Δεν του έβγαινε στο τηλέφωνο, ο αθεόφοβος…

Ενας φίλος –καλοπροαίρετος άνθρωπος, αλλά αδαής περί τα καλλιτεχνικά– τόλμησε να συσχετίσει τα τεκταινόμενα επί ημερών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με το πνεύμα του σουρεαλισμού. Τον διέκοψα, σκαιώς πρέπει να το παραδεχθώ, και του εξήγησα, σε τόνο αυστηρό για να το χωνέψει μια και καλή, ότι όλα αυτά τα καλλιτεχνικά κινήματα που ξεπήδησαν μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με σκοπό την ανατροπή των συμβατικών αισθητικών αξιών (ντανταϊστές, σουρεαλιστές κ.λπ.) δεν ήσαν παρά οι προάγγελοι του Υπαρκτού Ελληνισμού.

Το ίδιο ισχύει και για το θέατρο του παραλόγου (Μπέκετ, Ιονέσκο, Ζενέ κ.ά.), που εμφανίσθηκε τη δεκαετία του 1950. Ο Υπαρκτός Ελληνισμός είναι το ανώτατο στάδιο του παραλόγου. Και έχω το σχετικό παράδειγμα αμέσως παρακάτω…

Η κομματική «Αυγή» πανηγύριζε χθες στο πρωτοσέλιδό της με τον τίτλο: «Πέντε της Ν.Δ. στη δικογραφία για το Ντυνάν». Και λοιπόν; Ο Ανδρέας Μαρτίνης λέει διάφορα, όπως είναι δικαίωμά του, προκειμένου να υπερασπισθεί τον εαυτό του. Ομως, βάσει του εξωφρενικού νόμου περί ευθύνης υπουργών, αρκεί μία ονομαστική αναφορά του κατηγορουμένου σε πρόσωπο πρώην υπουργού και η δικογραφία μεταβιβάζεται στην αρμοδιότητα της Βουλής για να κρίνουν οι βουλευτές αν και κατά πόσον ευσταθούν οι κατηγορίες. Ποια είναι, όμως, τα ενδεχομένως ενοχοποιητικά στοιχεία για τους πέντε της Ν.Δ.;

Για τον Αδωνι Γεωργιάδη ότι λειτούργησε ως «εντολοδόχος του Σάλλα». Ηταν τόσο ανόητος ο Γεωργιάδης, ώστε να παραβιάσει τις τυπικές διαδικασίες προκειμένου να περιέλθει το «Ερρίκος Ντυνάν» στον μεγαλύτερο από τους δανειστές του, την Τράπεζα Πειραιώς; Το θεωρώ απίθανο, αλλά βεβαίως αρμόδιοι να κρίνουν είναι οι βουλευτές. Επικοινωνιακά και μόνον, η κατηγορία στέκεται, επειδή όλοι εμείς που το ακούμε ή το διαβάζουμε στις ειδήσεις δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις διαδικασίες που επικαλείται ο κατηγορούμενος.

Ο Μάκης Βορίδης κατηγορείται από τον Ανδ. Μαρτίνη ότι έφερε στη Βουλή τη σχετική με το νοσοκομείο τροπολογία, η οποία και ψηφίστηκε. Κατηγορείται, δηλαδή, για ένα νόμο του κράτους, που πέρασε από νομοπαρασκευαστική επιτροπή, συζητήθηκε στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή και, τέλος, ψηφίσθηκε από την Ολομέλεια. Βλέπετε και εσείς, φαντάζομαι, ότι σταδιακά προχωρούμε βαθύτερα στο παράλογο. Περιμένετε, όμως, γιατί έχει και χειρότερα.

Ο Ανδρέας Λυκουρέντζος κατηγορείται, επειδή ο Ανδ. Μαρτίνης πήγε να τον επισκεφθεί στο γραφείο του, αλλά ο τότε υπουργός ―άκουσον, άκουσον!― δεν τον δέχθηκε. Ηταν άρρωστος, είπαν στον Μαρτίνη, και τον παρέπεμψαν σε κάποιον τρίτο. Καλά του κάνουν, λοιπόν, τώρα! Εχεις ιατρική γνωμάτευση, κύριε; Αν δεν έχεις, αρκεί μια κουβέντα μέσα στον συνήθως ασυνάρτητο και νεφελώδη λόγο του Μαρτίνη και καταλήγεις πρωτοσέλιδο στην «Αυγή».

Ο Νότης Μηταράκης, έπειτα, ήταν ακόμη θρασύτερος. Αυτός ούτε καν δεχόταν τα τηλεφωνήματα, όταν καλούσε ο Μαρτίνης. Κοινώς, δεν του έβγαινε στο τηλέφωνο, ο μπαγαπόντης! Φταίει αυτός; Οχι μόνον. Φταίει, σύμφωνα με την κατάθεση του Μαρτίνη πάντα, και ο προϊστάμενός του, Κωστής Χατζηδάκης, επειδή «δεν ήλεγχε τον υφυπουργό του». Επειδή, με άλλα λόγια, δεν τον ρωτούσε κάθε βράδυ προτού φύγει από το γραφείο: «Νότη, παιδί μου, απάντησες σε όλα τα τηλεφωνήματά σου; Τακτοποίησες τα χαρτιά στο γραφείο σου; Για να δω, έχεις τα νύχια σου καθαρά;».

Με αυτά θα ασχοληθεί η Βουλή, λες και δεν υπάρχει τίποτε σοβαρότερο να κάνει. Τόσος χαμένος χρόνος για ένα τζούφιο επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Για ένα πρωτοσέλιδο της «Αυγής», που όπως κάθε πρωτοσέλιδο την επομένη δεν θα το θυμάται κανένας...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή