Η ύβρις του Αλέξη Τσίπρα…

Όταν γεννήθηκε ο σημερινός πρωθυπουργός, οι μοίρες έσκυψαν πάνω στο μωρό και του χάρισαν -ποιος ξέρει γιατί;- τύχη δυσανάλογη με τις δυνάμεις του. Εκείνος όμως, μεγαλώνοντας, διέπραξε ένα ασυγχώρητο λάθος.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο -με διαφορά- λάθος του Αλέξη Τσίπρα; Ήταν τα αναίσχυντα ψεύδη ότι θα έσκιζε τα μνημόνια; Η μηδενική κρίση στην επιλογή των κορυφαίων υπουργών και αξιωματούχων από τον Βαρουφάκη ώς την Κωνσταντοπούλου;

Μήπως ήταν το τραβεστί σύμφωνο κυβερνητικής συμβίωσης με τον μπουφονικό Πάνο Καμμένο; Οι τυχοδιωκτικοί χειρισμοί στο προσφυγικό, οι γάτες Ιμαλαΐων, οι προσλήψεις ενός πάνθεου ημέτερων που μοιάζουν να βγήκαν από την οικογένεια Άνταμς;

Όλα αυτά δεν είναι παρά συνέπειες του θεμελιώδους υπαρξιακού λάθους ενός νέου ανθρώπου που μπορούσε να επιλέξει μια ζωή χαρισάμενη και ενδεχομένως χρήσιμη στα δημόσια πράγματα, αλλά προτίμησε να διαπράξει την ύβρη, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, να πετάξει πιο κοντά στον ήλιο απ’ ό,τι επέτρεπαν τα κέρινα φτερά του…

Αν αυτό ακούγεται κάπως ρομαντικό, αγαπητέ αναγνώστη, δέον είναι να διευκρινιστεί ότι ο ρομαντισμός και η βλακώδης αμετροέπεια δεν πρέπει να συγχέονται. Ειδικά όταν μιλάμε όχι για μια προσωπική επιλογή υψηλού ρίσκου, μα για ατελέσφορο τυχοδιωκτισμό στις πλάτες της κοινωνίας.

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε πολύ καλά, αφού αυτό πρότασσε η συνείδησή του, και από μαθητής ακόμα οργανώθηκε στην κομμουνιστική νεολαία. Στη συνέχεια, τύχη αγαθή, ανήλθε κομματικά και πολύ γρήγορα έφτασε να προταθεί για δήμαρχος Αθηναίων στην τρυφερή ηλικία των 32 ετών. Μόλις δύο χρόνια αργότερα, το 70% των συνέδρων του κόμματός του τον εξέλεξαν Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Και ένα χρόνο μετά, μπήκε στη Βουλή των Ελλήνων. 35 χρονών λεβεντόπαιδο, έγινε ένας από τους 300 εθνοπατέρες μιας χώρας με ΑΕΠ περί τα 200 (τότε) δις, η οποία συγκαταλέγεται (ακόμα) στις 40 ή 50 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη, μετέχει ισότιμα και με δικαίωμα βέτο σε διεθνή κλαμπ όπως η ΕΕ, με αεροπλάνα, βαπόρια, ήλιο, θάλασσα και διεθνή εκτίμηση ως γενέτειρα του δυτικού πολιτισμού και αιώνια πρέσβειρα της ποιότητας και της χαράς της ζωής.

Περιττό να αναφερθεί ότι εκτός της σπουδαίας τιμής του να μιλάς και να δρας εξ ονόματος του ένδοξου και κοσμοτραγουδισμένου ελληνικού λαού, το οφίκιο του βουλευτή προβλέπει ακόμα περί τις €8.000 μηνιαίο μισθό, χωρίς να υπολογίζονται οι έξτρα αμοιβές από επιτροπές, οι γραμματείς, οι παρατρεχάμενοι, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα ταξίδια business class, και μια σειρά ακόμα perks, όπως οι συνεντεύξεις στα κορυφαία ΜΜΕ, ο συναγελασμός με τους λοιπούς ισχυρούς, τα φιλικά κτυπήματα στην πλάτη απ’ άκρου εις άκρον της Ελλάδας.

