτή στα τέσσερα).

Τον μόνο που λυπάμαι απ όλον αυτόν τον συρφετό, είναι εκείνος ο ρημάδης ο Στρατούλης, ο επονομαζόμενος και σπινθηροβόλος, που μέσα στην κομμουνιστική παραζάλη του, ως άλλος Τσε (αλλά στο πιο φαιδρό) παράτησε τα υπουργιλίκια και τα βολευτιλίκια, όχι για να συνεχίσει το αντάρτικο στα βουνά (όπως ο κανονικός ο Τσε) αλλά για να τρέχει σε διάφορες πορείες και διαδηλώσεις μαζί με τον μέντορά του Δραχμαζάνη, την ζαβή Ραχήλ, την Κατάντια Βαλαβάνη, και άλλους τέτοιους «ιδεολόγους» παράφρονες, απαιτώντας επιστροφή στην δραχμή εδώ και τώρα. Την ίδια ώρα που τα πρώην συντρόφια του στην τρέλα, με ένα απλό ΝΑΙ, συνεχίζουν να αλλάζουν τον κόσμο προς το καλύτερο (χικ) μέσα από την συστημική βουλή, τσεπώνοντας παράλληλα το αφορολόγητο παραδάκι που λέγαμε.

Όσον αφορά στον ίδιο τον Δραχμαζάνη, τι να πω; Η περίπτωσή του θα πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια (στα τμήματα ψυχολογίας). Ο άνθρωπος αυτός ήταν υπερυπουργός σε αριστερή κυβέρνηση, και άρα είχε κάθε ευκαιρία να υλοποιήσει το όραμά του (όσο γελοία επικίνδυνο κι αν ήταν αυτό) αλλά παράτησε την θέση, και επέστρεψε στις διαδηλώσεις (τρεις κι ο κούκος) έξω από τα υπουργεία, για να … αλλάξει τον κόσμο! Μα καλά ρε φίλε, δεν το ‘κανες ως υπουργός, θα το κάνεις ως καραγκιόζης διαδηλωτής στο πεζοδρόμιο; Τέλος πάντων…

Και όλα αυτά τα ωραία συνέβησαν χθες βράδυ, με τους συριζαίους να κάνουν το μαύρο άσπρο, αδιαφορώντας παντελώς για το πόσο ανακόλουθοι δείχνουν, και γράφοντας στα απαυτά τους τις όποιες αντιδράσεις από τον λαό τον οποίο επιμένουν ότι υπηρετούν.

Έναν λαό, που αφού τον ξεζούμισαν επί χρόνια και τον τάραξαν στην επαναστατική γυμναστική, σήμερα απλά τον επικαλούνται, κρυμμένοι σαν τα ποντίκια πίσω από τα ΜΑΤ (που θα καταργούσαν) σε μια βουλή περιφραγμένη από αστυνομικές κλούβες, η οποία όμως δεν έχει κάγκελα… να τα λέμε αυτά.

Εξάλλου, όπως μου είπε χθες το απόγευμα ο φίλος μου ο Μήτσος (ο γνωστός), «είπαν πως θα καταργήσουν τα κάγκελα ρε σαχλαμάρα… και το έκαναν! Δεν είχαν πει τίποτα για τις κλούβες»! Σωστός ο Μήτσος, δεν λέω. Να δούμε όμως τι θα λέει τώρα που, όπως ακούω, η Κομαντατούρ ή αλλιώς Κουμουνδούρ, σκέφτεται να ναρκοθετήσει την Πλατεία Συντάγματος για περισσότερη ασφάλεια. Βέβαια, αν το κάνει κι αυτό θα υπάρξει πρόβλημα σοβαρό με τις θρυλικές μπουτούδες… Που θα χορεύουν εφεξής  οι καψερές, όταν θέλουν να πανηγυρίσουν τις πολλαπλές επιτυχίες του σύριζα;

Αυτά είναι τα καυτά προβλήματα του τόπου (μαζί με τον δημόσιο θηλασμό).

Εν πάση περιπτώσει, έτσι έχουν τα πράγματα, με τον συγκαμένο και τον Πάντζα, τα δυο πουλέν του Αλέξη,  να ανακρούουν πρύμνα, να δίνουν γη και ύδωρ στο μισητό Δ’ Ράιχ, άσχετα με τις πομφόλυγες που διατράνωναν μέχρι πριν από λίγο καιρό, εξαπατώντας τον σοφό (λέμε τώρα) λαό.

Και για να μη ξεχνιόμαστε, σε κάθε βλαμμένο από τους 153 σαμποτέρ της χώρας, αντιστοιχούν χιλιάδες συνέλληνες που τους ψήφισαν. Να τα λέμε αυτά.

Κάγκελα λοιπόν. Κάγκελα παντού… και τα μυαλά στα κάγκελα του κάθε «ηθοποιού»!

Strange Attractor