The Doors
7.3.16
Πρέπει να ανασταλεί η Συνθήκη Σένγκεν!
Ήρθε η ώρα να ανασταλεί η ισχύς της Συνθήκης
Σένγκεν στην ΕΕ. Το να συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην λειτουργικότητα του μύθου
της, αποτελεί μια άρνηση της πραγματικότητας. Ήδη, αρκετά κράτη εφαρμόζουν
συνοριακούς ελέγχους προκειμένου να περιορίσουν τις ροές προσφύγων και
μεταναστών. Το Βέλγιο αποτελεί το τελευταίο παράδειγμα, υιοθετώντας ελέγχους
στα σύνορά του με την Γαλλία στις 23 Φεβρουαρίου.
Και επειδή η Ελλάδα φορτώθηκε χιλιάδες πρόσφυγες
που φτάσανε στις ακτές της από την Τουρκία, υπήρξε η άποψη στις Βρυξέλλες να
βγει η χώρα από την Σένγκεν, λες και κάτι τέτοιο θα έλυνε το πρόβλημα.
Ευτυχώς η εν λόγω πρόταση δεν προχώρησε, αλλά
φάνηκε πλέον ξεκάθαρα πως το Συμβούλιο Υπουργών της ΕΕ, που εκπροσωπεί τα κράτη
μέλη, προσπαθεί να απεμπολήσει τις ευθύνες, κατηγορώντας άλλους...
«Την πατρίδα ούκ ελλάττω παραδώσω…»
Δύο είναι οι φράσεις που νομίζουμε ότι πρέπει να
καταγραφούν, και ιστορικά, από την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά χθες στην Καλαμάτα.
Η πρώτη είναι η φράση που είπε ενθυμούμενος τους αρχαίους προγόνους: «Την
πατρίδα ούκ ελλάττω παραδώσω…», είπε ο κ. Σαμαράς και θύμισε την ιστορική φράση
του Τάσσου Παπαδόπουλου που είχε πει ότι παρέλαβε κράτος, δεν θα παραδώσει
κοινότητα.
Η δεύτερη φράση του πρώην πρωθυπουργού που
πρέπει να μείνει είναι:
«Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να δώσει ξανά αληθινή
Ελπίδα στον τόπο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μπορεί να τα καταφέρει. Κι είμαστε
όλοι δίπλα του…»
Ζούμε το τέλος της Δύσης;
Στη δεκαετία του 1950, τότε που οι θεσμοί ήταν
ακόμη φρέσκοι και ασταθείς, σίγουρα πολλοί θα ήταν εκείνοι που ανησυχούσαν ότι
η δυτική συμμαχία δεν πρόκειται ποτέ να πάρει μπροστά. Στη δεκαετία του 1970,
την εποχή των Ερυθρών Ταξιαρχιών και του Βιετνάμ, ακόμη περισσότεροι ήταν
εκείνοι που δεν πίστευαν πως η Δύση θα καταφέρει να επιβιώσει.
Όμως, σε ολόκληρη την ενήλικη ζωή μου, δεν
θυμάμαι πιο δραματική εποχή από αυτήν που ζούμε σήμερα. Βρισκόμαστε μερικές
κακές εκλογικές αναμετρήσεις μακριά από το τέλος του ΝΑΤΟ, το τέλος της ΕΕ, και
ίσως το τέλος τη φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης όπως την ξέραμε…
Μπάφο-μπάφο τον καημό μου …
Όταν ο Εμίλ Ζολά στις 13 Ιανουαρίου 1898
δημοσίευσε το «Κατηγορώ» (J’accuse) στην εφημερίδα L’Aurore του
Ζώρζ Κλεμανσό, αποτέλεσε το πρότυπο του φιλελεύθερου διανοούμενου που
παλεύει για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη παρά τις συνέπειες που αυτό μπορεί
να έχει πάνω του και παρά τις προσωπικές θυσίες που αυτή του η πάλη θα φέρει.
Το «Kατηγορώ» ήταν μια γενναία επίθεση κατά του
αντισημιτισμού και των παρεμβάσεων στη δικαιοσύνη της τότε Γαλλικής κυβέρνησης
με αφορμή την υπόθεση Ντρέιφους. Γι’ αυτό του το κείμενο, ο Ζολά, ένας από τους
πιο ακριβοπληρωμένους συγγραφείς της εποχής του δικάστηκε και καταδικάστηκε και
απέφυγε τη φυλακή μόνο και μόνο επειδή κατέφυγε στο Λονδίνο κυνηγημένος.
Επέστρεψε ενάμισι χρόνο αργότερα με την κατάρρευση της κυβέρνησης…
Απόδραση από το τσίρκο Μεντράνο…
«Το
πολιτικό σύστημα είναι ένα τσίρκο Μεντράνο και ο Αλέξης Τσίπρας με τον Σύριζα
είναι το κύριο νούμερο αυτού του τσίρκου.» Με αυτή τη φράση του στο «ΒΗΜΑ» ο
συγγραφέας και πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος δίνει το
στίγμα της εμπειρίας του ως μέλος του Κοινοβουλίου και ειδικότερα του κόμματος
από το οποίο απέδρασε. Δύο χρόνια άντεξε μέσα στο κομματικό μαγκανοπήγαδο
του ΣΥΡΙΖΑ ο Πέτρος Τατσόπουλος και την εμπειρία του αυτή μεταφέρει στο
τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Ήμουν κι εγώ εκεί» που κυκλοφορεί από τις
εκδόσεις Μεταίχμιο.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται τα περίφημα άλμπουμ
που μοίραζε το ΡΟΛ με τίτλο «Ήμουν κι εγώ εκεί» και ήρωα τον Άλκη που
μέσω μια χρονομηχανής ταξίδευε στο παρελθόν. Η φράση διατηρεί πια κι έναν
ειρωνικό τίτλο αφού χρησιμοποιείται για να πει κάποιος ότι «ήμουν κι εγώ εκεί
…αλλά δεν συμμετείχα ή δεν συμφωνούσα». Κάτι ανάλογο λέει ο Πέτρος Τατσόπουλος.
Πήγα , είδα, έμαθα, έπαθα και απέδρασα...