Αλέξης Τσίπρας όπως Νικολάς Μαδούρο;

Η σύγκριση που γίνεται συνήθως ανάμεσα στις καταστάσεις που ζουν οι Έλληνες πίσω στην πατρίδα εν μέσω κρίσης και τις καταστάσεις που ζουν 9.500 χιλιόμετρα μακριά οι Βενεζολάνοι συνάνθρωποι τους είναι ως ένα βαθμό κατανοητή.

Πιθανώς η πλειοψηφία των Ελλήνων να μην έδινε ιδιαίτερη σημασία στο τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σε αυτήν την μακρινή Λατινοαμερικάνικη χώρα. Η σύνδεση και το ιδεολογικό σφιχταγκάλιασμα, ο θαυμασμός προς το σύστημα διακυβέρνησης και το συνεχές πήγαινε έλα πολλών στελεχών αλλά και του ίδιου του Τσίπρα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, έκανε την Βενεζουέλα σημείο αναφοράς και αφορμή μεγάλων αντιπαραθέσεων σε πολιτικό επίπεδο αλλά και λόγος μεγάλων αντιπαραθέσεων στα κοινωνικά δίκτυα μεταξύ των πολιτών…

Προσωπικά μέσα από τα κείμενα μου αποφεύγω, όσο είναι αυτό δυνατόν, την σύγκριση μεταξύ των δύο κοινωνιών και καταστάσεων, μεταφέροντας την μαρτυρία μου για τα μαρτύρια που περνάμε στην καθημερινότητα μας σαν απλός άνθρωπος που προσπαθεί να επιβιώσει με την οικογένεια του και όχι σαν παντογνώστης πολιτικός αναλυτής.

Οι διάφορες μεταξύ των δύο κοινωνιών είναι τεράστιες. Πολλά πράγματα που στην Βενεζουέλα θεωρούνται αποδεκτά στην πολιτική ζωή, θεωρούνται, κατά την γνώμη μου σωστά, απαράδεκτα και δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στην Ελλάδα με ...καμία κυβέρνηση. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

Στην σύγχρονη ιστορία της η Βενεζουέλα έχει ζήσει πολύ λίγα χρόνια πολιτικής ηρεμίας και σταθερότητας. Αμέτρητα πραξικοπήματα από επίδοξους σωτήρες, συνεχής εναλλαγές κυβερνήσεων που άλλοτε εξυπηρετούσαν τα ξένα συμφέροντα και άλλοτε τις προσωπικές φιλοδοξίες μεγαλομανών δικτατορίσκων και πραγματικά λίγοι ήταν εκείνοι οι πρόεδροι που δούλεψαν πραγματικά για το όφελος της χώρας και του λαού της.

Το μεγάλο παράδοξο σε μια χώρα με τα τόσα πραξικοπήματα είναι ότι ακόμα και σήμερα, ακόμα και με την διακυβέρνηση της χώρας από μια "σοσιαλιστική" κυβέρνηση, η πλειοψηφία των υπουργών και των στελεχών της κυβέρνησης είναι στρατιωτικοί.

Ο ίδιος ο Τσάβες φυσικά όπως είναι γνωστό ήταν στρατιωτικός και ηγήθηκε δύο φορές αποτυχημένου πραξικοπήματος το 1992, φυλακίστηκε και ενώ θα μπορούσε να μείνει στην φυλακή για πάντα, του δόθηκε αμνηστία από έναν πρόεδρο που κατά γενική ομολογία τελούσε υπό την καθοδήγηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Τώρα το γιατί ο Τσάβες αφέθηκε ελεύθερος, γιατί κυβέρνησε ανενόχλητος 14 χρόνια και καμία συνωμοσία από την Σαουδική Αραβία και τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν έριξε την τιμή του πετρελαίου για να δυσκολέψει το έργο του, αντίθετα 14 χρόνια η τιμή του πετρελαίου ήταν στα ύψη, είναι ερωτήματα που θα πρέπει να βασανίσουν το μυαλό των συνωμοσιολόγων.

Φανταστείτε έστω για λίγο, ότι θα μπορούσε όπως συμβαίνει στην Βενεζουέλα, υπουργοί στρατηγοί με της στολές τους και τα παράσημα τους να μιλάνε για εξωτερική πολιτική, οικονομία, πολιτισμό κ.α. Συνέβη μια φορά στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος και φυσικά ήταν κατά την διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας.

Πως θα αισθανόταν οι Έλληνες αν σε κάθε γωνιά ,σε κάθε δρόμο και μέσα ακόμα και στα σούπερ μάρκετ την ώρα που έκαναν τα ψώνια τους υπήρχαν πάνοπλοι στρατιώτες; Αυτό δηλαδή που συμβαίνει στην Βενεζουέλα και όχι μόνο τώρα στις μέρες της μεγάλης κρίσης αλλά και πριν από 5 χρόνια όταν τα πράγματα ήταν (πάντα σχετικά) ήρεμα.

