Παλιά, πολύ παλιά, υπήρχε το «Θέατρο της
Δευτέρας». Ηταν μια εκπομπή της ΕΡΤ, στην οποία αρχικά βλέπαμε επιτυχημένες
θεατρικές παραστάσεις - επρόκειτο κυρίως για έργα που οι μεγάλοι αθηναϊκοί
θίασοι είχαν ανεβάσει ένα ή δυο χρόνια πριν. Με τον καιρό η φόρμουλα αυτή
εγκαταλείφθηκε κι ο καθένας που ήξερε την διοίκηση της ΕΡΤ έβρισκε χρήματα για
μια παραγωγή μετριότατη αλλά καλοπληρωμένη.
Οι παραστάσεις, που μεταδίδονταν, έγιναν ολοένα
και πιο βαρετές και πομπώδεις, καθώς σκηνοθέτες και ηθοποιοί που υπηρετούσαν
την ματαιοδοξία τους χρησιμοποιούσαν τα χρήματα της δημόσιας τηλεόρασης για να
ανεβάσουν έστω για ένα βράδυ, κάτι που κανείς θεατρικός παραγωγός δεν θα
χρηματοδοτούσε ποτέ - η εκπομπή κόπηκε. Όμως ο τίτλος έμεινε: η γκρινιάρα
Δευτέρα απέκτησε το θέατρό της. Χθες που υπήρχε στη Βουλή η συζήτηση για τα
έργα και τις ημέρες του Πάνου Καμμένου στο Υπουργείο Εθνικής Αμυνας, όποιος
άντεξε να δει μισή ώρα, αυτό κυρίως θυμήθηκε: το «Θέατρο της Δευτέρας» και την
πομπώδη τσαπατσουλιά των παραστάσεων του…
Η συζήτηση για την πώληση των βλημάτων στην
Σαουδική Αραβία έμοιαζε ενδιαφέρουσα γιατί αφορούσε κάτι συγκεκριμένο -
αντίθετα με τις συνηθισμένες κοινοβουλευτικές συζητήσεις, που χάνονται στην
απεραντοσύνη της όποια επερώτησης. Η χώρα, μετά την καταδίκη του Τσοχατζόπουλου
και της παρέας του, απέκτησε μια ευαισθησία σε ιστορίες που έχουν να κάνουν με
τα εξοπλιστικά και ετούτη εδώ η ιστορία είχε και μια ιδιοτυπία: αφορούσε την
πώληση πολεμικού υλικού και όχι την αγορά του.
Στις συμβάσεις αυτές υπάρχει μια σημαντική
διαφορά: αυτός που πουλάει επιβάλει τους όρους του κι αυτός που αγοράζει τους
δέχεται – αλλιώς δεν αγοράζει. Για δεκαετίες, η συνηθισμένη δικαιολογία
οποιουδήποτε αγόρασε πολεμικό υλικό με τρόπους αδιαφανείς, ή το χρυσοπλήρωσε,
ήταν η ίδια η ανάγκη της πατρίδας: μας το είπαν και πρόσφατα όταν πήγαν στις
ΗΠΑ να κάνουν μπίζνες με τον Τραμπ και τα F 16 του. Ο αγοραστής υποκύπτει στην
πίεση της ανάγκης των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας κι όταν βρίσκει τον μπελά του
ισχυρίζεται ότι κινήθηκε από πατριωτικό καθήκον: έχω βαρεθεί ν ακούω αυτή την
δικαιολογία χρόνια τώρα. Όμως αν ο αγοραστής μπορεί να ισχυριστεί ότι πιέζεται
αυτός που πουλάει είναι άνετος: ξέρει και τι πουλάει και με ποιους
συναλλάσσεται και ποιες διαδικασίες πρέπει να τηρήσει και με ποιους επιτρέπεται
και με ποιους δεν επιτρέπεται να συνδιαλλαγεί. Και σε τελική ανάλυση, αν κάτι
από την άλλη πλευρά δεν του αρέσει, δεν είναι και υποχρεωμένος να πουλήσει. Για
όλους αυτούς τους λόγους το ότι ο Καμμένος βρέθηκε μπλεγμένος προσπαθώντας να
πουλήσει βλήματα ήταν και είναι ενδιαφέρον.
Φυσικά ο πωλητής έχει και τα αβαντάζ του.
Ακριβώς επειδή είναι αυτός που βάζει τους όρους μπορεί εύκολα να αποδείξει και
την αθωότητα του, αν για κάποιους λόγους κατηγορηθεί για οτιδήποτε. Στην Ελλάδα
π.χ από το 2011 υπάρχει ένας νόμος που απαγορεύει την ύπαρξη μεσαζόντων σε
διακρατικές συμφωνίες που αφορούν τα εξοπλιστικά. Αν εμφανιστεί ένας μεσάζοντας
του λες ότι δεν χρειάζεται, εξηγείς στον αγοραστή γιατί η παρουσία του
απαγορεύεται κι αν αυτός επιμένει χαλάς την συμφωνία. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι
αστροφυσική! Αν πάλι, για λόγους που μπορείς να εξηγήσεις, θες οπωσδήποτε η
συμφωνία να προχωρήσει, ελέγχεις τουλάχιστον τον μεσάζοντα. Αν είναι κάποιος με
καθαρό ποινικό μητρώο, χωρίς παρελθόν, άσπιλος και αμόλυντος, παίρνεις το ρίσκο
γιατί ενδεχομένως χρειάζεσαι τα χρήματα – το κάνεις γνωρίζοντας από πριν, πως
αν βρεθείς απολογούμενος, έχεις το άλλοθι ότι ο συνομιλητής σου ήταν κάποιος
άνθρωπος καθαρός. Στην ιστορία αυτή υπάρχουν δυο δεδομένα που δεν αμφισβητεί
κανείς: το πρώτο ότι ένας Ελληνας μεσάζοντας υπήρξε και η ελληνική πλευρά τον
ανέχθηκε και ότι ο συγκεκριμένος, που μπαινόβγαινε στο Υπουργείο Εθνικής Αμυνας
πολύ πριν εμφανιστούν οι Σαουδάραβες, είναι ένα «μπουμπούκι» με κάμποσα
προηγούμενα, που έχουν απασχολήσει την ελληνική δικαιοσύνη.
