Ρέμος με ντεκόρ καμήλες; Τζίνιους!

Οι τραγουδιστές τα δίνουν όλα πάνω στη σκηνή, κάτω απ’ τη σκηνή έχει δημιουργηθεί ένας πολτός από χυμένες σαμπάνιες, άμμο και γαρδένιες, μέσα του βυθίζονται τα τακούνια που φορούν λικνιζόμενα μοντέλα και βίζιτες, άραβες εμίρηδες και νεόπλουτοι παντός είδους, με το ένα χέρι παραγγέλνουν σαμπάνιες για να ενισχύσουν κι άλλο τον πολτό στο πάτωμα και με το άλλο χουφτώνουν τη βίζιτα, οι αέρηδες μεταφέρουν μια ηχώ ελληνοαραβικής μπουζουκλερίας σε όλο το νησί κι όλα αυτά τα παρακολουθούν καμήλες ξαπλωμένες στην άμμο, όχι της ερήμου, της παραλίας. Και ελεγκτές της εφορίας βεβαίως.

 

Οι παρκαδόροι του Nammos

Το παραπάνω θα μπορούσε άνετα να είναι σκηνικό σε ταινία του Αλμοδόβαρ. Είναι όμως σκηνικό στο μυκονιάτικο Nammos, αποδεικνύοντας ότι ενίοτε η πραγματικότητα ξεπερνάει την τέχνη. Είναι το σκηνικό από μια ακόμα συναυλία που έδωσε εκεί ο Αντώνης Ρέμος μαζί με άραβες συναδέλφους του, για την οποία μάθαμε ότι κατέφθασαν καμήλες απ’ το Κουβέιτ, για ντεκόρ. Μάλιστα, για ντεκόρ. Καμήλες απ’ το Κουβέιτ έφεραν προφανώς, επειδή στις συναυλίες του Ρέμου πάνε άραβες κροίσοι. Αν σε άλλο event πάνε Ρώσοι μεγιστάνες, μπορεί να φέρουν πολικές αρκούδες απ’ τη Σιβηρία. Σε Κινέζους, ίσως φέρουν δράκους απ’ το τείχος του Πεκίνου, ποιος ξέρει…

Αν εξαιρέσουμε τη στεναχώρια για τα καημένα ζώα που πιθανότατα ταλαιπωρήθηκαν για να παραστούν στο event, ομολογώ ότι είμαι κάπως ενθουσιασμένη με τη διακοσμητική σύλληψη η οποία, πραγματικά, απογειώνει το κιτς στη στρατόσφαιρα. Συγχαρητήρια στο Nammos, και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά. Είναι πια ένα φαινόμενο από μόνο του. Εχει περάσει το κιτς σε άλλο επίπεδο, αυτές οι συναυλίες είναι η επιτομή της αντιαισθητικής υπερβολής στην οποία αδημονεί να κυλιστεί η νεοπλουτίλα όλου του κόσμου. Να κάνει επίδειξη των χρημάτων της βγάζοντας βρυχηθμούς ευχαρίστησης.

Το Nammos έχει καταφέρει να μοσχοπουλάει την πιο περίτεχνη κιτσαρία, την πιο χλιδάτη decadance, για την οποία καταφθάνουν δυο-δυο οι θαλαμηγοί και τα λίαρ τζετ. Δεν είναι κάτι που έχει νόημα να κρίνεις, κάθεσαι πια και το χαζεύεις με το στόμα ανοιχτό. Και βέβαια, δεν είναι και κάτι που καταφέρνεις τυχαία, ούτε κάτι που μπορεί να πετύχει ο οποιοσδήποτε. Θέλει τέχνη, σχεδιασμό, σωστό marketing. Θέλει στόχο, να ρίξεις το βελάκι κατευθείαν στην καρδιά του νεόπλουτου. Σκεφτείτε το λίγο, άνθρωποι ξεκινάνε απ’ την άλλη άκρη της γης για να κάτσουν στο τραπέζι των 10.000 ευρώ και να χύσουν σαμπάνιες στα πατώματα, έχοντας δίπλα τους καμήλες και θάλασσα. Πάνε γι’ αυτό. Αν ήταν πιο φτηνό το τραπέζι και πιο κομψό το σκηνικό, δεν θα το έκαναν.

Δεν ξεκινάει να πάει ο εστέτ πλούσιος εκεί. Ισα-ίσα, οι εστέτ πλούσιοι του μέλλοντος θα λένε: εμείς δεν καταδεχτήκαμε να πάμε ποτέ στο Nammos. Ο νεόπλουτος κροίσος του μέλλοντος όμως θα έχει ακούσει μια ιστορία απ’ τον παππού του. Τον παππού που πήγαινε σε εκείνο το θρυλικό μυκονιάτικο στέκι και γλεντούσε μέχρι το πρωί, ρίχνοντας τα πετροδόλαρά του μέσα σε πολτό από άμμο, σαμπάνια και γαρδένιες κι έχοντας δίπλα του μια βίζιτα και μια καμήλα να αγναντεύουν το Αιγαίο.

Λίλα Σταμπούλογλου

Protagon

ΥΓ. Το φαινόμενο Nammos είναι τέτοιο που ούτε καν οι ελεγκτές της εφορίας πάνε κρυφά. Απλώς ενημερώνουν τους ιδιοκτήτες ότι θα κατασκηνώσουν μερικές μέρες για να ελέγχουν την κατάσταση. Δηλαδή το πετροδόλαρο στον πολτό.