Ολλανδική αφύπνιση…

Την δεκαετία του 1990 ο Βιμ Κοκ, ηγέτης του Εργατικού Κόμματος, οδηγεί ως Πρωθυπουργός την Ολλανδία στην θεραπεία της Dutch Disease, της συνολικής δηλαδή παθογένειας της Ολλανδικής οικονομίας. Χαρακτηριστικό αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας το ότι οι Ολλανδοί σήμερα απολαμβάνουν διπλάσιο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από εμάς.

Χθες, το κόμμα των Εργατικών καταποντίστηκε στις Ολλανδικές εκλογές, χάνοντας 29 έδρες σχετικά με το 2012 και μένοντας με μόλις 9. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο αδυσώπητη είναι η Ιστορία απέναντι στην ανακολουθία ανάμεσα σε χθεσινές επιτυχίες και σημερινά προβλήματα...

Πιθανώς να υποκύπτω στο κλασικό μου αμάρτημα της ανάγνωσης των εξελίξεων μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του μικρόκοσμού μου, αλλά δεν συμμερίζομαι τους πανηγυρισμούς για το αποτέλεσμα των Ολλανδικών εκλογών. Αποσοβήθηκε απλά μερικώς το δυστύχημα, δεν επέλασε ο φιλοευρωπαϊσμός. Ο ακροδεξιός Βίλντερς παρουσιάζεται ως υποψήφιος ρυθμιστής του πολιτικού σκηνικού (ή, καλύτερα, ως υποψήφιος απορρυθμιστής) και οι φιλοευρωπαϊκοί σχηματισμοί έχασαν, ως επί το πλείστο, δυνάμεις.

Είμαι αισιόδοξος όμως. Γιατί, όντως, υπήρξε μια τελευταίας στιγμής αποστροφή από την τραγωδία. Και αυτό οφείλεται στις εξελίξεις των τελευταίων ημερών στις σχέσεις Ολλανδίας και Τουρκίας. Απλά πρέπει να δούμε εάν πρόκειται για έναν μαύρο κύκνο ή για μια πραγματική αφύπνιση των φιλοευρωπαίων πολιτικών σε ότι αφορά μια απλή αλήθεια: ο λαϊκισμός είναι η πολιτική φιλοσοφία της πρότασης ψεύτικων λύσεων, μεν, σε αληθινά προβλήματα, δε. Και ο Ευρωπαίος πολίτης, ο δικαιολογημένα τρυφηλός από την παρατεταμένη ειρήνη και ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών (δικαιολογημένα, αφού τα κέρδισαν οι πρόγονοί του και ο ίδιος) έχει σήμερα ένα πραγματικό πρόβλημα: το Ισλάμ.

Η παρατεταμένη έκθεση των σύγχρονων Ευρωπαίων στις γαλλοτραφείς ιδέες του Διαφωτισμού, οι οποίες αναπτύχθηκαν μια εποχή που το Ισλάμ είχε απολέσει ήδη από αιώνες την αίγλη του, σε συνδυασμό με την προσκολλημένη στην οικονομία Προτεσταντική ηθική, όπου οι μετανάστες εργαλειοποιούνται ανεξέλεγκτα, έχει δημιουργήσει μια ψευδοανθρωπιστική φιλοσοφία προσέγγισης των διεθνών σχέσεων και της άμυνας στην Ενωμένη Ευρώπη. Εξαιρετικά αφελής ανάγνωση ενός κόσμου που ο ρεαλισμός του Morgenthau δείχνει να επικρατεί κατά κράτος. Αφελής γιατί, όταν προτάσσει κάποιος ρεαλιστής το ζήτημα του Ισλάμ, ως μια κοινωνικοπολιτική κοσμοθεωρία η οποία αντιτίθεται (εδώ και 13 αιώνες) στην Ευρώπη και τις ιδέες της, οι ονειροπόλοι τρόφιμοι των καφέ των Παρισίων του αντιπαρατάσσουν τον ανθρωπισμό έναντι των κατατρεγμένων της γης.

Είναι σαφές πως η αδυναμία διαχωρισμού των εννοιών της διεθνούς πολιτικής από τον ανθρωπισμό αποτελεί μια δαμόκλειο σπάθη σήμερα για την Ευρώπη και τον Δυτικό Κόσμο συνολικά. Κι αυτό γιατί από όπου και να πέσει, θα χτυπήσει άσχημα: από τη μία έχουμε την αναρρίχηση ακροδεξιών δυνάμεων στο Δυτικό Κόσμο και από την άλλη έχουμε μια πρωτόγνωρη απάθεια των Ευρωπαίων πολιτικών στο πρόβλημα της αποσταθεροποίησης της νοτιοανατολικής γειτονιάς της Ευρώπης. Μέχρι προχθές αυτό.

Γιατί ο Ρούτε ίσως αποδειχθεί όντως ο σωτήρας της Ευρώπης. Η ξαφνική διαμάχη του με το καθεστώς της Τουρκίας που οδεύει προς τον ολοκληρωτισμό του προσέφερε εκλογική ανάσα. Ήταν τόσο απλό! Εάν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θέλουν να καταποντιστούν οι ψεύτικες λύσεις των λαϊκιστών, αρκεί τουλάχιστον να αναγνωρίσουν το πρόβλημα.

Το οποίο δεν είναι οι φουκαράδες που ξεκίνησαν από μια τρώγλη στην Κεντρική Ασία να ζήσουν το Ευρωπαϊκό όνειρο και επί μήνες περπατούσαν μέσα από βουνά και λαγκάδια ή έβλεπαν έντρομοι τους δουλεμπόρους να σκίζουν τις σωσίβιες λέμβους. Το οποίο πρόβλημα δεν είναι ούτε, φυσικά, οι Ευρωπαίοι πολίτες, οι οποίοι παρακολουθούν αμήχανοι ορδές καθημαγμένων αφροασιατών να χτυπάνε την πόρτα τους με αδικαιολόγητες απαιτήσεις. Το πρόβλημα είναι οι κοσμοθεωρίες και φιλοσοφίες που παράγουν τους φτωχοδιάβολους αυτούς και που τους διακινούν, σαν λαθραία όπλα σε έναν ασύμμετρο πόλεμο. Με προεξάρχουσες τέτοιες κοσμοθεωρίες το Ισλάμ και την αριστερά του ψευδοανθρωπισμού.

Χθες, λοιπόν, δεν νίκησε ο Ευρωπαϊσμός. Απλά του δόθηκε η ευκαιρία να αναγνωρίσει ένα σημαντικό όπλο απέναντι στις ολοκληρωτικές και σκοτεινές ιδέες και δυνάμεις που τον απειλούν. Και το όπλο αυτό είναι η αλήθεια. Ανόθευτη και σκληρή. Η αλήθεια πως τα προβλήματα αντιμετωπίζονται. Δεν καλλωπίζονται.

Δημήτρης Ζώτος

Facebook