Είστε βέβαιοι για το χαρμάνι;

Εδώ και μέρες, χτίζω μια ιστορία που διαδραματίστηκε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη μετά τις εκλογές του 1920 και αναφέρεται στον Θεοτόκη ,στον Γούναρη και στους συνεργάτες τους που πέρασαν κοντά δυό χρόνια ζητώντας και ύστερα επαιτώντας βοήθεια από τους «συμμάχους»  ενώ άλλαζαν δραματικά οι συνθήκες του στρατού που βυθίζονταν στην κοιλιά της Μικρασίας.

Η ομοιότητα με ανάλογες προσπάθειες σήμερα, να διαμορφωθεί ένα ευνοϊκό κλίμα  μεταξύ ελπίδων, προθεσμιών, παραβάσεων και παραβιάσεων, πολιτικής ψαραγοράς και κομματικών υπολογισμών, χωρίς να είναι δουλική, μοιάζει να έχει αρκετές κοινές ορίζουσες… 

Και ο λόγος δεν βρίσκεται κρυμμένος σε αυτονόητες συνομολογούσες συγκυρίες (η έχθρα για την πολιτειακή μεταβολή του 1920, ο φόβος μη μας πλακώσουν μπολσεβίκοι το 2015 και τέτοια) αλλά σε κάτι βαθύτερο, βαρύτερο και πιο επιδραστικό. 

Μιλάω για την αίσθηση των συντηρητικών δυνάμεων της χώρας, πως έχουν τα φόντα να επιβιώσουν, αναδεχόμενες δάνεια από κάθε καρυδιάς εκλογικό καρύδι, δυνατότητα που «οι άλλοι», οι αριστεροί, οι μετωπικοί, οι μεταρρυθμιστές και οι διαφορετικοί, δεν έχουν, μήτε πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν με βεβαιότητα. 

Όποτε τυχαίνει να ανεχόμαστε το ανακριβές και τραβεστί δίπολο δεξιάς-αριστεράς, ίσως έχετε προσέξει πως κάθε πόλος δεν έχει τα ίδια στάμινα εκκινώντας. 

Τα αριστερά μέτωπα συνήθως είναι βραχύβια και ευδιάλυτα ,ενώ γρήγορα αποσυντίθενται καθώς συγκροτούνται σε ιδεολογικές βάσεις και πρότυπα. Αποτέλεσμα: κάποιοι μένουν μονάχοι, χωρις συμμάχους, πολλοί αυτομολούν και απομένουν όμιλοι διαμαρτυρομέων για ξεπούλημα αρχών, για προδότες και άλλα, ελαφρώς ανάγωγα και υποθετικά. 

Από τους χώρους της δεξιάς, γενικά, αυτά τα τεχνήματα είναι σπανιότερα και όχι δραστικά. Ακόμη κι όταν διασπάται η δεξιά, θυμίζει υδράργυρο που κάποια στιγμή θα ενωθούν οι βαριές σταγόνες του. 

Ασφαλώς και υπάρχουν βία και εκκαθαρίσεις κατά τη διάρκεια τη εξέλιξής τους, υπάρχουν νύχτες κρυστάλλων και προσωρινές συμμαχίες, αλλά στο τέλος, αυτό που ξεκίνησε ως αντικομμουνιστικό, με μεγάλες δυσκολίες και αναπάντητα ερωτήματα, θα εξελιχτεί σε αντιφασιστικό. 

Γι αυτό και οι πολεμικές συμμαχίες, μπορεί να επιχαίρουν όταν γιορτάζουν μια νίκη, αλλά δεν κλειδαμπαρώνουν την ευγνωμοσύνη των νικητών ,αφήνοντας τον Κλεμανσώ και τον Βενιζέλο, να χαρούν την εξέλιξη της μεγάλης αιματοχυσίας! 

Κι έτσι, ένας «βενιζελικος» αξιωματικός, που υπέφερε από κωνσταντινικούς μετά το 1920, πάντοτε θα ελπίζει σε επιστροφή και άρση της απόταξης, ενώ στον μεσοπόλεμο μπορεί να γοητευτεί απο τον φασισμό, η αντιδυναστική του συμπεριφορά να βρει σύμμαχο τον ναζισμό, να περάσει σε κατοχικές κυβερνήσεις, κι έπειτα, να δηλώσει φιλοβασιλικός στην γαλάζια μας χώρα και να περάσει άνετα στον Συναγερμό και στη ΕΡΕ ενώ θα μπανοβγαίνει,μέχρι θανάτου, σε διάφορους ομίλους ανησυχούντων ή αποστρατευμένων ονείρων.

Και κανένας δεν πρόκειται, σε ενδεχόμενο επιστροφής του Καμμένου στην  γνωστή στρούγκα, να κατηγορήσει τους ψεκασμένους ότι μήδισαν και κορόιδευαν επί ένα διάστημα την κοινωνία. 

Διότι καπάκι θα έρθει η απάντηση «ήταν ιερή μας υποχρέωση να αντισταθούμε στους Μενσεβίκ ντε κουρελέ, φυλάττοντες Θερμοπύλας» και να τους απορροφήσει η άνεση της νέας βελούδινης πολυθρόνας τους. 

Αυτά τα σαλτανάτια δεν τα χαίρεται «η άλλη πλευρά», που καταλήγει σε θυμωμένους συλλόγους διαγραμμένων. 

Ο κόσμος δεν είναι χωρισμένος στα δύο, καρντάσια. Το φίφτι-φίφτι, ξεχάστε το. Ενα 60-40 αποκλείεται, ένα 70-30 παίζεται ενώ ένα 80-20 είναι πιο πιθανό. 

Είστε βέβαιοι για το χαρμάνι;

Πάνος Θεοδωρίδης

The Greek Cloud