Περί φόνου και άλλων αμαρτημάτων…

Στην παράσταση «Άγριος Σπόρος» στο Επί Κολωνώ, ο ιδιοκτήτης παράνομης καντίνας σε παραλία, θεωρείται ύποπτος για την εξαφάνιση ενός τουρίστα. Έρχονται ανακριτικά κλιμάκια απο το εξωτερικό τα οποία τον εξετάζουν εξονυχιστικά και τον στοχοποιούν, γεγονός το οποίο ξαφνικά κάνει τους συντοπίτες του να θυμηθούν ότι δεν είναι και τόσο νόμιμος, ότι έχει δεκάδες παραβάσεις, ότι χρωστάει, ότι δεν πληρώνει τις κλήσεις του.

Ακόμα και οι πιο παραβατικοί τύποι του χωριού, ξαφνικά τον αντιμετωπίζουν ως τον αρχιερέα της παρανομίας και τον καρφώνουν στεγνά, δημιουργώντας βαρύ κλίμα σε βάρος του. Οι μέχρι χθες συνήθεις παρανομίες του ξαφνικά βαραίνουν σαν τεκμήρια εγκληματικής φύσης πάνω του και το μπατσονάκι επαρχίας, μέχρι πρότινος φίλος του, τόσο πείθεται ότι κάτι δεν πάει καλά ώστε καταλήγει ο μεγαλύτερος Ιαβέρης του. Ακόμα και όταν τα ανακριτικά κλιμάκια από το εξωτερικό αλλάζουν ρότα στις έρευνές τους, το μπατσονάκι κηρύσσει ανένδοτο και του υπόσχεται ότι "δεν ξεχνάει" και θα τον ξεσκεπάσει κάποια μέρα…

Αυτή η ιστορία μου ήρθε στο μυαλό σε σχέση με τις δηλώσεις Ντάισελμπλουμ αναφορικά με το πού έφαγαν τα χρήματά τους οι χώρες του νότου. Ότι δεν τα κάναμε όλα καλά, δεν τα κάναμε.

Τα πακέτα Ντελόρ έγιναν και επιδοτήσεις έγιναν και κηδείες στα σκυλάδικα. Τα ΕΣΠΑ ομοίως. Δανείστηκε το κράτος και με το παραπάνω, όπως δανείστηκαν και οι ιδιώτες και με το παραπάνω ― γιατί μπορούσαν. Βρέθηκε το δημόσιο με ένα τεράστιο χρέος που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, βρέθηκαν και ιδιώτες με επίσης τεράστια χρέη που δεν μπορούν να διαχειριστούν. Μονοπώλια, ολιγοπώλια και καρτέλ βασανίζουν την αγορά με τιμές που δεν πέφτουν και ας βαίνει μειούμενη η αγοραστική δύναμη των πολιτών. Η διαπλοκή ιδιωτικού και δημόσιου τομέα από αμνημονεύτων, δεν έδωσε κανένα κίνητρο στον ιδιωτικό τομέα να καινοτομήσει, να εξελιχτεί, να επενδύσει χρήματα στη βελτίωσή του, αλλα ούτε και στο δημόσιο να βελτιστοποιήσει τα κριτήρια ανάθεσης των έργων του και να εντατικοποιήσει τους ελέγχους του. Όλοι βολεύτηκαν σε μία ρήτρα μισοευθύνης, όπου, για ο,τιδήποτε γίνεται, πάντα ευθύνεται και κάποιος άλλος (συνήθως το κράτος που, είτε απουσιάζει βροντερά, είτε υπεραναπληρώνει την απουσία του κοπανώντας πρόστιμα σε ό,τι αναπτύχθηκε ενώ αυτό απουσίαζε βροντερά). Αυτή η ρήτρα μισο-ανευθυνο-υπεύθυνου μπόλιασε την ψυχολογία μας και μέσω αυτής αντιμετωπίζουμε εν πολλοίς (ατομικά και εθνικά) τα δικαιώματά μας, τις υποχρεώσεις μας, τη φύση της δημοκρατίας μας, τη θέση μας στον Ευρώπη, το στίγμα μας στον κόσμο. 

Την ίδια ώρα, όμως, που στην Ελλάδα συνέβαιναν αυτά, στην Ευρώπη συνέβαιναν άλλα. Βεβαίως και δεν κόλλησε ο ευρωπαϊκός βορράς στον αραμπά της τουρκοκρατίας, όπως εμείς. Βεβαίως και διαφωτίστηκε και προόδευσε και μια χαρά τα πήγε. Πλην όμως, δεν απέφυγε τα παραπτώματα και, μάλιστα, όχι και τόσο μικρότερα απο τα δικά μας (τα ελληνικά και, λίγο γενικότερα, τα "νότια"). 

Όσο εμείς κάναμε τον Ντελόρ γαρύφαλα, ο βορράς χειραγωγούσε δείκτες διατραπεζικων επιτοκίων αξίας τρις ευρώ. Όσο εμείς αγκομαχούσαμε καβάλα στον Πήγασο και τον Άκτωρα, ο βορράς εξέλισσε την τεχνολογία του, αλλά εξέλισσε και τις κορωνίδες του εμπορίου του σε απατεώνες και διαφθορείς, όπως η VW και η Siemens.

Όσο οι Έλληνες τα έτρωγαν κατά τη στερεοτυπική αναφορά στις ρωσίδες, οι τράπεζες του βορρά ξέπλεναν με τους κουβάδες και με το αζημίωτο τα άπλυτα χρηματα των Ρώσων. 

Όσο οι μονίμως ετοιμοθάνατες ελληνικές τράπεζες δεν ήξεραν με ποια σειρά να συγχωνευτούν, να εξαερωθούν ή να πεθάνουν, οι τράπεζες του βορρά δεν ήξεραν με ποια σειρά να πληρώσουν τα πρόστιμα για τα διακανονισμένα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται.

Όσο ο βοσκός με ίντερνετ στα Τρίκαλα ένιωθε μάγκας που πήρε επιδότηση για 120 αντί για 100 μοσχάρια, ο για τους άλλους καλβινιστής, για τα κατ' αυτόν αγνωστικιστής κολοσσός στην Ολλανδία τάιζε την Ευρώπη νωπό αλογάκι βαφτισμένο μοσχαράκι. Και περαιτέρω: όσο εμείς θαλασσοπνιγόμασταν να σώσουμε προσφυγόπουλα από το θάνατο για να τα στιβάξουμε στη Μόρια, ο βορράς ανέστειλε και επανέφερε κατα βούληση το Δουβλίνο ii, ύψωνε φράχτες, ξίνιζε μούτρα, έριχνε ξύλο και δήλωνε non grata την ξεβρασμενη στη γη του προσφυγιά, πλην της οικονομημένης.

Όσο στην Ελλάδα ανακαλύπτουμε υπεργαλαξιακά μοναδικές μορφές υπερφορολόγησης για να βγάλουμε τα μνημονιακά πλεονάσματα, ευρωπαϊκές χώρες όπως το Βέλγιο και η Ιρλανδία λειτουργούν περίπου ως φορολογικοί παράδεισοι κολοσσών και μη, όπως η Αpple και όχι μόνο.

Και, στην τελική, όσο εμείς παλεύουμε με τη δημοκρατία και παλεύει και αυτή μαζί μας, ο βορράς πληρώνει τις βασιλικές του οικογένειες, στις φλέβες των οποίων ρέουν εξίσου συνήθως γαλάζιο αίμα και σκάνδαλα. 

Πλην όμως, η Ελλάδα (λίγο γενικότερα: ο νότος) είναι αυτή που στοχοποιήθηκε. Έσκασε πρώτη και ήρθαν με ανακριτικό ύφος οι ελεγκτές και βρήκαν τις ρωσίδες, τις Μαλαματίνες, το διαλυμένο δημόσιο, μια ανεξήγητη πετριά με τον ήλιο, τη θάλασσα και τα αγόρια μας τα προγονικά, την καχεκτική και υπανάπτυκτη οικονομία (που αγνοούσαν οτι υπάρχει όταν μας έλεγαν "βεβαίως τα πληροίτε τα κριτήρια") και όλα τα μαρουλόφυλλα (μπροστα στην too-big-to-fail Deutschebank, τη Siemens, τη VW, την Apple στην ιρλανδία, τις φοροαπαλλαγές που κατέστησαν σημαντικό το Βέλγιο κλπ.) που μασούλησε ο γάιδαρος. Συνταγογράφησαν νηστεία, προσευχή, προτεσταντική ηθική, πουριτανισμό, 99 χρόνια κόλαση, μαστίγωμα και αυτομαστίγωμα και έφυγαν να ψάξουν και αλλού το πτώμα, ενώ τα εγχώρια μπατσονάκια πωρωμένα ορκίζονται στην προσκοπική τους τιμή ότι μας αξίζουν όλοι οι κύκλοι της δαντικής κόλασης. 

Μου κακοφαίνεται πολύ αυτή η θρησκευτική διάσταση της κρίσης που έρχεται ο βορράς με το φραγγέλιο και μας λέει αμαρτήσετε και θα πληρώσετε και συγχωροχάρτι δε θα έχετε, χάσατε το τρένο της βασιλείας των ουρανών, του ευρωπαϊκού κεκτημένου, ίσως της ευρωζώνης and counting. Γιατί οι τιμωρίες μας είναι δυσανάλογες των παραπτωμάτων μας, γιατί το επιτίμιο δεν μας πάει στον παράδεισο των οικονομιών αλλά στις οικονομίες-φαντάσματα, γιατί δεν είμαστε ούτε οι μόνοι, ούτε οι πιο βαριά παρανομήσαντες, γιατί μου τη δίνει που μας αντιμετωπίζουν σαν ενοχλητικούς ζητιάνους ενώ είμαστε -αποτυχημένοι όπως και αλλοι- εταίροι. Γιατί αμαρτήσαμε, ναι. Όπως ο καντινιέρης στον «Άγριο Σπόρο» και όπως όλοι εγκαίρως γνωρίζανε, άδεια δεν είχαμε και αποδείξεις δεν κόβαμε και αγορανομικές παραβάσεις διαπράξαμε και την απουσία ελεγκτικών μηχανισμών εκμεταλλευτήκαμε...  

Αλλά τον φόνο, δεν τον κάναμε.

Φιλοθέη Βαρσαμή

The Greek Cloud