Η γενιά της παραίτησης…

Στη μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία η ''Ασυμβίβαστη Γενιά'' μια εκπαιδευτικός προσπαθεί να διοχετεύσει την ορμή και τη μαχητικότητα των μαθητών της σε φιλοδοξίες, όνειρα δημιουργικά και θετικά για την κοινωνία. Στη σημερινή Ελλάδα ζούμε τη γενιά της παραίτησης.

Οι παραγωγικές ηλικίες ανθρώπων 25-40 ετών πλέον δεν ελπίζουν και δεν αγωνίζονται για τίποτα. Στη μεγάλη αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος παραμένουν σιωπηροί καθώς νιώθουν πως δεν τους αφορά...

Από καιρού έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα πως δεν θα υπάρξει σύνταξη γι αυτούς, η υγειονομική και φαρμακευτική περίθαλψη τους έτσι και αλλιώς είναι υποβαθμισμένη, κανένας λόγος λοιπόν για αντίδραση.

Η οικονομία και η ανάπτυξη της το μόνο που προκαλούν είναι θυμηδία στις φιλικές συζητήσεις. Η λιτότητα, τα μνημόνια, αντιμετωπίζονται πλέον ως κανονικότητα και όχι ως κάτι έκτακτο. Με μοιρολατρία, απάθεια και κανένα ενδιαφέρον το μέλλον μοιάζει όχι απλά δυσοίωνο αλλά αναπόφευκτα οδυνηρό.
Σε άλλες εποχές για τη χώρα θα ήταν θέμα χρόνου να ανάψει η επαναστατική θρυαλλίδα, να επικρατήσουν ταραχές, κινητοποιήσεις, κοινωνικός αναβρασμός, σήμερα τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Η κοινωνία έχει πειστεί πως είναι συνένοχη για τα δεινά που την έχουν βρει. Η καταστροφή βιώνεται ως τέλμα και όχι ως αφετηρία για μια νέα αρχή.

Οι Έλληνες έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν πρόκειται να πετύχουν μακροπρόθεσμους στόχους και έχουν επικεντρωθεί σ έναν αγώνα για την καθημερινότητα και μόνο σε αυτόν. Η κοινωνική χρεοκοπία επακόλουθο της οικονομικής έχει σβήσει άξιες, ιδανικά που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν.

Η έννοια της φιλοπατρίας που θα μπορούσε να τονώσει την μαχητικότητα, την πίστη για ένα καλύτερο μέλλον απλά έχει απαξιωθεί.

Κάθε ελάττωμα, ''κουσούρι'', έχει συνδυαστεί με την ελληνικότητα. Αγενείς συμπεριφορές, κουτσαβακισμοί κ.α. αποδίδονται όλα συλλήβδην στον Ελληνάρα με την εικόνα αυτή να απωθεί οποιονδήποτε θέλει να αγωνιστεί για αλλαγή σε αυτόν τον τόπο. Βαυκαλιζόμαστε και μιλάμε για αλληλεγγύη και ανθρωπιά σε καιρό κρίσης.

Την ιδία περίοδο της κρίσης "ανθρωπιστικά κινήματα και κινήσεις αλληλεγγύης" εμπλέκονται στη δολοφονία των υπάλληλων της MARFIN, σε προπηλακισμούς, συμπλοκές, μαχαιρώματα με αντίπαλες ιδεολογικά ομάδες, εκμετάλλευση και διακίνηση μεταναστών. Ανθρωπιά όχι καθολική αλλά κατά το δοκούν και το συμφέρον.
Σε όλο αυτό το νοσηρό κλίμα η κεντρική πολιτική σκηνή βαδίζει σ ένα δικό της ανεξάρτητο δρόμο. Γεμάτο από ψευδαισθήσεις και ουτοπικά οράματα. Όλοι ισχυρίζονται ότι διορθώνουν παραλήψεις και ατέλειες των προηγούμενων κυβερνήσεων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος με τελικό λογαριασμό μεγαλύτερες επιβαρύνσεις για το μέλλον. Εντελώς αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα μιλά για εκτοξεύσεις.

Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή η ιστορία θα τους εκτοξεύσει και θα τους στείλει εκεί που καθημερινά τους στέλνει ο ελληνικός λαός στις συζητήσεις του και ακόμα παρά πέρα. 

Political Challenge