Κάνοντας το κρέας ψάρι…

Ο Αλέξης Τσίπρας, σε συνέντευξή του στο περιοδικό blow το μακρινό 2007, είχε δηλώσει "Η δύναμη είναι στο παραμύθι". Η απέραντη και βαθιά πίστη του σε αυτόν τον κανόνα, είναι ολοφάνερη. Ο άνθρωπος έφτασε ν’ αλλάξει μόνιμα τον τόνο και την χροιά της φωνής του. Και το έκανε κατά τέτοιον, τρόπο ώστε να μοιάζει σε αυτήν του κορυφαίου στο είδος (και με βαθιές Αμερικανικές καταβολές επικοινωνίας) Ανδρέα Παπανδρέου.

Για να είναι βέβαιος ότι όσα λέει, φτάνουν όσο βαθιά χρειάζεται, στην "ψυχή" των ψηφοφόρων. Όποιος θεωρεί ότι πρόκειται για κάτι από ή εύκολο, το οποίο ο καθένας μπορεί να πετύχει με λίγη προσπάθεια, ας δοκιμάσει να μιλήσει για 5 λεπτά της ώρας συνεχώς, με την φωνή κάποιου διάσημου...

Δεν υπάρχουν αμφιβολίες, ούτε χρειάζεται να είναι κανείς ιδιοφυΐα της επικοινωνίας ή της πολιτικής, για να διακρίνει ότι (με εξαιρετικά μελετημένο τρόπο) έχει χτίσει όλη την πολιτική του παρουσία και την εσωκομματική του ηγεμονία, στηριγμένος σε αυτήν ακριβώς την βάση. Από τις πρώτες μέρες της κατακόρυφης ανόδου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε εκλογικά ποσοστά επιπέδου κόμματος εξουσίας, τα σημάδια είναι ολοκάθαρα και τα παραδείγματα αμέτρητα.

Επίσης προφανές είναι ότι, αυτή η στρατηγική συνολικά, δεν έχει επιλεγεί κατά τύχη. Ούτε το γεγονός πως εφαρμόζεται με θρησκευτική ευλάβεια απ’ όλα τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (ακόμη και από ένα μέρος των - αυστηρά εσωκομματικώς - διαφωνούντων) είναι σύμπτωση ή συμβαίνει λόγω έλλειψης εναλλακτικών τακτικών.

Οπωσδήποτε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έχει τα πλέον ευφυή ή ικανά των πολιτικών στελεχών. Πολλοί μάλιστα θα υποστήριζαν το αντίθετο. Αλλά εδώ, το φαινόμενο είναι τόσο μαζικό, ώστε να αποκλείεται κάθε διαφορετική εξήγηση.

Κατά πάσα πιθανότητα, στις αρχές της καριέρας του, ο νεαρός Αλέξης δέχθηκε την επήρεια Ελλήνων ή Ρωμαίων φιλοσόφων και ιστορικών. Ή, πιθανόν, κάποιων Βυζαντινών ή Μουσουλμάνων αντίστοιχων. Σε όλες ανεξαιρέτως τις περιόδους, υπάρχουν καταγεγραμμένες οι δυνατότητες και η δύναμη "του παραμυθιού". Όποιος νομίζει ότι, π.χ. οι Αρχαίοι Έλληνες ή Βυζαντινοί ηγέτες (και οι δάσκαλοι ή οι σύμβουλοί τους) ήταν "άσπιλοι και αμόλυντοι" ή "μωραί παρθένοι", ας το ψάξει λίγο καλύτερα. Θα εκπλαγεί ιδιαίτερα και σίγουρα θα μάθει πολλά...

Δεν είναι απαραίτητο η επιρροή αυτή ν’ ασκήθηκε στον τρόπο σκέψης και λήψης πολιτικών αποφάσεων του σημερινού πρωθυπουργού, από κάποια βιβλία στα οποία αφιέρωσε χρόνο για να τα μελετήσει. Όποιος ξέρει τον τρόπο που χειρίζονταν τα κομμουνιστικά καθεστώτα τους νέους στους οποίους διέβλεπαν σοβαρό πολιτικό μέλλον (ή έχει παρακολουθήσει σοβαρή καθοδήγηση στην ΚΝΕ), καταλαβαίνει.

Εξάλλου, ο τρόπος με τον οποίο έφτασε να πιστεύει τόσο δυνατά την συγκεκριμένη φάση ο κύριος Τσίπρας, έχει ελάχιστη σημασία. Το σημαντικό είναι ότι πράγματι έχει απόλυτη πίστη σε αυτήν, έχει οργανώσει όλο το κομματικό σύστημα που σήμερα ελέγχει και συνεχίζει στον ίδιο στρατηγικό δρόμο αταλάντευτα.

Πολλοί θα πουν ότι το κάνει, διότι δεν ξέρει κάποιον άλλο, διαφορετικό δρόμο. Όσοι έχουν αυτοί την άποψη, πριν καταλήξουν σε τελικό συμπέρασμα, χρειάζεται να εντρυφήσουν λίγο βαθύτερα στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η συλλογική λειτουργία, η εσωκομματική πολυφωνία, η γενικευμένη συναπόφαση και η απόλυτη απαγόρευση στην έκφραση καθαρής διαφωνίας εκτός οργάνων, είναι προϋποθέσεις εκ των ουκ άνευ. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα…

Όντως, στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, ο πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει ζητήσει και έχει πετύχει να επαναληφθεί μια ψηφοφορία όπου δεν τον ικανοποιούσε το αποτέλεσμα. Αυτό όμως δεν αποδεικνύει τυφλή υπακοή ή υποταγή. Απλά δείχνει τον βαθμό ελέγχου που έχει ο συγκεκριμένος άνθρωπος, στον κομματικό μηχανισμό. Ο οποίος, τουλάχιστον για όσο το κόμμα παραμένει στην εξουσία, είναι τεράστιος. Όμως, τόσο "σφιχτός" έλεγχος δεν επιτυγχάνεται από την μία στιγμή στην άλλη και χωρίς ο "αρχηγός" να έχει επιδείξει αποτελέσματα. Πράγμα που σημαίνει ότι, πριν την μεγάλη άνοδο, όλες οι πιθανότητες συζητήθηκαν εσωτερικά και "ο Πρόεδρος πέρασε την γραμμή του"…

Το ζητούμενο όμως, δεν είναι ούτε οι λόγοι για τους οποίους ο Αλέξης Τσίπρας κατέληξε να χρησιμοποιήσει αυτήν την στρατηγική, ούτε πως έμαθε ή έφθασε σε αυτήν. Αυτά βοηθούν να κατανοήσει κανείς λίγο περισσότερο τον άνθρωπο που διοικεί την χώρα, αλλά ανήκουν στο παρελθόν. Ενώ η ερώτηση πρέπει να αφορά το παρόν, το σήμερα. Χρειάζεται ν’ αναρωτηθούμε όλοι, από τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μέχρι τον τελευταίο κάτοικο αυτής της χώρας που ενδιαφέρεται για την τύχη της, για ποιόν λόγο συνεχίζει ν’ ακολουθεί τα ίδια βήματα. Γιατί συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται σε άλλον πλανήτη…

Η θεωρία περί "γιδιών" είναι καλή και έχει μια κάποια βάση αλλά, ταυτόχρονα, είναι εξαιρετικά απλοϊκή και απλουστευτική, για να γίνει αξιόπιστα αποδεκτή. Με δεδομένη την κακή κατάσταση της χώρας και το αργό σύρσιμό της από το χειρότερο στο χείριστο, όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες έχουν υποχρέωση να ψάξουν λίγο παραπάνω, να κατανοήσουν λίγο περισσότερα πράγματα για το φαινόμενο που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και το οποίο συνεχίζουμε να βιώνουμε.

Η αναζήτηση και τα πιθανά συμπεράσματα θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα μέγιστα, για να μην επαναληφθούν λάθη. Άλλωστε το πάνσοφο ρητό "το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού", είναι Αρχαιοελληνικό (και αυτό)...

Πέτρος Λάζος

Capital.gr