Αν είχε “αρκεστεί” λοιπόν σε αυτό το dream job, ο Αλέξης όχι μόνο θα απολάμβανε όλα τα παραπάνω και ίσως στην πορεία να έκανε και μερικές εισηγήσεις στη σωστή κατεύθυνση ή και να ψήφιζε χρήσιμα νομοσχέδια, αλλά επιπλέον μια ζωή θα μπορούσε να κορδώνεται πως αγωνίζεται για τα δίκαια του λαού. Και να πείθει εκατομμύρια πολίτες, ακόμα και πολλούς που δεν θα τον ψήφιζαν ότι, πλάκα-πλάκα, αν ποτέ η ιστορία έκανε την αποκοτιά -για φαντάσου!- να τον φέρει στην εξουσία, ε, όσο νά ‘ναι κάτι θετικότερο θα κατάφερνε. 

Μικρό πράγμα δεν είναι κι αυτό, να θεωρείσαι άξιος μα αδικημένος, τίμιος δευτεραγωνιστής, κρυφό ταλέντο, χρυσή εφεδρεία, ελπίδα για το μέλλον, παρακαταθήκη για μια πιο δίκαιη κοινωνία, σύμβολο ενός ανεκπλήρωτου ονείρου, πρωθυπουργός εν αναμονή.

Μιλάμε για εξουσία χωρίς ευθύνες, δόξα χωρίς δάκρυα, ακόμα και για πεζές ανέσεις χωρίς κόπο ή με λίγο κόπο. Κυρίως, μιλάμε για επιτυχία προσωπική και κοινωνική, χωρίς βαθιά αλλοτρίωση και χωρίς να χρειαστεί να προδώσεις ούτε τους συντρόφους σου, ούτε το είδωλό σου στον καθρέπτη. Καλό, ε;

Τι έκανε λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας; Άδραξε την απίστευτη ζαριά που του έστειλε η μοίρα; Έσκυψε ταπεινά το κεφάλι να ευχαριστήσει την καλή του τύχη και το σύμπαν που συνωμότησε για να μπει στον πυρήνα της εγχώριας ελίτ; Ένιωσε ευγνωμοσύνη και ταπεινά την ευθύνη για την ευκαιρία που του δόθηκε να βάλει και αυτός ένα λιθαράκι σαφώς ψηλότερο από το μπόι του στο ζιγκουράτ του ελληνικού Κράτους και να καβατζώσει μια μικρή έστω, ανέξοδη γωνίτσα στην ιστορία αυτού του τόπου; Όχι. Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε το εξής αδιανόητο: Να κάνει τα πάντα για να του ανατεθεί η πιο δύσκολη δουλειά της χώρας του και μία από τις δυσκολότερες του κόσμου: να τεθεί επικεφαλής μιας χώρας χρεωκοπημένης, η οποία είναι κάθε μέρα στα διεθνή δελτία ειδήσεων, να ηγηθεί μιας κατακερματισμένης κοινωνίας με απίστευτα κατεστημένα και αντικρουόμενα συμφέροντα, να τεθεί μπροστάρης στην προσπάθεια να αναγεννηθεί ένα ολόκληρο διεφθαρμένο Κράτος με χαίνουσες ακόμα πληγές εμφυλίων, δικτατοριών, κομματικοκρατούμενο, πελατειακό και θεσμικά ανάπηρο, και να το μετατρέψει σε Κράτος Δικαίου.

Ποιος; Ο Αλέξης ο Τσίπρας. Με ποιους; Με ένα μπουλούκι βαριεστημένων μαρξιστών του καφενείου. Και μόνο η αμετροέπεια του να θες να αναμορφώσεις ένα τόσο άρρωστο Κράτος, χωρίς να έχεις τις απαραίτητες γνώσεις και να έχεις κολλήσει δύο ένσημα, ζαλίζει. Εδώ όλοι μας παλεύουμε καθημερινά να κάνουμε δυο πράγματα σωστά, να πληρώσουμε ΦΠΑ, να πάμε τα παιδιά στο σχολείο, να κατεβάσουμε τα σκουπίδια και συναντούμε τόσες και τόσες αναποδιές…

Όμως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν αρκέστηκε ούτε σε αυτό. Δεν άφησε μόνο την εξασφαλισμένη δόξα και τις τιμές που λέγαμε, την όμορφη γυναίκα του και τα δυο μικρά παλικαράκια του, για να σώσει τον μεγάλο ασθενή της Ευρώπης, την Ελλάδα. Όχι, αγαπητέ αναγνώστη. Ο συμπαθής καταληψίας από τα κάτω Βαλκάνια που δεν γνωρίζει ξένες γλώσσες, που δεν έχει ταξιδέψει, που δεν έχει να επιδείξει κάποιο ακαδημαϊκό ή επαγγελματικό έργο και φυσικά (δεν είναι κακό) είναι εντελώς άγνωστος έξω από την Ελλάδα, αποφάσισε να αλλάξει -κρατηθείτε!- την Ευρώπη. 

