Hasta la victoria ή... άστα να πάνε Αλέξη…

«Eίναι μεγάλη τιμή να συμμετέχω σε μια τόσο ιστορική στιγμή, εκπροσωπώντας τον ελληνικό λαό». Με τα λόγια αυτά ξεκίνησε τον επικήδειό του για τον Φιντέλ Κάστρο ο Αλέξης Τσίπρας. Εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό χωρίς να τον ρωτήσει αν αυτός θέλει να λέει την κάθε παπάτζα που του έρχεται στο κεφάλι για την Κούβα, τον Κάστρο, την επανάσταση και άλλες αρλούμπες.

Πριν από μερικές ημέρες εξοργίστηκαν κάποιοι γιατί γράψαμε ότι ντρεπόμαστε για την Ελλάδα και για συγκεκριμένους λόγους. Η αλήθεια είναι ότι ντρεπόμαστε και για έναν ακόμη. Γιατί επιτρέψαμε να μας εκπροσωπεί στη… γιορτή αυτή του τρίτου σοσιαλιστικού κόσμου αυτός ο κύριος που λέει ότι είναι πρωθυπουργός. Εμείς τον στείλαμε στην Αβάνα για να πει όσα είπε χθες και για να τον χειροκροτεί ο Μαδούρο και το λοιπό ψευτοαριστερό σινάφι που έχουν κάτω από «δημοκρατική μπότα» το λαό τους…

Εντάξει, ξέρουμε ότι ο νεκρός δικαιώνεται. Ακόμη και τον χειρότερο εχθρό μας μπορούμε να τον αποχαιρετήσουμε από το μάταιο τούτο κόσμο με τον σεβασμό που του πρέπει ως… νεκρού κι όχι για το τι έκανε ζωντανός. Όμως, ακούγοντας τον πρωθυπουργό μας να μιλά σε… άπταιστα ελληνικά στον κουβανικό λαό και να τον χειροκροτούν πέντε κουβανικά γκρουπούσκουλα, αισθανθήκαμε ντροπή και οργή. Την ώρα που ο Τούρκος μας αποκαλούσε κότες και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προέτρεπε την κυβέρνησή του να πάρει 18 ελληνικά νησιά, ο Τσίπρας ζούσε το όνειρό του στο σοσιαλιστικό συννεφάκι που ανέβηκε.

Πολλές φορές αναρωτηθήκαμε γιατί πάει ο Τσίπρας στην Κούβα. Γιατί να κάνει τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα άραγε; Μήπως είχε πολιτική σκοπιμότητα, ήτοι να απευθυνθεί στο αριστερό του ακροατήριο και να τους πει ότι παρά τις υποχωρήσεις παραμένει κομμουνιστής, σοσιαλιστής ή ότι άλλο του’ ρχεται στο μυαλό; Σκεφτήκαμε ότι δεν μπορεί να το έκανε αυτό για ένα 5% του κόμματός του. Άλλωστε στον ελληνικό λαό δεν λέει και πολλά ο θάνατος του Κάστρο, ακόμη και σε εκείνους που μεγάλωσαν στα κόμματα της Αριστεράς. Είχαν μια ιδέα γι’ αυτόν τον πραγματικό επαναστάτη που έγινε δικτάτορας, αλλά όχι να περιμένουν από τον Τσίπρα να πάει και να πει ολόκληρο επικήδειο. Επομένως, πολιτικά δεν κερδίζει τίποτε ο πρωθυπουργός.

Η μόνη λογική σκέψη ακούγοντάς τον είναι ότι ο Τσίπρας ζει το όνειρό του. Έπαθε, και να μας συγχωρήσει γι’ αυτό, έναν… σοσιαλιστικό οργασμό μιλώντας για τον Κάστρο.

Με το χαιρετισμό, «"hermanos y hermanas" (αδερφοί και αδερφές), γενναίε λαέ της Κούβας» ξεκίνησε τον επικήδειό του. Από πού και ως που είμαστε αδέρφια με τους Κουβανούς και γιατί είναι γενναίος; Γιατί ανέχθηκε να ζει δεκαετίες εξαθλίωσης και χωρίς δημοκρατία;

Κι εκεί ο Τσίπρας έκανε αυτό που… περιμέναμε. Ανιστόρητος όπως είναι είπε: «Όπως ο κουβανικός, έτσι και ο ελληνικός λαός δε δίστασε σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας να σηκώσει το ανάστημά του και να παλέψει κόντρα σε ισχυρούς και παντοδύναμους αντιπάλους, για να διεκδικήσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του. Την αξιοπρέπεια και το δίκιο του».

Η σύμπτωση των δύο λαών καταγράφηκε εξάλλου και στα επαναστατικά συνθήματα της ιστορίας τους: «Ελευθερία ή θάνατος ήταν το σύνθημα της Ελληνικής Επανάστασης το 1821. Patria o muerte [Πατρίδα ή θάνατος], το σύνθημα της Κουβανικής Επανάστασης το 1959», ενθυμήθηκε ο κ. Αλέξης Τσίπρας.

Ωραία, λοιπόν. Η Ελληνική επανάσταση ίδια με το κίνημα του Κάστρο που κατέληξε σε δικτατορία του υποπρολεταριάτου. Τι να πει κανείς.

 

Χμ... πιο μεγάλη απ την Ικαρία είναι!

Ο δε Τσίπρας τόνισε ακόμη ότι μετέτρεψε (ο εκλιπών) την Κούβα «από μια ακόμα δικτατορία σε ένα παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και αξιοπρέπειας. Και αφήνει πίσω πολύτιμη κληρονομιά στον κουβανικό λαό: στην παιδεία, στη εξάλειψη του αναλφαβητισμού, στην υγεία, στο επίπεδο των επιστημών και του πολιτισμού».

Ξέχασε να πει βεβαίως τη φτώχεια, την πορνεία, τη μαζική φυγή Κουβανών, τις διώξεις των ομοφυλόφιλων, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.

Και το αποκορύφωμα ήρθε με τα πολιτικά συμπεράσματα του Τσίπρα ο οποίος είπε:

«Η Κούβα του Φιντέλ μας έμαθε και ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν είναι ανθόσπαρτος. Έχει δυσκολίες, έχει υποχωρήσεις, έχει σκαμπανεβάσματα. Μας έμαθε και από τα κατορθώματα αλλά και από τις αδυναμίες του. Μας έμαθε ότι η μάχη για τον κοινωνικό μετασχηματισμό είναι μια μάχη διαρκής και απαιτεί μεγάλες θυσίες, όπως αυτές που με ηρωισμό καταβάλετε, τα δύσκολα χρόνια του εμπάργκο, που επιβλήθηκε στη χώρα σας ως διαρκής εκβιασμός και ως τιμωρία. Και μπορεί», συνέχισε ερχόμενος στα καθ' ημάς, «εμείς στην Ευρώπη να μη μπορούμε να φανταστούμε τις δυσκολίες που εσείς περάσατε, έχουμε όμως κι εμείς τους δικούς μας δυνάστες. Την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού. Και δίνουμε και εμείς από τη μακρινή Ελλάδα, τον δικό μας αγώνα για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια. Και σε αυτόν τον αγώνα, το παράδειγμα του Φιντέλ μας συντροφεύει και θα μας συντροφεύει πάντα. Στις νίκες και στις ήττες μας. Στις ανατροπές και στους συμβιβασμούς μας».

Εδώ είναι που ακούς και σπας πιάτα, ποτήρια, καρέκλες και ό,τι άλλο βρίσκεται εύκαιρο. Όπως είχαμε ξαναγράψει, ο Τσίπρας και η παρέα του που παίρνουν 10 χιλιάρικα το μήνα και διορίζουν κολλητούς, ξαδέρφες και γκόμενες να μιλάνε για εξαθλίωση, για κυριαρχία των αγορών και για άγριο καπιταλισμό. Ο αριστερός που κάνει διακοπές σε βίλα εφοπλιστή στο Σούνιο και πάει για ψάρεμα με σκάφη να μιλά για φτώχεια;

Θα πέσει φωτιά να μας κάψει όλους.

Εντάξει, ο Τσίπρας έκανε το σοσιαλιστικό κομμάτι του και θα επιστρέψει στην Ελλάδα περιμένοντας ίσως πότε θα πεθάνει και ο άλλος μεγάλος επαναστάτης, ο πρόεδρος του κωλόχαρτου στη Βενεζουέλα, Νικολά Μαδούρο. Θα πάει και στην κηδεία του εν λόγω, παρά το γεγονός ότι πιθανότατα να μας αποχαιρετήσει τον μάταιο αυτό κόσμο όταν θα τον έχει κρεμάσει ο ίδιος του ο λαός.

Όμως, ύστερα από όλα αυτά τα καμώματα του πρωθυπουργού μας, είναι δυνατόν να μην αισθανόμαστε ντροπή;

Ή όπως θα μπορούσαμε να πούμε: Hasta la victoria ή... άστα να πάνε Αλέξη.

Antinews