Αυτή η στάνη, αυτούς τους τρομοκράτες βγάζει…

Διάβασα την δημόσια καταγγελία του Γιώργου Βούτση Βογιατζή και τη βρήκα ιδιαίτερα χαριτωμένη και γλυκούλικη, σαν επιστολή σε στήλη σχέσεων σε εφηβικό περιοδικό. Απογοητεύτηκα λίγο με το κλείσιμο. Περίμενα κάτι πιο ταιριαστό στο ύφος της επιστολής, σαν

   Σας ασπάζομαι και αδημονώ για τη γνώμη σας.
                                                             Ειλικρινά δικός σας,
                                                                                   Γιώργος

Ο αναγνώστης που δίνει αξία στα semantics θα εντοπίσει και ορισμένα λογικά λάθη, όπως ότι ο συγγραφέας νομίζει πως δεν έκανε check-in παρ’ ότι πήρε κάρτα επιβίβασης, ότι οι Μεξικανοί του ζήτησαν την ταυτότητά του και όχι το διαβατήριό του, την πεποίθησή του πως κάποιος όπλισε το όπλο του σε κλειστό χώρο με περιορισμένους κρατούμενους. Συνολικά όμως μένει η ένταση της αφήγησης στην οποία αποτελεί το επίκεντρο μιας παγκόσμιας συνωμοσίας, πως οι μεγαλύτερες μυστικές υπηρεσίες του κόσμου ασχολήθηκαν προσωπικά μαζί του…

Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο αέρας μεγαλείου, αλλά και η όμορφη αίσθηση που αφήνει η ποιητική του αποφώνηση. Η κοινωνική του ευαισθησία είναι διάχυτη στο κείμενο. Για παράδειγμα, όταν ανησυχεί για το όνομα του υπευθύνου στο αεροδρόμιο. Φαντάζομαι και τη στιχομυθία:
 - Τι ήρθες να κάνεις στο Μεξικό;
 - Δε σου λέω τίποτα. Πες μου πώς λέγεσαι;
 - Φρανκ Μπαντέρας.
 - Α, εντάξει. Χαίρω πολύ, εμένα με λένε Γιώργο Βούτση Βογιατζή. Είσαι Μεξικανός ε; Μία Σάλμα Χάγιεκ, την ξέρεις;

Φαντάζομαι ότι αφ’ ότου λύθηκε το πρόβλημα των συστάσεων θα μπόρεσε να λυθεί και να εξηγήσει την προσωπική του πεποίθηση πως δε μετανιώνει καθόλου για την πράξη του να διαπράξει μία ένοπλη ληστεία στο κέντρο της Αθήνας.

Απογοητεύτηκα βέβαια που δηλώνει ότι καταδικάστηκε για «απαλλοτρίωση τράπεζας». Περίμενα κάποιον στην ηλικία του να γνωρίζει να διαβάζει δικαστικές αποφάσεις. Η ποινή κάθειρξης που δέχτηκε ήταν για τις κατηγορίες της ληστείας, της παράνομης οπλοφορίας και παράνομης οπλοκατοχής στο εφετείο, ενώ πρωτόδικα είχε δεχτεί και την ποινή της διακεκριμένης κατοχής εκρηκτικών. Με τόσες επισκέψεις στο δικαστήριο και 8 χρόνια στη φυλακή, θα περίμενε κανείς ότι θα έχει αποστηθίσει το κατηγορητήριό του. Αλλά προτιμά να υποτιμά τη δικαιοσύνη παραφράζοντας τις αποφάσεις της.

Η γιγαντιαία υποτίμηση για τη δικαιοσύνη και τους «μπάτσους» δεν φαίνεται να επηρεάζεται καθόλου από το γεγονός ότι τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν 8 χρόνια στη φυλακή. Οι αστυνόμοι αυτής της χώρας, άνθρωποι που η κοινωνία τούς δίνει τη χειρότερη υποτίμηση, τους αμείβει σαν εργαζόμενους σε φαστφουντάδικα, επιδεικνύουν μία πεισματική επιμονή στην άσκηση της δουλειάς τους.

Παρά την εκτεταμένη κρίση, αλλά και τις γνωστές παθογένειες του σώματος, η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει πολύ καλά αποτελέσματα στην επίλυση εγκλημάτων, αλλά και στον περιορισμό του βίαιου εγκλήματος. Έτσι καταλήγουν διασκεδαστικοί, να βρίζουν τους «μπάτσους» αλλά να μην μπορούν να ξεφύγουν από αυτούς σε μία ληστεία από αυτές που γίνονται σωρηδόν.

Δεν είναι λίγες οι φορές που μας έχουν διασκεδάσει οι εγχώριοι αντιεξουσιαστές που υιοθετούν τρομοκρατικές πρακτικές (και αυτό, προφανώς, δεν γράφεται για να μειώσει τις επιπτώσεις από τη δράση τους, τις δολοφονίες ανθρώπων και την πολιτική αποσταθεροποίηση). Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη βόμβα-τάπερ στο μετρό; Τα εκρηκτικά σε χύτρες; Τους τρομοκράτες που είχαν δώσει τα κλειδιά της γιάφκας στο απέναντι καφενείο; Τον κακόμοιρο που δεν μπόρεσε να κλέψει ένα παλιάμαξο; Το Εσπα του Κουφοντίνα; Το βρωμόξυλο μεταξύ καταδικασμένων για τρομοκρατία στις φυλακές; Τα ψυχωτικά λογύδρια που παρουσιάζουν για ανακοινώσεις; Τον Χριστόδουλο Ξηρό που αποφάσισε να κάνει την επανάστασή του στα γεράματα βάφοντας τα μαλλιά του ξανθά; Το Νίκο Μαζιώτη που αποφάσισε να κλέψει κοσμηματοπωλείο στην Ερμού και να διαφύγει με ταξί; Τον Γιωτόπουλο και τον Κουφοντίνα που κάνουν μούτρα μεταξύ τους στη φυλακή; Τους αναρχικούς που εμφανίζονται με πανάκριβα αθλητικά ρούχα στις διαδηλώσεις; Τους Ρουβίκωνες που κάνουν perfmormance γελοιότητας σε παρουσιάσεις βιβλίων; 

Η πρωτόγνωρη δύναμη της επικοινωνίας ανέδειξε το υπαρξιακό κενό των αντιεξουσιαστών. Δεν αγαπάνε την έλλειψη εξουσίας, αλλά είναι εθισμένοι στην αντίσταση στην εξουσία. Η  σχέση εξάρτησης που έχουμε με το κράτος και τους θεσμούς είναι πιο χαλαρή από ποτέ στην παγκόσμια ιστορία. Με το ελληνικό διαβατήριο μπορείς να εργαστείς και να ζήσεις σχεδόν όπου θέλεις, να ζήσεις σε ανώνυμες κοινότητες στο διαδίκτυο, να χρησιμοποιείς χρήματα από ανώνυμες τράπεζες και να οργανωθείς με ομοϊδεάτες σε όλο τον κόσμο. Οι αντιεξουσιαστές επιμένουν να ληστεύουν τράπεζες, να πετάνε μπουκάλια μπύρας στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, να καταλαμβάνουν κτίρια χωρίς ρεύμα και να σκάνε στρακαστρούκες, ζώντας τον δικό τους εμφύλιο.

Οι επιχειρησιακές τους τακτικές είναι αντίστοιχες του επιπέδου της σκέψης τους. Για παράδειγμα, ο Γιώργος προσπάθησε να ληστέψει μία τράπεζα στο πιο καλά φυλασσόμενο τετραγωνικό χιλιόμετρο της Ελλάδας, δραπέτευσε με ένα ποδήλατο φορτωμένο με σακούλες (πολύ έξυπνο αυτό!) και άφησε να τον συλλάβουν περαστικοί. Θα του προτείναμε, αν θέλει να κάνει καριέρα στον κλάδο, να μελετήσει CSI και BreakingBad και να αφήσει τα φιλοσοφικά.

Φυσικά δεν χρειάζεται τόσο βαθιά ανάλυση για να καταλάβει κάποιος ότι πρόκειται για άτομα που έχουν καθηλωθεί σε μία εφηβική επανάσταση την οποία λούζουν με πολλαπλές μπουρδολογίες, αλλά αρκούν λίγες αράδες από τις προκηρύξεις τους, όπου σχολιάζουν μία κοινωνία που αδυνατούν να καταλάβουν, Ακριβώς όπως ο Γιώργος δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι οι χώρες που έχουν visaonarrival, ελέγχουν σε ποιον τη δίνουν, απλά, αφ’ ότου έχει φτάσει στη χώρα προορισμού. Ογκώδης είναι και η άγνοια του Γιώργου όταν καταφέρεται εναντίον της CIAκαι της BA, αφού δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι εγγυήθηκαν την ασφάλειά του και την αξιοπρέπειά του. Διαφορετικά μπορεί να κατέληγε στις φυλακές του Μεξικού, όπου είναι γνωστό ότι η μηχανή του καπουτσίνο έχει χαλάσει από καιρό.

Στην ιστορία, αναπόφευκτα, μπαίνει και ο μπαμπάς Βούτσης. Παρ’ ότι δεν υφίσταται defacto οικογενειακή ευθύνη, δεν ακυρώνεται η έννοια της ευθύνης ενός ανθρώπου που δηλώνει ότι «κατανοεί πως η νεολαία αντιδρά» αναφορικά με το γιο του και αποκαλεί δημόσια τους αστυνομικούς «μπάτσους», αντί να τους ευχαριστεί από καρδιάς που συνέλαβαν το παιδί του χωρίς να το σκοτώσουν παρά το ισχυρό του οπλοστάσιο.

Τέλος, ένα ταξιδάκι στο Μεξικό στοιχίζει περίπου ένα χιλιαρικάκι, σε μία περίοδο που οι συνομίληκοι του Γιώργου αδυνατούν να πάρουν δεύτερη μπύρα στο DosAgaves, τη στιγμή που ο Γιώργος έχει ένα απροσδιόριστο επάγγελμα. Εγώ προσωπικά, αν το παιδί μου είχε γίνει τρομοκράτης, θα τον έστελνα να νοικιάσει ένα σπίτι και να αρχίσει να πληρώνει ΕΥΔΑΠ και ΔΕΗ με τέλη ΕΡΤ αντί να του  χρηματοδοτούσα ταξιδάκια στη Λατινική Αμερική. Ειδικά αν τα χρήματα έρχονταν από το μισθό του τρίτου τη τάξει πολίτη της χώρας.

Αντώνιος Κουρής

The Books' Journal

ΥΓ: Γιώργο, επειδή πολλές φορές έχεις απευθύνει μύδρους και νουθεσίες προς την κοινωνία μας, νιώθω υποχρεωμένος να σου απαντήσω. Είσαι ανίκανος ακόμη και να κλέψεις μία τράπεζα. Δεν κάνεις ούτε για να κρατάς τις γλαδιόλες του Βενάρδου. Σε ασπάζομαι, αγωνιστικά.