Τι να πρωτοθυμηθούμε από την Πρώτη Φορά Αριστερά;

Μέσα στην γενικευμένη τρέλα που ζούμε από την αποφράδα εκείνη μέρα που ο λαός έφερε τον Σύριζα στα πράγματα, χιλιάδες (κυριολεκτικά) είναι οι παπαριές που έχουν κάνει και που έχουν  εκστομίσει οι μέχρι χθες «σεπτοί» αριστεροί ήρωες, που επί δεκαετίες ήταν στο απυρόβλητο, απολαμβάνοντας κύρος και γόητρο, ασυλία, θαυμασμό, κλπ. με μόνο λόγο το ότι ήταν «αριστεροί», και άρα την εξουσία την έβλεπαν με τα κιάλια, οπότε μπορούσαν να το παίζουν αδικημένοι σωτήρες εκ του ασφαλούς.

Όντας λοιπόν στην απ έξω, κατήγγειλαν καθημερινά, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, τα στραβά του τόπου. Αφήνοντας να εννοηθεί, πως αν ποτέ ο λαός ξυπνούσε και τους ψήφιζε ως κυβέρνηση, αυτομάτως θα τα έλυναν όλα, αφού η ηθική τους, η αγωνιστικότητά τους,  η κατάρτισή τους, και πάνω απ όλα η αριστεροσύνη τους θα αποτελούσαν τα εχέγγυα με τα οποία θα επέρχονταν επιτέλους η πολυπόθητη προκοπή του τόπου!

Και έτσι, με αυτά και με αυτά, ο σοφός λαός εντέλει υπέκυψε στην ακαταμάχητη γοητεία της καθ ημάς αριστεράς, και αποφάσισε να αποτινάξει επιτέλους τις αλυσίδες του σάπιου συστήματος που του έπινε επί δεκαετίες το αίμα. Και να ζήσει και αυτός το σοσιαλιστικό όραμα στην πράξη.

Να διώξει δηλαδή όλους εκείνους τους αποτυχημένους πολιτικάντηδες, που ασελγούσαν επί της χώρας, και να βάλει στη θέση τους  φρέσκους, ορεξάτους, και πάνω απ όλα αγωνιστές των δίκιων του κοσμάκη.  Τους αριστερούς μύθους. Άτομα σαν την Βαλαβάναινα, τον Στρατούλη, τον Λαπαβίτσα, τον Λαφαζάνη, τον Χρυσόγονο, τον Κατρούγκαλο, τον Πάντζα, τον Φλαμπουράρη,  και διάφορους άλλους παρόμοιους θρύλους της μεταπολίτευσης, που αντιστάθηκαν στη χούντα, και που βασανίστηκαν από την ΕΑΤ/ΕΣΑ, όπως ο Φίλης π.χ., ο οποίος παρεμπιπτόντως γεννήθηκε το 1960, και άρα αν αντιστάθηκε ή βασανίστηκε επί χούντας, όπως μου λένε οι οπαδοί του, τότε μιλάμε για ένα ανήλικο θαύμα, έναν Γιώργο Θαλάσση, ή αλλιώς για ένα παιδί βιολί.

Τέλος πάντων, αυτούς ήθελε ο λαός, αυτούς ψήφισε, κι αυτούς τρώει σήμερα στη μάπα, με ένα μέρος των ψηφοφόρων τους να το έχει σκυλομετανιώσει, και ένα άλλο (μεγαλύτερο) να είναι απλά μουδιασμένο, αρνούμενο να δεχτεί ότι έπαιξε τον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου, και παραπατώντας να ψελλίζει: «ο Αντωνάκης καλύτερος ήταν;» ή το πιο μαχητικό κομμάτι του να μιλάει για τον … Παπασταύρου, που μάλλον εξαιτίας του ζούμε όλα αυτά που ζούμε σήμερα, άσχετα αν εγώ ο κατά τα άλλα «ξύπνιος», ούτε καν ακουστά δεν τον είχα στα «μαύρα χρόνια» των σαμαροβενιζέλων.

