Περί Τραμπ…

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 σπούδαζα στην Βόρεια Αμερική. Και ως εκ τούτου είχα την ευκαιρία, εκτός από τα πολιτικά, να παρακολουθώ και τα λαϊφσταλίστικα της εποχής, που εκεί ήταν ήδη πολλά, με άπειρα κανάλια να ασχολούνται με τους τότε μαϊντανούς, άσχετα αν στη χώρα μας είχαμε μόνο το ΕΙΡΤ και την ΥΕΝΕΔ, μαζί με το …Φαντάζιο.

Από τότε λοιπόν, θυμάμαι πολύ καλά πως ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ήταν γνωστός. Πολύ γνωστός.  Όχι ως πολιτικός, ούτε ως κάποια σημαντική προσωπικότητα. Ήταν όμως μεγάλο σελέμπριτι. Και όπως έχω ξαναπεί, σελέμπριτι είναι αυτός που είναι διάσημος επειδή απλά είναι διάσημος. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο...

Στην περίπτωση του Τραμπ, η διασημότητά του είχε να κάνει με τα πάμπολλα χρήματα που διέθετε (παρεμπιπτόντως, τα κληρονόμησε), με τις πάμπολλες γυναίκες με τις οποίες συνδέονταν, και γενικά με την αντισυμβατική πληθωρική συμπεριφορά του, με την αντισυστημική θεώρηση των πραγμάτων που τον χαρακτήριζε, και με τον aloof χαρακτήρα του… Ήταν ένας τύπος sui generis, ένας bon viveur, που είχε άποψη επί παντός επιστητού, και είχε και τόσα λεφτά ώστε η κάθε άποψή του να ακούγεται.

Μιλάω πάντα για μια εποχή που η Μαντόνα ήταν ακόμη η άγνωστη Μαρία Τσικόνε, που έβγαινε γυμνές φωτογραφίες με τρίχες στη μασχάλη, μπας και τσιμπήσει κανένα δολάριο (άσχετα αν αργότερα, όταν έγινε κι αυτή διάσημη, μήνυσε τον φωτογράφο διότι την… ξεγέλασε)!

Ακόμη θυμάμαι το σούπερ σκάνδαλο στο οποίο έμπλεξε ο πολύς Ντόναλντ, όταν χώρισε με την τότε σύζυγό του Ιβάνα, η οποία ανάμεσα σε πολλά άλλα τον είχε κατηγορήσει μέχρι και για βιασμό της με… τρομπέτα. Στη συνέχεια βέβαια η εν λόγω μπίμπο τα βρήκε μαζί του στο οικονομικό, και φυσικά ανακάλεσε, δηλώνοντας μάλιστα (ως άλλη συριζαία) ότι παρερμηνεύτηκαν τα λόγια της. Χα χα χα…

Σε γενικές γραμμές ο Τραμπ ήταν μια flamboyant και larger than life προσωπικότητα, που απασχολούσε καθημερινά τα gossip news (δεν υπήρχε διαδίκτυο τότε), και που κανείς δεν φαντάζονταν ότι θα μπορούσε κάποια μέρα, όχι μόνο να πολιτευτεί, αλλά και να γίνει πλανητάρχης. Εξάλλου, εκείνη η περίοδος σημαδεύονταν από την γενική αμφισβήτηση του τότε προέδρου Ρόναλντ Ρέιγκαν, ενός δευτεροκλασάτου ημιμαθούς πρώην ηθοποιού και πρώην κυβερνήτη της Καλιφόρνια, ο οποίος συμβόλιζε για πάρα πολλούς ότι χειρότερο είχε να επιδείξει η Αμερική. Και όμως, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ο εν λόγω θεωρείται σήμερα ένας από τους πιο πετυχημένους πρόεδρους έβερ.

Στην περίπτωση του Τραμπ, έχουμε μια από τα ίδια. Μια γενική αμφισβήτηση από παντού, ακόμη κι από εμένα που δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω το άστατο μαλλί του, συν το γεγονός ότι πέρα από παρουσιαστής ριάλιτι, γνωστός γυναικάς, και εκ γενετής πλέιμποϊ, ο συγκεκριμένος δεν έχει καμιά προηγούμενη πολιτική-διοικητική εμπειρία.

Έλα όμως που αν και αουτσάιντερ μπόρεσε και μίλησε στη ψυχή του μέσου Αμερικάνου, τσιγκλίζοντας το θυμικό του, και διαψεύδοντας κάθε νηφάλια πολιτική ανάλυση και πρόβλεψη, κερδίζοντας την προεδρία, όπως βέβαια την κέρδισε με το ιδιόρρυθμο αμερικανικό εκλογικό σύστημα.

Να σημειώσω εδώ ότι ο μέσος Αμερικάνος δεν είναι όπως ο μέσος Έλληνας που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. Ο μέσος Αμερικάνος δεν γνωρίζει καν ποιος είναι ο πρόεδρος, και ούτε τον απασχολεί. Ο μέσος Αμερικάνος δεν είναι πολιτικοποιημένος στον βαθμό που είμαστε εμείς. Κι αυτό είναι λογικό αφού το εκεί σύστημα λειτουργεί βρέξει χιονίσει, καλύπτει τις βασικές ανάγκες του, και άρα δεν αλλάζει τίποτα στην ζωή του είτε βγει ο ένας είτε βγει ο άλλος. Για αυτό και συνήθως ψηφίζει για πρόεδρο μόνο το 30-35% του εκλογικού σώματος. Για τους υπόλοιπους πέρα βρέχει. Από κει και πέρα όμως, η κατάσταση στην Αμερική έφτασε σε τέτοια χάλια τα τελευταία χρόνια, που χρειάζονταν ένας λαϊκιστής Τραμπ να εμφανιστεί στο προσκήνιο και να υποσχεθεί πως θα τα αλλάξει όλα, και πως θα ξανακάνει την Αμερική σπουδαία. Κι αν δεν υπήρχε ο συγκεκριμένος, έστω με το μαλλί τσαλαπετεινού, θα έπρεπε να εφευρεθεί.

Και είναι αλήθεια ότι προεκλογικά ο Τραμπ μου θύμισε τον Αλέξη. Όχι διότι είναι αριστερός (μήπως άραγε είναι ο Αλέξης;), αλλά επειδή υποσχέθηκε εκατοντάδες πράγματα, που στο δικό μου μυαλό είναι εντελώς ανέφικτα να γίνουν. Και δεν μιλάω μόνο για την αναστροφή της παγκοσμιοποίησης, ή την μείωση της ανεργίας, ή τη σμίκρυνση του κράτους, ή την επαναφορά των επιχειρήσεων στην Αμερική, κλπ.  Μιλάω για όλα αυτά που είπε για την ΙΣΙΣ, για την λαθρομετανάστευση, για τους δασμούς, για το τοίχος, για τους Μουσουλμάνους, κλπ  κλπ. Και τι δεν υποσχέθηκε δηλαδή;

Και όμως! Ο Ντόναλντ με το ντεκαπέ μαλλί, όχι μόνο εννοούσε αυτά που έλεγε, αλλά από την πρώτη κιόλας μέρα, πριν καλά καλά ορκιστεί, στρώθηκε στη δουλειά. Όχι κάνοντας συναντήσεις, δημόσιες σχέσεις,  και βρίσκοντας τρόπους να αναβάλλει τα υπεσχημένα, αλλά δουλεύοντας σαν το σκυλί, και υπογράφοντας δεκάδες κυριολεκτικά προεδρικά διατάγματα τα οποία υλοποιούν όλα αυτά για τα οποία δεσμεύθηκε προεκλογικά. Δεν περίμενε ούτε να ωριμάσουν οι συνθήκες, αλλά ούτε και να κάνει κωλοτούμπα αλά ελληνικά. Έστρωσε τον κώλο του κάτω και απέδειξε ότι όλα όσα έλεγε τα εννοούσε. Χώρια η φουλ τάιμ παρουσία του στα σόσιαλ μίντια, και ειδικά στο Τουίτερ, όπου αποδεικνύεται πιο ηλεκτρόνιο ακόμη κι απ τον Άδωνι (που κάποτε τον είδα σε τρεις τηλεοπτικές εκπομπές ζωντανά… ταυτόχρονα!).

Εν κατακλείδι, για να μη το κουράζω, δεν ξέρω αν ο Τραμπ θα αποδειχτεί πετυχημένος ή μη. Δεν ξέρω αν τα έχει βρει με τον Πούτιν για να μοιραστούν τον πλανήτη. Δεν ξέρω αν είναι απατεώνας, όπως τον κατηγορεί ο Σόρρος. Δεν ξέρω αν αποτελεί προοίμιο δικτατορίας όπως λένε κάποιοι. Δεν ξέρω αν θα ασχολείται πιο πολύ με μανεκέν και έσκορτς απ ότι με την πολιτική… αυτό που ξέρω είναι ότι ο τύπος ξεκίνησε δυνατά, μπήκε στον αγώνα με φούρια, έδειξε ότι είναι workaholic (θυμίζοντάς μου τον Σαμαρά), και αν μη τι άλλο έδειξε ότι και το θέλει και το έχει. Μακάρι να συνεχίσει έτσι, και να βάλει στη θέση τους όλους εκείνους (εμού συμπεριλαμβανομένου) που τον μέμφονταν επειδή δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός.

Strange Attractor

ΥΓ- Αν όντως αποδειχτεί πετυχημένος στο τέλος της θητείας του, τότε βλέπω να περνάμε για τα καλά στην μετα-εποχή των σελέμπριτι πολιτικών, με καμιά Κιμ Καρντάσιαν να τον διαδέχεται στον Λευκό Οίκο. Να ανοίξει δηλαδή ο δρόμος και για τους δικούς μας μαϊντανούς, που μέχρι τώρα ή περιορίζονταν σε δεύτερους πολιτικούς ρόλους (Βαγενά, Πάντζας, Κουλιανού, κ.ά) ή δεν τολμούσαν να ανοίξουν πανιά για κάτι μεγαλύτερο, όπως η πρωθυπουργία. Με ακούνε οι αδελφές Κανονίδου; Με ακούει η Μπεζεντάκου; Αν ναι, βλέπετε να μαθαίνετε…