Το ότι ο Καμμένος και ο Τσίπρας δεν θα
απαντούσαν σε τίποτα που να αφορά τα τεχνικά μέρη της συμφωνίας και ότι θα
έμπλεκαν την απάντηση με αναφορές σε ένα σωρό άλλα άσχετα πράγματα, το ξέραμε
όλοι. Όμως στο τέλος της μέρας προέκυψε και κάτι που πραγματικά δεν βάζει ο
νους του ανθρώπου: κανείς δεν έχει καταλάβει αν αυτή η συμφωνία έγινε, (και η
χώρα θα πάρει τα χρήματα την ώρα που οι εισαγγελείς θα ψάχνουν ευθύνες), ή αν
αυτή η συμφωνία δεν έγινε οπότε πρέπει να εξηγήσουν (και στους εισαγγελείς αργά
η γρήγορα) γιατί χάθηκαν και τα χρήματα και η σοβαρότητα του Υπουργείου Εθνικής
Αμυνας. Σε αυτό το τελευταίο νομίζω δεν διαφωνεί κανείς: ένα Υπουργείο του
οποίου τα απόρρητα έγγραφα κυκλοφορούν στις εφημερίδες, δεν μπορεί να είναι
σοβαρό. Και μην πει κάποιος ότι για αυτό το έδωσαν στον Καμμένο γιατί ο Πάνος
θα του κάνει μήνυση.
Ακούω χρόνια τώρα σε αυτές τις συζητήσεις, κάθε
φορά που προκύπτει μια ιστορία με οσμή σκανδάλου, ότι υπάρχει ένα εκδοτικό
κατεστημένο, που δημιουργεί στις κυβερνήσεις προβλήματα: εναντίον των ΜΜΕ έχουν
βγάλει λόγους γεμάτους «μπακαλιάρους», ο Αντρέας το 1989, ο Κώστας Μητσοτάκης
το 1991 (που είναι και ο νονός της «διαπλοκής»), ο Κώστας Καραμανλής το 2008
(που τα είχε με τους «νταβατζήδες») κι ο Γιώργος Παπανδρέου το 2010 (που έλεγε
ότι θέλουν να τον ρίξουν). Ο Τσίπρας το κάνει από την πρώτη μέρα – δικαίωμά
του. Μόνο που σε αυτή την ιστορία υπάρχει ένα καταραμένο πρόβλημα: τα ΜΜΕ δεν
έχουν κάνει απολύτως τίποτα πέρα από το να καταγράφουν γεγονότα, ελπίζοντας σε
απαντήσεις αποστομωτικές. Τα ΜΜΕ δεν αποφάσισαν να πουλήσουμε πολεμικό υλικό
στην Σαουδική Αραβία. Τα ΜΜΕ δεν άνοιξαν την πόρτα του Υπουργείου Αμύνης σε
κανένα Παπαδόπουλο. Τα ΜΜΕ δεν έκαναν το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας σουρωτήρι
απώλειας εγγράφων. Τα ΜΜΕ δεν υπέγραψαν καμία σύμβαση και κυρίως τα ΜΜΕ δεν
φταίνε που κανείς δεν καταλαβαίνει αν υπάρχει ή δεν υπάρχει η σύμβαση, αν
δηλαδή θα ρθουν ή δεν θα ρθουν τα χρήματα. Επίσης να δεχτώ ότι τα ΜΜΕ που
ασκούν έλεγχο στην εξουσία είναι όργανα επιχειρηματιών. Τα άλλα που δεν ασκούν,
τι είναι άραγε; Φυλλάδια γραμμένα από προλετάριους στα υπόγεια του σπιτιού του
Λένιν;
Ξέρετε ποιο είναι το πιο θλιβερό στη χθεσινή
συζήτηση στη Βουλή; Η σιωπή των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ σε όσα ανακοίνωσε η
Διεθνής Αμνηστία, πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της οποίας είναι ο Γαβριήλ
Σακελαρίδης και όχι η Μαρέβα Μητσοτάκη. Η Διεθνής Αμνηστία είπε ότι η πώληση
πολεμικού υλικού στους Σαουδάραβες είναι πολεμικό έγκλημα, διότι το υλικό
χρησιμοποιείται για τους βομβαρδισμούς της Υεμένης. Ο Νίκος Φίλης, ο Πάνος
Σκουρλέτης και μερικοί ακόμα, είπαν το περασμένο Σάββατο ότι αυτό είναι κάτι
πολύ σοβαρό, που δεν επιτρέπει η αριστεροσύνη τους, αλλά χθες στη Βουλή έκατσαν
σαν κότες και χειροκροτούσαν τον Καμμένο. Στο Θέατρο της Δευτέρας, ξέχασα να
σας το πω, οι ασήμαντοι κομπάρσοι που έπαιρναν ένα μεροκάματο από την ΕΡΤ, ήταν
πάντα περισσότεροι από τους συνήθως μέτριους πρωταγωνιστές. Και για αυτό ήρθε η
παρακμή του: οι θίασοι ήταν της πλάκας…
Αντώνης Καρπετόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου