Αριστη εκπροσώπηση…

Η πρόβλεψη είναι δύσκολη υπόθεση και, ιδίως, όταν αφορά το μέλλον, όπως έχει πει ο σοφότερος παίκτης του μπέιζμπολ, ο Γιόγκι Μπέρα – και όπως δεν κουράζομαι εγώ να επαναλαμβάνω και παρακαλώ να μου συγχωρήσετε την παραξενιά. Η Ιστορία βρίθει προβλέψεων που έγιναν από ανθρώπους στο απόγειο της ισχύος και της αυταρέσκειάς τους (αυτά συνήθως πάνε μαζί) και τις οποίες η πραγματικότητα διέψευσε οικτρά.

Ας δούμε μερικές από αυτές. Ο Βρετανός στρατάρχης σερ Ντάγκλας Χέιγκ, γύρω στο 1925: «Κάποιοι ενθουσιώδεις μιλούν σήμερα για την πιθανότητα να εξαλειφθεί η χρήση του αλόγου και προφητεύουν ότι το τανκ, το αεροπλάνο και το αυτοκίνητο θα εκτοπίσουν το άλογο από τους μελλοντικούς πολέμους. Είμαι βέβαιος ότι με την πάροδο του χρόνου θα βρίσκονται νέες χρήσεις του αλόγου –του καλοανατεθραμμένου αλόγου– όπως συνέβαινε πάντα»…

Ο Νέβιλ Τσάμπερλεν, επιστρέφοντας από τη διάσκεψη του Μονάχου, στις 30 Σεπτεμβρίου 1938: «Καλοί μου φίλοι, για δεύτερη φορά στην ιστορία μας, ένας Βρετανός πρωθυπουργός επιστρέφει από τη Γερμανία φέρνοντας μαζί του μια έντιμη ειρήνη. Πιστεύω ότι είναι ειρήνη για την εποχή μας. Πηγαίνετε σπίτια σας και κοιμηθείτε ήσυχοι». Ο Ναπολέων Βοναπάρτης στον Αμερικανό εφευρέτη Ρόμπερτ Φούλτον: «Σχεδιάζετε να φτιάξετε ένα πλοίο που θα πλέει αντίθετα προς τον άνεμο και τα θαλάσσια ρεύματα, ανάβοντας μια φωτιά κάτω από το κατάστρωμα; Δεν έχω τον χρόνο να ακούω τέτοιες βλακείες».

Αφησα τον Ναπολέοντα τελευταίο, επειδή έχω την εντύπωση ότι το μέγεθος του λάθους στην πρόβλεψη τείνει να είναι αντίστοιχο της μεγαλοσύνης του προσώπου που τολμάει την πρόβλεψη. Μας δείχνει, επίσης, με το παράδειγμά του ο Ναπολέων, ότι το ύφος ενός μεγάλου όταν σφάλλει πρέπει να είναι σαν το τσεκούρι που πέφτει και σκίζει το κούτσουρο στα δύο. Πρέπει να είναι αμείλικτο, να μην αφήνει περιθώρια για εκ των υστέρων δικαιολογίες. Υπό το πρίσμα αυτών των επισημάνσεων, νομίζω ότι πρέπει να ερμηνευθεί η δήλωση του προέδρου όλων των δημάρχων και όλων των γιατρών της χώρας, δημάρχου Αμαρουσίου Γεωργίου Πατούλη, η οποία έγινε από την Ουάσιγκτον πριν από την ορκωμοσία του 45ου προέδρου των ΗΠΑ: «Θα ακούσει σημαντικά πράγματα η παγκόσμια κοινότητα. Ελπίζουμε, κρατώντας την ανάσα, να ακούσουμε εκείνα που πρεσβεύουν οι Ελληνες που είναι κοντά στον Ντόναλντ Τραμπ».