Τι να πρωτοθυμηθεί λοιπόν κανείς από όλα αυτά που λένε και κάνουν οι αριστεροί θρύλοι; Την πρωθιέρεια του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, που έγινε εν μία νυκτί υπέρμαχος των φόρων, αφού την όρισαν αρμόδια υπουργό για τα δημόσια έσοδα; Και που μας έλεγε ότι η πληρωμή φόρων είναι πατριωτικό καθήκον;

Να θυμηθούμε τον άλλο τον αριστερό αγωνιστή, τον Χρυσόγονο, που ήθελε το κράτος, εκτός κοινοβουλευτικών πλαισίων,  να κάνει ντου στα σπίτια για να μαζέψει τα κρυμμένα λεφτά και τις λίρες από τα σεντούκια και τα στρώματα (και τους απορροφητήρες); Για να πληρώνει μάλλον τους διορισμένους συμβούλους, και τους γκόμενους των αγωνιστριών….

Μήπως να θυμηθούμε τον «οικονομολόγο» καθηγητή της συμφοράς Λαπαβίτσα (που μοιάζει οπτικά με τον Γκέμπελς), που μετά τα κάπιταλ κοντρόλς, με τον λαό να στενάζει καλοκαιριάτικα στις ουρές των ΑΤΜ, είχε πει το περίφημο και άκρως σοσιαλιστικό: «Τώρα που ο κόσμος συνήθισε στις ουρές, ευκαιρία είναι να επιβληθεί δελτίο στα τρόφιμα και στα καύσιμα»!

Να θυμηθούμε τον Δρα Μπαρουφάκη που ήθελε να βγάλει νοικοκυρές, φοιτητές, και Κινέζους τουρίστες στο δρόμο, καλωδιωμένους, σε ρόλο μυστικών φοροράμπο;

Να θυμηθούμε τον συγκαμένο στρατάρχη που από του βήματος της βουλής ούρλιαζε «στα τέσσερα εσείς… στα τέσσερα», απευθυνόμενος στους σαμαροβενιζέλους; Σήμερα ο ίδιος είναι όχι απλά στα τέσσερα, αλλά βεντουζιασμένος στο δάπεδο.

Να θυμηθούμε τον Κατρούγκαλο τον δανδή κομΟνιστή; Τον Βαρεμένο; Τον Μπαλαούρα; Τον Διαμαντόπουλο; Την Χρυσοβελώνη; Ποιον;

Είναι τόσα πολλά αυτά που βλέπουμε και που ακούμε από τα άπειρα σούργελα που νομοθετούν και που μας κυβερνούν, π.χ. Βαγενά, Αυλωνίτου, Κουντουρά, Σβίγγου, κλπ κλπ που αν δεν έχεις γερό στομάχι, και μια δόση μαζοχισμού, δύσκολα μπορείς να παρακολουθήσεις την κατηφόρα τους. Μπροστά τους μέχρι και ο Γιακουμάτος… μέχρι και ο Ζαγοράκης (μπορεί και ο Ανατολάκης), μέχρι και η Καϊλή, φαντάζουν statesmen.

Γι αυτό και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, με ένα νέο τρισχειρότερο μνημόνιο, με λουκέτα παντού, με σταθερή ανεργία, με φόρους επί παντός επιστητού, με κλειστές τράπεζες, με δεκάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, με ενισχυμένους ΕΝΦΙΑΔΕς, με ολοκληρωτική αντίληψη της λαϊκής δυσαρέσκειας (εχθροί του λαού είναι όσοι δυσανασχετούν), με σφιχτό έλεγχο των ΜΜΕ και οσονούπω  και του διαδικτύου, με ένα δημόσιο που υπολειτουργεί σε όλα τα επίπεδα, και με την εγκληματικότητα στα ύψη (αφού οι αστυνομικοί και τα ΜΑΤ που θα καταργούσε ή θα αφόπλιζε ο Σύριζα, σήμερα φυλάνε κατά δεκάδες τον κάθε αριστερό μεγαλόσχημο κυβερνώντα).

Να το σκέσω το μνεμόνιο αφεντικό;

Και βέβαια, να μη ξεχνάμε πως από τον αρχικό κορμό του αριστερού Σύριζα, όλοι εκείνοι που ήταν σε αυτόν από τις εποχές του 3-4%, οι πούροι δηλαδή μπολσεβίκοι, την κάνανε με ελαφρά πηδηματάκια μόλις είδαν τα ζόρια, ιδρύοντας δικά τους κόμματα (π.χ. η ζουρλή), ή μετακινούμενοι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που όπως ο Σύριζας είναι το νέο μεταμοντέρνο Πασόκ, έτσι κι αυτή θα γίνει ο επόμενος Σύριζα (να μου το θυμηθείτε). Με τον Λαφαζάνη, που αν και ήταν παντοδύναμος υπουργός, παραιτήθηκε, και σήμερα ξαναδιαδηλώνει στα πεζοδρόμια με τρεις τέσσερις εξίσου σαλεμένους συντρόφους του και με πλακάτ, μπας και πάρει ψήφους και ξαναγίνει βουλευτής, για να μας ξανασώσει!.

Και ποιοι μείνανε πιστοί στον Αλέξη, δίνοντας μάχες (οπισθοφυλακής) απέναντι στα θηρία των ξένων τοκογλύφων (λέμε τώρα); Ποιοι είναι όλοι αυτοί που καθημερινά υπογράφουν ότι τους δοθεί, βουλιάζοντας την χώρα και υπογράφοντας την οριστική καταδίκη των επόμενων γενεών Ελλήνων; Μα οι πρώην δευτεροκλασάτοι πασόκοι, που σαν τα ποντίκια που εγκαταλείπουν το καράβι όταν βουλιάζει, έτσι κι αυτοί πούλησαν το παρελθόν τους κι έγιναν στα ύστερά τους κομΟνιστές, για μια καρέκλα, για έναν διορισμό, και για έναν βουλευτικό μισθό. Με κάποιους, που ο Ανδρέας ή ο Σημίτης δεν θα τους είχαν ούτε για παιδιά του καφέ, σήμερα να υπουργεύουν! Να μας τσακίζουν σαν χταπόδια, επιβάλλοντας φόρους, κόφτες, κλπ ξεπουλώντας τα πάντα όλα στους ξένους, πλην όμως κλαίγοντας… Και όσοι δεν κλαίνε, ή δεν δακρύζουν όταν υπογράφουν την υποτέλειά μας, μας λένε περήφανοι ότι τα δικά τους μέτρα έχουν ως επίκεντρο τον άνθρωπο… και ότι εν πάση περιπτώσει: «Οι προηγούμενοι καλύτεροι ήταν»;

Λες και δεν τους ψηφίσαμε για να σκίσουν το μνημόνιο, για να χορεύουν την Μέρκελ στο ταψί, και για να καθιερώσουν τα 751 ευρώ ως τον κατώτατο μισθό… χώρια το να καταργήσουν τα διόδια, τον ΕΝΦΙΑ, τα ΜΑΤ, κλπ κλπ. Λες και του ψηφίσαμε για να κάνουν τα ίδια και χειρότερα.

Και όμως, αυτούς τους πραγματικά ανίκανους πρώην πασόκους νυν συριζαίους, που για να δικαιολογήσουν την καταστροφή μιλάνε για αυταπάτες, και για σχήματα λόγου, ο λαός τους ξαναψήφισε τον περασμένο Σεπτέμβρη, ως φρέσκους και άφθαρτους(!!!!),  και είμαι σίγουρος ότι θα τους ψηφίσει ξανά και ξανά, αν πάμε σε εκλογές, διότι είναι τόση η βλακεία που μας δέρνει (αποδείχτηκε με το δημοψήφισμα), που αν δεν καταντήσουμε κανονική Βενεζουέλα, με μαχαιρώματα στους δρόμους και στα σούπερ μάρκετ για ένα εβαπορέ, μυαλό δεν θα βάλουμε.

Αντιθέτως, θα συνεχίσουμε στον ολισθηρό κατήφορο με μπροστάρη τον Σκουρλέτη, τον Παππά, τον Καρανίκα, και την υπόλοιπη τρελή παρέα, και με  σεγκόντο την Άντζι Σαμίου, την Δήμητρα Ματσούκα, και άλλες προσωπικότητες της εγχώριας διανόησης, που όλο αυτό το χάλι αντί να τις χαλάει, τις εμπνέει…

Με τις υγείες μας δηλαδή.

Strange Attractor

ΥΓ- Τι θυμήθηκα ο ποταπός; Τότε που ο Αλέξης, αφού είχε υπογράψει στα τέσσερα το νέο μνημόνιο,  είχε πει το περίφημο «δεν είχαμε αντιληφθεί την δύναμη του χρήματος»! Μιλάμε για ένα παντελώς ανεπαρκές  άτομο δηλαδή… που όμως έγινε πρωθυπουργός! Κάτι σαν την ταινία Being There (Mr. Chance) με τον Πίτερ Σέλερς…

YΓ2- Ο Σύριζας θα καταργούσε τους φόρους, αλλά τελικά απλά κατάργησε τις αποδείξεις… κάτι είναι κι αυτό.