Θυμάμαι πριν μερικούς μήνες τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν όταν σε μια κοινή συνέντευξη τύπου ο Πάνος Καμμένος μπροστά στον πρωθυπουργό Τσίπρα ξεστόμισε το ανατριχιαστικό "Οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας είναι πανέτοιμες να αντιμετωπίσουν οποιονδήποτε εξωτερικό και εσωτερικό εχθρό". Και ακριβώς εδώ αρχίζουν και οι ανησυχητικές ομοιότητες, στην ρητορική νομίζω ακόμα, μεταξύ της "μπολιβαριανής επανάστασης"  και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.

Στην Βενεζουέλα ποτέ η ευθύνη για ότι κακό συμβαίνει δεν βαραίνει την κυβέρνηση. Φταίνε οι ξένοι, φταίει η πλουτοκρατία, φταίνε τα ντόπια συμφέροντα και ο οικονομικός πόλεμος και ώρες ώρες σκέφτομαι γιατί κανένας δεν αναρωτιέται για τις ικανότητες των κυβερνώντων που 17 χρόνια τώρα δεν μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση που περιγράφουν. Η μπορείς κύριε η δεν μπορείς και πας σπίτι σου. Δεν υπάρχει ναι, αλλά προσπάθησα, όπως ακούω από την δική μας κυβέρνηση στην Ελλάδα που χρεώνει τις ατέλειωτες αποτυχημένες διαπραγματεύσεις της στην αδιαλλαξία των εταίρων μας. Τι ακριβώς δεν γνώριζες από πριν δηλαδή; Από ποτέ οι αυταπάτες είναι σοβαρή πολιτική δικαιολογία για έναν πρωθυπουργό;

Κάθε πορεία και κάθε διαμαρτυρία της αντιπολίτευσης στην Βενεζουέλα είναι αντισυνταγματική, είναι απόπειρα πραξικοπήματος και υποκινείται από ξένα συμφέροντα. Αν και σε νηπιακό επίπεδο, αντίστοιχης χρείας οι δηλώσεις της Κυβερνητικής Εκπροσώπου Όλγας Γεροβασίλη και του Νίκου Φίλη για την συγκέντρωση των "παραιτηθείτε".  Η μεν πρώτη δήλωσε "Το κίνημα ‘παραιτηθείτε’ στη σημερινή συγκυρία είναι ένα αίτημα το οποίο δεν απαντά σε ανάγκες της κοινωνίας και κινείται εχθρικά στη χώρα, αυτή τη στιγμή". Και ο Φίλης το τερμάτισε με το "Το κίνημα 'παραιτηθείτε' είναι κίνημα στα όρια της συνταγματικής ανοχής" Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι τόσο ίδιες οι δηλώσεις που θα μπορούσαν να βγαίνουν από το ίδιο εγχειρίδιο.

Αναμένοντας τις εξελίξεις στον χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, μια ακόμα ομοιότητα του Τσαβισμού με την σημερινή κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι η επιθετικότητα που αντιμετωπίζονται οι εκπρόσωποι του τύπου όταν φυσικά έχουν διαφορετική άποψη από τους ίδιους. Στην Βενεζουέλα φυσικά οι διώξεις δημοσιογράφων, το κλείσιμο πολλών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών και ο εξαναγκασμός σε αυτολογοκρισία όσων επιθυμούσαν να έχουν ακόμα άδειες και δουλειά είναι μνημειώδης. Στην Ελλάδα η επιθετικότητα ακόμα περιορίζεται σε δηλώσεις τύπου "Τα βοθροκάναλα της διαπλοκής" και απειλές όπως "συγκρατήθηκα τότε, γιατί κανονικά έπρεπε να τον θάψω τρία μέτρα κάτω από τη γη". Το μέλλον και οι εξελίξεις θα δείξουν αν ο Αλέξης Τσίπρας θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο της καταπίεσης και της χειραγώγησης του τύπου με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο όπως συμβαίνει στην Βενεζουέλα. Αν και κατά την γνώμη μου κατέστησε την κυβέρνηση του πολύ γρήγορα, πολύ αδύναμη για οποιαδήποτε σύγκρουση σε τέτοιο επίπεδο.

Διαφορετικές χώρες, διαφορετικές νοοτροπίες και προβλήματα, ίδια νοοτροπία και αντιμετώπιση καταστάσεων. Μια πάμπλουτη χώρα όπως η Βενεζουέλα γονάτισε οικονομικά ενώ θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο.

Το ερώτημα είναι απλό. Πως η καταχρεωμένη Ελλάδα μας θα ορθοποδήσει ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο; Είμαι ένας μικρομεσαίος Έλληνας πολίτης που ζει με την οικογένεια του στην Βενεζουέλα και πραγματικά εύχομαι να μπορέσω σύντομα να γυρίσω στην χώρα μου...και όχι να επιστρέψω εκεί που βρίσκομαι σήμερα.

Γιάννης Κουζηνός

Liberal.gr