Και το ερώτημα ανακύπτει αυθορμήτως: Καλέ μου άνθρωπε, ρώτησες την Ευρώπη αν θέλει να αλλάξει; Σκέφτηκες αν 28 κράτη με διαφορετικές οικονομίες, με διαφορετικές προσωπικότητες, με διαφορετικά συμφέροντα, με διαφορετικές προτεραιότητες που κατάφεραν με τα χίλια ζόρια να ευθυγραμμιστούν, ξεδιπλώνοντας μια πρωτοφανή περίοδο μεταπολεμικής ειρήνης και ευημερίας, θέλουν τώρα να αλλάξουν; Και έστω ότι θέλουν να αλλάξουν. Έστω δηλαδή ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα σύστημα δυναμικό που αλλάζει διαρκώς και προσαρμόζεται και τραβάει μπροστά, αλλά μια φαύλη ομοσπονδία που έχει πάρει το λάθος δρόμο και -ξαφνικά- αποφασίζει να τραβήξει χειρόφρενο και να αλλάξει πορεία. Ανακύπτει αυθορμήτως το δεύτερο ερώτημα: Καλέ μου άνθρωπε, ρώτησες αν η Ευρώπη θέλει να την αλλάξεις εσύ και η οικογένεια Άνταμς που σε περιστοιχίζει;

Αναρωτήθηκες έστω αν το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλική Δημοκρατία, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και τόσες ακόμα σημαντικές χώρες που συνθέτουν την Ενωμένη Ευρώπη με πληθυσμό 514 εκατομμύρια ψυχές, με ΑΕΠ 17 τρισεκατομμύρια, με βαριά βιομηχανία που παράγει από αεροπλανοφόρα μέχρι Airbus, με πολύπλοκες εμπορικές και αμυντικές συμφωνίες με υπερδυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, με λαμπρά Πανεπιστήμια που λειτουργούν από τον 11ο αι., με κέντρα διαστημικών ερευνών, με πυρηνικά όπλα, με τις παλαιότερες δημοκρατικές παραδόσεις στο σύγχρονο κόσμο, με τον πιο μορφωμένο πληθυσμό στον πλανήτη… αν όλο αυτό το εποικοδόμημα της μεγαλειώδους παράδοσης, της σύγχρονης σκέψης, της αστικής δημοκρατίας, της ελεύθερης οικονομίας, της ανοικτής κοινωνίας, θα στρέφονταν σε εσένα για να αναμορφωθεί; Το μυαλό σαλεύει και μόνο με τη σκέψη.

Είναι δυνατόν να μην έχεις διόλου το γνώθι σαυτόν; Γιατί να μην αλλάξουμε και όλο τον πλανήτη τώρα που σε βρήκαμε μπόσικο; Είναι γεμάτος αδικίες ο πλανήτης. Ή το ηλιακό σύστημα; Το γαλαξία; Το σύμπαν ολάκερο; Αν υπάρχει νοήμων ζωή σε άλλους πλανήτες, σίγουρα θα συναντάμε και εκεί κάποιου είδους εκμετάλλευση ή έστω η επιδίωξη του κέρδους.

Μήπως Αλέξη να σηκώσεις τον ήλιο της ελπίδας πάνω και από τον πλανήτη Άρη; Sic transit gloria mundi. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν περιγράψει την εξέλιξη για εκείνον που, υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του, ξέφευγε από τα όρια και πρόσβαλε τους Θεούς. Εκείνοι του έστελναν την “Άτην”, η οποία τύφλωνε το νου του και τον οδηγούσε σε παράκρουση μεγαλείου, και σε νέες βαρύτερες ύβρεις. Τότε οι Ολύμπιοι έστελναν την “Νέμεση”, για να συντρίψουν τον αμετροεπή θνητό. Και, τέλος, επέρχετο η “Τίσις”, δηλαδή η τιμωρία.

Κίμων Φραγκάκης

Andro.gr