Η Ελλάδα μικραίνει…

«Αντί της μικρής Ελλάδας χρειάζεται μια σοβαρή Ελλάδα», είπε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, χθες, στους Δελφούς, στο Οικονομικό Φόρουμ. Την ίδια ώρα, η Αθήνα ασφυκτιούσε από την απεργία των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, άγνωστοι κατέστρεφαν ακυρωτικά μηχανήματα λεωφορείων, τα στοιχεία της Eurostat για την ανεργία του Ιανουαρίου αναδείκνυαν την Ελλάδα σταθερά πρωταθλήτρια Ευρωζώνης, με ποσοστό 23% (18,2% η αμέσως επόμενη χώρα, η Ισπανία, και 9,6% ο μέσος όρος της Ευρωζώνης), ενώ μελέτη του Ινστιτούτου Γερμανικής Οικονομίας της Κολωνίας (IW) κατέτασσε την Ελλάδα πρωταθλήτρια και στην αύξηση του ποσοστού φτώχειας.

Οι συζητήσεις των θεσμών με την ελληνική κυβέρνηση περιέχουν περισσότερες αποκλίσεις παρά συγκλίσεις, δημοσίευμα της Politico εμφανίζει την ίδια κυβέρνηση να έχει ζητήσει οικονομική και τεχνική βοήθεια από την Παγκόσμια Τράπεζα...

Κάθε ένα από τα θέματα που αναφέρουμε έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Δεν είναι όμοια μεταξύ τους, άλλα συνδέονται με την οικονομική κρίση άλλα όχι, η παράθεσή τους, θα μπορούσε να πει κανείς, έχει στόχο τη «δημιουργία εντυπώσεων». Oμως, ας αναρωτηθούμε: πώς η καταστροφή των ακυρωτικών μηχανημάτων αφέθηκε να εξελιχθεί σε χόμπι; Πώς η ανομία και η παραβατικότητα απέκτησαν χαρακτηριστικά κανονικότητας; Πώς θα μειωθούν η ανεργία και η φτώχεια όταν κάθε προσπάθεια για επενδύσεις προσκρούει σε αρνήσεις, ιδεοληψίες και εμμονές; Oταν το μόνο που αυξάνεται με συνέπεια είναι οι φόροι και οι εισφορές;

Ας αναρωτηθούμε: πότε ξεκίνησαν οι συζητήσεις για το 50%+1 των εργαζομένων (όρος για την προκήρυξη μιας απεργίας) ώστε να μπει τέλος στην ασυδοσία των μειοψηφιών; Γιατί ο κομματικός συνδικαλισμός ταυτίζεται με το «δικαίωμα στην απεργία» και η εξυγίανσή του με τα συμφέροντα της «οικονομικής ολιγαρχίας»; Πώς εμπιστεύεται κανείς μια κυβέρνηση που, ενώ «διαπραγματεύεται σκληρά» και διαμηνύει ότι «η κρίση είναι παρελθόν», κινείται στο παρασκήνιο όπως μια χώρα του Τρίτου Κόσμου;

Κάθε μέρα βρισκόμαστε όλο και πιο βαθιά στην ασθένεια και όλο και πιο μακριά από τη θεραπεία. Η μικρή Ελλάδα δεν είναι ούτε έντιμη ούτε σοβαρή. Δεν είναι το μέγεθος που την καθιστά αναξιόπιστη, αλλά ο εντεινόμενος εθνικός αυτισμός, η διαρκής επανάληψη της παράστασης «αγωνιζόμαστε για λύσεις», αδιαφορώντας για τις ίδιες τις λύσεις.

Μαρία Κατσουνάκη

Καθημερινή