Η πραγματικότητα είναι ότι η παγκόσμια κοινότητα άκουσε κυρίως το εξής ένα: πρώτα η Αμερική και οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν. Ηταν αυτό τα «σημαντικά πράγματα» που προέβλεψε ο Γ. Πατούλης; Προσωπικώς θα το παρομοίαζα μάλλον με σφαλιάρα στη μούρη της παγκόσμιας κοινότητας – αλλά και η σφαλιάρα είναι πάντα σημαντική, με τον τρόπο της. Για το υπόλοιπο της δήλωσης, πάλι καλά που ο Γ. Πατούλης δεν έσκασε, τόσο που έλπιζε κρατώντας την ανάσα του! Τα περί των όσων «πρεσβεύουν οι Ελληνες που είναι κοντά στον Ντόναλντ Τραμπ» είναι εκ μέρους του Γ. Πατούλη μια ακούσια και, ειλικρινά, συγκινητική ομολογία των ορίων του. Είναι το τυφλό παιδάκι μπροστά στους Αστούς του Καλαί του Ροντέν. Αφού δεν μπορεί το ίδιο να δει το περίφημο γλυπτό, αυτό που καταλαβαίνει για το γλυπτό είναι ό,τι του λένε. Ετσι και ο Πατούλης· προσεγγίζει την Αμερική μέσω των Αμερικανών που μπορούν να μιλούν ελληνικά, δηλαδή μέσω της ομογένειας, και, ακριβέστερα, μέσω των κατ’ επάγγελμα ομογενών που έχουν πολιτικές βλέψεις.

Μπορεί να είναι τυχαίο ότι, πλην του Πατούλη, μόνον ένας άλλος Ελληνας είχε πρόσκληση για την τελετή και αυτός ήταν ο τραγουδιστής Χρυσοβαλάντης Αυγενικός, γνωστότερος με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Βαλάντης»; (Σημειωτέον ότι οι δύο υπουργοί που ταξίδεψαν με το πρωθυπουργικό τζετ ήσαν απλώς καλεσμένοι της ομογένειας· δεν είχαν πρόσκληση για την τελετή της ορκωμοσίας, όπως είχαν ο Πατούλης και ο Βαλάντης. Αν μάλιστα ευσταθούν οι αποκαλύψεις του Α. Διαματάρη, εκδότη του «Εθνικού Κήρυκα», της ιστορικής εφημερίδας της ομογένειας, τότε φαίνεται ότι οι δύο υπουργοί προσκλήθηκαν κατόπιν αιτήματος δικού τους, που διεκπεραιώθηκε μέσω της πρεσβείας μας στην Ουάσιγκτον...)

Να γυρίσουμε στον Βαλάντη, όμως. Τον προσκάλεσαν, είπε, επειδή ο ίδιος από την πρώτη στιγμή πίστεψε στον Τραμπ και, βεβαίως, επειδή έχει έναν ξάδελφο στην Αμερική (και ποιος Δωδεκανήσιος δεν έχει), ο οποίος όμως τυγχάνει βουλευτής των Ρεπουμπλικανών σε κάποια πολιτεία. Ο Βαλάντης! Μιλάμε ότι πρέπει να χωθείς πάρα πολύ βαθιά μέσα στη φρικαλέα αποθήκη με τα άχρηστα και τα σκουπίδια της εποχής της αστακομακαρονάδας, πρέπει να διατρέξεις αληθινούς κινδύνους εκεί μέσα, για να καταφέρεις να βγεις έξω φέρνοντας μαζί σου τον Βαλάντη. Πόσο καλλιτέχνις, λοιπόν, υπήρξε η Μοίρα, που βρήκε την ορκωμοσία του Τραμπ, για να ενώσει Πατούλη και Βαλάντη ως εκπροσώπους (υπό την ευρεία έννοια) της χώρας μας και του πολιτισμού της!

Δεν ξέρω αν κάποιοι νιώθετε άσχημα για την εκπροσώπηση, αλλά νομίζω ότι δεν θα έπρεπε. Για την περίσταση, ήταν η αρμόζουσα απολύτως. Και, τέλος πάντων, ήταν και αυτή που μας άξιζε. Η κατάντια της Αμερικής υπό τον Τραμπ έγινε για λίγο ο καθρέπτης στον οποίο μπορέσαμε να δούμε και τη δική μας...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή