Περί Παττακού…

Πριν μερικές μέρες διάβασα για την διάρρηξη στο σπίτι του Παττακού. Εμεινα έκπληκτος. Ημουν σίγουρος ότι ο Στυλιανός Παττακός είχε πεθάνει. Κάποια στιγμή μετά το ’90 και την αποφυλάκιση του για ανήκεστο βλάβη και ο θάνατός του πέρασε στα ψιλά. Ο Στυλιανός Παττακός ανήκε σε μια εποχή που ενώ έχουν περάσει 49 χρόνια μοιάζει σαν να τη χωρίζουν από το σήμερα 100ετίες. Ημουν 19 ετών. Και έχω καλό μνημονικό για να θυμάμαι.

Θα θυμίσω ότι η τριανδρία της χούντας είχε μοιράσει ρόλους. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο ηγέτης, ο πολιτικός, που θα οδηγούσε την Ελλάδα στα πεπρωμένα της. Ο Νικόλαος Μακαρέζος, ο τεχνοκράτης που θα αναμόρφωνε την οικονομία. Ο Στυλιανός Παττακός, ήταν ο λοχίας. Ο «λοχίας» που από τότε μέχρι σήμερα κάποιος πετάγεται για να πει ότι χρειάζεται για να σωθεί η Ελλάδα...

Και ο λοχίας έκανε ό,τι γουστάρει. Από το να κλείνει μαγαζιά, όπως είχε κάνει με το «Trip» στην Πλάκα «επειδή πηγαίνανε οι μαλλιάδες» μέχρι να φτιάχνει μενού στα εστιατόρια. Επειδή εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν προτηγανισμένες πατάτες και τα τουριστικά εστιατόρια βαριόντουσαν να βάζουν προσωπικό να τις καθαρίζει, τις σέρβιραν μόνο για γαρνιτούρα. Στα πλαίσια της τουριστικής αναβάθμισης ο Στυλιανός Παττακός διέταξε κάθε εστιατόριο να σερβίρει μερίδα πατάτες τηγανητές – και αν δεν έχει να συλλαμβάνεται ο ιδιοκτήτης.

Για τον Στυλιανό Παττακό η Ελλάδα ήταν ένα μεγάλο στρατόπεδο που έπρεπε να μπει τάξη. Από τις επιγραφές των μαγαζιών που οι λατινικοί χαρακτήρες έπρεπε να αντικατασταθούν με ελληνικούς, μέχρι τους δρόμους που έπρεπε να γίνει αποψίλωση.

Ο Παττακός, που ήταν φανατικός αντικαπνιστής, είχε περάσει νόμο που απαγόρευε να πετάει ο οδηγός την γόπα του τσιγάρου από το παράθυρο. Κάποια μέρα περνώντας από την διασταύρωση των Αμπελοκήπων είδε έναν οδηγό να πετάει την γόπα. Τον κυνήγησαν, τον πιάσανε, τον πήγαν πίσω και τον υποχρέωσαν να μαζέψει την γόπα που είχε πετάξει, όπως και κάθε άλλη γόπα. Ο οδηγός ήταν γιατρός. Ο κόσμος που ταυτιζόταν με τον αγράμματο λοχία απέναντι στον γραμματιζούμενο γιατρό, το είχε λατρέψει.

Περισσότερο από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και πολύ περισσότερο από τον Νικόλαο Μακαρέζο, ο Στυλιανός Παττακός ήταν η επιτομή της Επταετίας. Θεούσος και μέλος χριστιανικής οργάνωσης είχε προσευχηθεί στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, στα Πατήσια, ζητώντας την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος αν πρέπει να βγάλει τα άρματα στον δρόμο. Προφανώς την πήρε.

Ο Παττακός πολέμησε κατά των μαλλιάδων δίνοντας εντολή οι χωροφύλακες να κουρεύουν όποιον έβγαινε στον δρόμο με το μαλλί να του σκεπάζει το αυτί. Για τον Παττακό αλλά και την υπόλοιπη χούντα μια σωστή τηλεοπτική Κυριακή, ξεκίναγε με την λειτουργία, συνεχιζόταν με τα μπαλέτα της Δώρας Στράτου να χορεύουν στο Φιλοππάπου με φόντο την Ακρόπολη και ολοκληρωνόταν με την Αλίκη Νικολαϊδου να εξιστορεί κατορθώματα της ελληνικής λεβεντιάς. Και μετά οι ειδήσεις, όπου ο Παττακός με το μυστρί στο χέρι εγκαινίαζε κτίσματα παντός μεγέθους, από κοτέτσια μέχρι γεφύρια. Στο στρατόπεδο των επτά χρόνων που ονομαζόταν Ελλάς με τον Στυλιανό Παττακό να κάνει τον λοχία και να του βάζει την δική του «τάξη».

Αντώνης Πανούτσος

Protagon

Σημ. Ο- Όταν κάποιοι ξένοι δημοσιογράφοι  ρώτησαν τον Παττακό αν αληθεύει πως η χούντα βασανίζει ανθρώπους, αυτός απάντησε με τουπέ: «Ή βασανιστές είμαστε ή ηλίθιοι. Όχι όμως και τα δύο». Σύμφωνα με το «συλλογισμό», αφού δεν ήταν βασανιστές, όπως ισχυρίζονταν, δεν μπορεί παρά να ήταν ηλίθιοι.

Μια άλλη φορά είχε πει και το παροιμιώδες: «Όποιος ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα του ανθρώπου και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στην Ελλάδα, είναι κομουνιστής».