Σοσιαλισμός. Ένα διαχρονικό σαδομαζοχιστικό παιχνίδι…

Οι Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι, το διάσημο παγκόσμιο Best Seller της E. L. James δεν αναφέρεται στο χρώμα αλλά στις διαβαθμίσεις της πιπεράτης σεξουαλικής ζωής του κυρίου Christian Grey και τα σαδομαζοχιστικά του παιχνίδια. Εντάξει δεν θα αναλύσω όλο το βιβλίο, έτσι και αλλιώς την υπόθεση πάνω-κάτω γνωρίζω. Δηλώνω ένοχος. Δεν έχω διαβάσει ακόμα κανένα από τα βιβλία της τριλογίας.

 

Κερδάνε και στην Βενεζουέλα....

Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο όμως καθώς κοιτούσα προχθές ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα πίσω από το καγκελόφρακτο μπαλκόνι μας στην Βενεζουέλα, οι αποχρώσεις του ήλιου που άλλαζαν μέχρι να εξαφανιστεί στον ορίζοντα έφεραν και την παράξενη έμπνευση. Οι Πενήντα Αποχρώσεις του Κόκκινου. Ο Σοσιαλισμός σαν ένα διαχρονικό σαδομαζοχιστικό παιχνίδι…

Άλλοτε βαθύ κόκκινο και άλλοτε απαλό ερυθρό, άλλοτε σχεδόν μαύρο και άλλοτε ξεφτισμένο ροζάκι, o Σοσιαλισμός πάντα ξεκινούσε σαν μια πιπεράτη φαντασίωση και κατέληγε σε πολύ πόνο. Όπως συμβαίνει και με τα βιβλία της Ε. L. James πολλοί τα διάβασαν, πολλοί φαντασίωσαν με τα πιπεράτα παιχνίδια αλλά ταυτόχρονα λίγοι είναι εκείνοι που θα τα ζήσουν στην πραγματικότητα. Τα επώδυνα σαδομαζοχιστικά παιχνίδια του κυρίου Grey είναι o Σοσιαλισμός για τους αμύητους. Τον θαυμάζεις από μακριά, τον συζητάς με τους φίλους σου και με την κοπελιά στην κομματική οργάνωση για να πουλήσεις μούρη, τον υποστηρίζεις όταν εφαρμόζεται σε άλλους, αλλά όταν έρθει η στιγμή το πιο πιθανό είναι ότι θα καταλήξεις στις συνηθισμένες αγκαλίτσες τα τρυφερά φιλάκια και το all time classic ιεραποστολικό. Ο πόνος και η απελπισία δεν είναι για όλους και οπωσδήποτε δεν είναι για τους «επαναστάτες» της καφετέριας που φαντασιώνουν την πτώση του καπιταλισμού τραβώντας selfies με το νέο smart phone  Sg4-32PF.

Ο Σοσιαλισμός λειτουργεί περίπου σαν μυγοπαγίδα για ανθρώπους που φαντασιώνουν ένα πολύ συγκεκριμένο παιχνίδι διαστροφής. Όλοι νομίζουν ότι θα βρεθούν στο πλευρό του σαδιστή, τιμωρώντας τους ιμπεριαλιστές, τους καπιταλιστές, τους δεξιούς, τα βοθροκάναλα και όποιον έχει γενικά αντίθετη άποψη αλλά παντού και πάντα καταλήγουν να μην απολαμβάνουν καθόλου τον πόνο όταν το σύστημα της φαντασίας τους θα αντιστρέψει νομοτελειακά τους όρους. Όπως ακριβώς    συμβαίνει και στην Βενεζουέλα.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Hugo Chavez δεν κυβέρνησε σχεδόν 15 χρόνια  χωρίς την υποστήριξη του λαού. Ο λαός επέλεξε για πολλά χρόνια να στηρίζει την ρητορική μίσους και διχασμού και την εφήμερη ανακούφιση της ανέχειας του. Πίστεψαν ότι βρέθηκε η θεραπεία για το χαλασμένο δόντι τους. Η ανακούφιση αυτή όμως δεν ήταν φάρμακο και κανένας δεν τους ενημέρωσε για αυτό. Η ανακούφιση ήρθε με μια απλή και μικρής διάρκειας ένεση νοβοκαΐνης και όπως ήταν αναμενόμενο o πόνος επανήλθε δριμύτερος αφού όχι μόνο δεν  θεραπεύτηκε το χαλασμένο δόντι αλλά αφαιρέθηκαν και όλα τα υπόλοιπα που ήταν υγιή. Σήμερα τρέχουν και δεν φτάνουν να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται, όπως λένε και οι αδελφοί Κατσιμίχα.

Στην Σοβιετική Ένωση o Σοσιαλισμός κατέρρευσε, στην Κούβα μετά από 54 χρόνια “καλοπέρασης” καλοβλέπουν την αστερόεσσα, στην Αλβανία και στην Βουλγαρία ακούν Σοσιαλισμό και αλλάζουν χρώμα αλλά μακριά από όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου και στην Βενεζουέλα αναρωτιούνται και ψάχνονται να βρουν τον τρόπο να ξεφορτωθούν αυτούς που πια θεωρούν την εξουσία κτήμα τους. Εις το Όνομα του λαού φυσικά.

Δεν το παίζω έξυπνος και δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Δεν αποκλείω καθόλου την πιθανότητα αν δεν είχα φύγει από την Ελλάδα το 2011 για να έρθω στην Βενεζουέλα να είχα παρασυρθεί και εγώ όπως τόσοι και τόσοι άλλοι Έλληνες και να ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ. Το μυαλό ενός ανθρώπου υπό πίεση μπορεί να κάνει μεγάλα λάθη. Απέφυγα ένα πιθανό λάθος για να κάνω το μεγαλύτερο ως τώρα στην ζωή μου. Έγινα ένας από όλους αυτούς τους ανθρώπους που περιγράφω σήμερα στο κείμενο μου. Ήρθα στην Βενεζουέλα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο και βρέθηκα εγκλωβισμένος σε μια απελπιστική κατάσταση. Από τότε το μόνο που κάνω είναι προσπάθεια να δραπετεύσω από την φυλακή που έκλεισα εθελοντικά εμένα και την οικογένεια μου. Τα χρόνια περνάνε και δύστυχος η ποινή είναι δυσανάλογα μεγάλη για το αδίκημα της αφέλειας που διέπραξα.

Κλείνοντας αυτή την ίσως λίγο “kinky” άποψη περί Σοσιαλισμού, φοράω τα δερμάτινά μου, παίρνω το μαστίγιο στο χέρι και γράφω το επιμύθιο. Ο Σοσιαλισμός είναι ένα παράξενο party από το οποίο όσοι είναι μέσα θέλουν να αποδράσουν και αρκετός κόσμος που δεν έχει περάσει ούτε καν απ’ έξω το εκθειάζει και θέλει να πάρει μέρος. Κάτι περίπου σαν τον γάμο χωρίς τα σφυροδρέπανα .Ή με τα σφυροδρέπανα. Ποιος είμαι εγώ που θα βάλω χαλινό στην φαντασία σας…

Γιάννης Κουζηνός

Liberal.gr