Όσο αυθόρμητα προκύπτει η ερώτηση ποιος πολεμά
σκληρότερα τον Μητσοτάκη και τον Γεωργιάδη, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή η καραμανλική
πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας, τόσο αυθόρμητα προκύπτει και η απάντηση: Και οι
δύο το ίδιο!
Ο Βενιζέλος είχε δίκιο βουνό, όταν μίλησε για
τον “αφανή τρίτο εταίρο της συγκυβέρνησης”. Γιατί γίνεται αυτό, ο θεός κι η
ψυχή τους. Πιθανώς κάποια στελέχη βρίσκονται ιδεολογικά πιο κοντά στο ΣΥΡΙΖΑ
παρά σε ό,τι εκφράζουν ο πρόεδρος και οι αντιπρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας…
Η πενταετία 2004-2009 ήταν ο ορισμός του
κρατισμού, του κομματισμού, των “κολλητών”, της κυβερνητικής ανικανότητας και
της αδιαφορίας για την πραγματική οικονομία -ένα είδος “γαλάζιου ΣΥΡΙΖΑ”. Χωρίς
την αγένεια, την προπέτεια και τη χυδαιότητα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς σχέσεις με
μπαχαλάκηδες και με δεδομένο το δυτικό προσανατολισμό της χώρας παρά τις
γέφυρες προς τον Πούτιν. Αλλά τότε υπήρχε η πολυτέλεια του εύκολου δανεισμού,
που επέτρεπε όλα να σκεπάζονται με χρυσόσκονη.
Μην πάτε μακριά! Ήταν η εποχή που την Ελλάδα
κυβέρνησαν ο Πολύδωρας, ο Καμμένος, ο Κακλαμάνης, ο Νικολόπουλος, ο Αντώναρος,
ο Σπηλιωτόπουλος και που υπερυπουργός ήταν ο Παυλόπουλος, ο κυνηγός του
“Μινώταυρου του Νεοφιλελευθερισμού”. Ο υπουργός που άφησε τις συμμορίες να
κάψουν την Αθήνα, για να μη χαλάσει το χατίρι της Αριστεράς, και ο πρόεδρος της
Δημοκρατίας, που ένα Σάββατο πρωί απηύθυνε διάγγελμα ότι πρέπει να φύγει από
την Ελλάδα το ΔΝΤ, στηριζόμενος σε τηλεφωνικές υποκλοπές!
Υπάρχει μία πιο αθώα εκδοχή. Κάποιοι να
πιστεύουν ότι, αφού έτσι κι αλλιώς η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να επιβάλει
εκλογές και αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θα στραγγίξει και την τελευταία μέρα της τετραετίας,
ας αφεθεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Θα αφήσει πίσω του ερείπια, αλλά θα
τελειώσουμε μια για πάντα με το μύθο της άγιας Αριστεράς. Δεν φαίνεται ποιος
από τους υπονομευτές του Μητσοτάκη μπορεί να ανήκει σε αυτήν την κατηγορία,
αλλά ας αφήσουμε το ενδεχόμενο ανοικτό. Και υπάρχει και η πιο κυνική εκδοχή,
όλα να αρχίζουν από προσωπικές σκοπιμότητες και να τελειώνουν σε προσωπικές
σκοπιμότητες...
Στη Νέα Δημοκρατία είχε διαμορφωθεί μία ιεραρχία
με κατ’ απονομήν αξιώματα. Ένας πρόεδρος που δεν είχε διατελέσει ούτε μια μέρα
υφυπουργός, αλλά τον είδαν σαν Μεσσία λόγω του θείου του. Και κάτω από αυτόν
συνταγματάρχες, λοχαγοί, ανθυπασπιστές, δεκανείς, που υπάρχουν στην πολιτική
χάρη στην εγγύτητα προς τον “ιδιοκτήτη” του κόμματος. Αυτή η ιεραρχία
απειλείται από την εκτός σχεδίου εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη και από την
ταχύτατη εξέλιξη του Άδωνι Γεωργιάδη. Ο οποίος μπορεί να ξεκίνησε κουβαλώντας
το “βαρίδιο” του ΛΑΟΣ, αλλά είναι ενημερωμένος, έχει κατανοητά επιχειρήματα,
καθαρό λόγο, έχει δουλέψει στη ζωή του και η ιστορία θα του αναγνωρίσει ότι την
περίοδο του αντιμνημονιακού bullying ήταν ο άνθρωπος που κατ’ εξοχήν τολμούσε
να υπερασπιστεί τις απόψεις που ταιριάζουν σε ένα ευρωπαϊκό, δημοκρατικό κόμμα.
Από το 2009 έως σήμερα, οκτώ χρόνια στη Βουλή, ο
Κώστας Καραμανλής δεν πήρε μια φορά το λόγο. Οκτώ χρόνια μετά την παραίτησή του
δεν έχει πει λέξη υποστήριξης για τους διαδόχους του. Και εάν θέλει να τελειώσει
η πλάκα με την αμφισβήτηση του Μητσοτάκη, αρκεί να πει στον κύκλο του “κομμένη
η πλάκα”. Μετά δεν θα χρειαστεί να ξανασχοληθούμε με το τι είπαν ο Βλάχος, η
Παπακώστα και ο Μεϊμαράκης.
Μάκης Βοϊτσίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου