Η βουβή, υπόκωφη εξέγερση…

“Φοβάμαι ότι δεν καταλαβαίνουμε τη χώρα στην οποία ζούμε”, δήλωσε μετά τη νίκη Τραμπ ο γνωστός μας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν. Σκέψου δηλαδή πολύ περισσότερο πόσο και τι καταλάβαινε από Ελλάδα, όπου ερχόταν και μας έκανε βαρύγδουπες αναλύσεις. Γρυ. Και δεν είναι ο μόνος.

Η εκλογή Τραμπ, το Brexit, η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, φαίνονται σε αρκετούς ως ανορθολογικές συμπεριφορές λαών, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Ο ανορθολογισμός χαρακτηρίζει μάλλον τους ίδιους που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, αν και θα όφειλαν, εφόσον τυγχάνουν πολιτικοί ηγέτες ή διανοούμενοι και η δουλειά τους είναι να αναλύουν και να διαχειρίζονται την όντως πραγματικότητα, κι όχι εκείνη που κατασκευάζουν η έλλειψη οξυδέρκειας και οι εμμονές. Δουλειά τους είναι να προβλέπουν και όχι να κλαψουρίζουν έκπληκτοι και αναδρομικά πάνω απ’ το χυμένο και κομμένο γάλα…

Τι μας δείχνει η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ…

Τόσο η άσκηση της πολιτικής από τους αξιωματούχους όσο και η πολιτική ζωή των πολιτών χρειάζονται ψυχραιμία και ρεαλισμό· οι θρήνοι και οι κατάρες δεν έχουν θέση στη δημοκρατία – στην πραγματικότητα, δεν έχουν θέση πουθενά.

Πρόεδρος των ΗΠΑ εξελέγη ένας δισεκατομμυριούχος, που, αντιθέτως από άλλους δισεκατομμυριούχους (τηρουμένων των αναλογιών, δισεκατομμυριούχοι ήταν, για την εποχή τους, ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο Τόμας Τζέφερσον, ο Τζον Κένεντι, ο Θίοντορ Ρούσβελτ, ο Αντριου Τζάκσον) προβάλλει μια εικόνα filthy rich: πρόκειται για έναν αμοραλιστή που ταυτίζει, με κάποια αυθαιρεσία, τις υλιστικές και ατομικιστικές του αξίες με τον εθνικό αμερικανικό χαρακτήρα...

Cascadia: Μια αποσχιστική ουτοπία…

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο τάραξε τα νερά, και ανακάτεψε γερά την τράπουλα. Ειδικά στην Αμερική, όπου πολλοί, μα πάρα πολλοί, ακόμη να το χωνέψουν.

Σύμφωνα όμως με πολλούς ειδικούς, οι εξελίξεις έχουν ως εξής: Αν κάποιος Αμερικανός δεν μπορεί να ζήσει στη χώρα του με τον Τραμπ πρόεδρο, τότε έχει δυο επιλογές: Ή την κάνει κατά τον παγωμένο Καναδά μεριά, ή περιμένει να «απελευθερωθεί» η δυτική ακτή της αμερικανικής ηπείρου, εκεί όπου πάντα λάμπει ο ήλιος, και για κάποιους έχει ήδη όνομα… λέγεται Cascadia…

Ο Ομπάμα έχει στη βαλίτσα του και “λύση” για το Κυπριακό;

Ενδεχομένως, θα έχει προκαλέσει εντύπωση σε όσους παρακολουθούν το Κυπριακό (όχι στα ελληνικά ΜΜΕ, βέβαια, τα περισσότερα εκ των οποίων το περνούν στα ψιλά) ότι η τουρκική και τουρκοκυπριακή πλευρές επιμένουν να οριστεί πολυμερής, όπως θέλει η ελληνική πλευρά, πενταμερής, όπως θέλει η τουρκική, διεθνής Διάσκεψη, εντός του Δεκεμβρίου του 2016. Γιατί; Ξέρει κάτι περισσότερο η Άγκυρα και τα κατεχόμενα από μας;

Η απάντηση είναι απλή: Η σημερινή αμερικανική ηγεσία Ομπάμα, πιέζει αφόρητα για να υπάρξει λύση προτού αποχωρήσει ο Ομπάμα από τον Λευκό Οίκο. Ως γνωστόν, ο Ντόναλντ Τραμπ αναλαμβάνει τα καθήκοντα της προεδρίας στις 20 Ιανουαρίου 2017. Μέχρι τότε, θα κυβερνάει ο Μπάρακ Ομπάμα, και στο Κυπριακό θα συνεχίσουν να ασκούνται πιέσεις από τον αντιπρόεδρό του, Τζο Μπάϊντεν και την υφυπουργό Εξωτερικών για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις, Βικτώρια Νούλαντ. Βέβαια, είναι φυσικό, μετά από τα αποτελέσματα των προεδρικών στις ΗΠΑ, η “γραφειοκρατία” να έχει επιβραδύνει κάπως τους ρυθμούς της και στο Κυπριακό, δεδομένου ότι δεν γνωρίζει τι θα αποφασίσει η επόμενη “διοίκηση”. Ωστόσο, μέχρι τότε, ο κίνδυνος για βεβιασμένη επίλυση του Κυπριακού είναι σημαντικός…

Πίσω από τον καθρέφτη…

Στον κόσμο της Αριστεράς υπάρχει μια παράλογη θεωρία για όλα. Βεβαίως ο «παραλογισμός» ορίζεται στο πλαίσιο της τυπικής λογικής. Από τη στιγμή που κάποιος θα αποδεχθεί ότι «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη», είναι σαν να μπαίνει στον καθρέφτη του Λιούις Κάρολ.

Στον «άλλο κόσμο» της Αλίκης των Θαυμάτων, όλα γίνονται ανάποδα. Ομως –κι εδώ βρίσκεται το μυστικό– για τους χαρακτήρες πίσω από τον καθρέφτη όλα είναι λογικά και κανονικά…

Μωροφιλοδοξίες…

Ερώτηση. Εάν εσείς είχατε πάθος με τον αερομοντελισμό -συναρμολογούσατε και πετάγατε τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια- και κάποιος ξαφνικά μια μέρα σάς προσέφερε θέση κυβερνήτη σε Μπόινγκ 747, θα τη δεχόσασταν; Θα αναλαμβάνατε, με ενθουσιασμό και με συγκίνηση πλην με μηδενική εμπειρία, την ευθύνη για τις ζωές εκατοντάδων σε κάθε πτήση επιβατών;

Εάν εσείς ήσασταν ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης με ειδίκευση στις "αισθησιακές" ταινίες, θα τολμούσατε στα εβδομήντα πέντε σας να πρωταγωνιστήσετε ο ίδιος σε ένα πορνό; Να περάσετε μπροστά στην κάμερα για να επιδείξετε τα κάλλη και τη λίμπιντό σας;