Μήπως πρόκειται περί ηλιθίων;

Δεν έχει τέλος ο τζερτζελές που ζούμε εδώ και δυόμιση χρόνια. Από τότε δηλαδή που αποφασίσαμε να ψηφίσουμε τους άφθαρτους αριστερούς ήρωες της καθημερινότητάς μας για να «σκίσουν το μνημόνιο, να καταργήσουν τους φόρους και τα διόδια, για να ζήσουμε κι εμείς επιτέλους το όνειρο της ακσιοπρέπυας».

Έτσι, με την ψήφο μας μπήκαν επιτέλους στη βουλή όλοι εκείνοι οι αποκλεισμένοι (επί δεκαετίες) από το καθεστωτικό σύστημα των ντόπιων και κσαίνων αφεντικών, κυρίως πρώην πασόκοι, νομοθετώντας περήφανα, εθνικά, και πάνω απ’ όλα αριστερά, με επίκεντρο τον άνθρωπο. Με μπροστάρηδες τον Αλέξη, τον γιο της γερακίνας, και τον «αντάρτη» Μπάνο, τον επονομαζόμενο και «τουρκοφάγο»… παλεύοντας για τα δίκια του λαού. Μια βουλή σύμβολο της ασυμβίβαστης δρακογενιάς, με ανθρώπινο πρόσωπο, με μοναδικό στόχο της την προκοπή του τόπου (που έλεγε κι ο κυρ Φώτης, ο προστάτης Άγιος της ΕΡΤ)…

Μπορεί στην πράξη τα πράγματα να μην πήγαν όπως τα περιμέναμε, αφού η μαύρη αντίδραση βάζει συνεχή εμπόδια στην πρόοδο, όμως παρ’ όλα αυτά είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τους άφθαρτους αυτούς αγωνιστές σε όλο το μεγαλείο τους. Κυρίως στο μέγεθος της βλακείας που εκπέμπουν, συν την εγγενή τους ανεπάρκεια. Ακολουθώντας αναχρονιστικές, ιδεοληπτικές, και πάνω απ’ όλα ανερμάτιστες πολιτικές σε βαθμό που προσωπικά μου λείπει ακόμη κι ο Γιακουμάτος, που μπροστά στους σαλτιμπάγκους των Συριζανέλ φαντάζει statesman παγκόσμιας εμβέλειας.

Διότι αν πούμε να πάρουμε στα σοβαρά το «πολιτικό έργο» του Δρος Μπαρουφάκη, του (επενδυτή) Τσαλακώτου, του (νομπελίστα) Μουζάλα, του (πρωκτολόγου) Πολάκη, του (σπερματεγχύτη) Μπαλαούρα, του (διεθνολόγου) Αμανατίδη, του (διαστημάνθρωπου) Παππά, ή της … (ψαγμένης) Κονιόρδου, τότε είμαστε για λύπηση και για … δέσιμο.

Αυτό όμως μόνο όσον αφορά τους πολιτικούς, διότι σε άλλα επίπεδα, όπως εκείνο της καλλιτεχνικής μας διανόησης η ελπίδα όχι μόνο υπάρχει αλλά κυριαρχεί. Με διάφορους εκπροσώπους της να μεγαλουργούν καθημερινά, είτε μέσα από το έργο τους, είτε μέσα από τα ΜΜΕ και τα σόσιαλ μίντια, εκεί που πάλλεται η καρδιά της σύγχρονης Ελλάδας. Γι’ αυτό και θα πρότεινα μια έκτακτη προσωρινή κυβέρνηση, αποτελούμενη από καλλιτέχνες, μπας και δούμε «σωζμό»…

Καλλιτέχνες όπως η Τάνια η Τσανακλίδου ή η Νατάσα η Μποφίλιου, που αποτελούν την αριστερή συνείδηση των «πουλημένων» πολιτικάντηδων, οι οποίοι όταν είδαν την κουτάλα με το μέλι ξάπλωσαν στα τέσσερα, αδιαφορώντας για τις χαμένες προσδοκίες του λαού που στηρίχτηκε πάνω τους.

Μια Νατάσα που μέχρι και στα καμαρίνια, ανάμεσα στις εμφανίσεις της, μελετάει (λένε) ενδελεχώς το έργο του Λέοντος Τρότσκι προκειμένου να μπορέσει κάποτε, όταν επιτέλους κυβερνήσει το ΚΚΕ(!!!) να το εφαρμόσει στην πολύπαθη και διψασμένη για λαϊκή δικαιοσύνη χώρα μας. Μέχρι τότε προετοιμάζεται ψυχολογικά και σωματικά για να ανέβει στο βουνό (ή να πάει στο ΣΑΡΒΑΙΒΟΡ 2). Παρεμπιπτόντως, στο βουνό ήθελε να ανέβει και η Άννα η Βαγενά, αλλά δεν βρήκε, λέει, δωμάτιο στην Αράχωβα, αφού λόγω της συριζέικης ανάπτυξης όλα ήταν κλεισμένα για τα Χριστούγεννα, οπότε η επανάσταση αναβάλλεται μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και να ξαναπάρει μπροστά η τσιμινιέρα…

Αμ ο άλλος; Ο ανυπότακτος και πάντα ασυμβίβαστος Διονύσης Τσακνής; Ο τροβαδούρος της ελπίδας; Που μικρός είδε, λέει, τον μπαμπά του να απάγεται από τους ντόπιους συνεργάτες των Γερμανών και ομοϊδεάτες του σύγχρονου Γερμανοτσολιά Πάσχου; Μια δραματική και ιδιαίτερα σκληρή εμπειρία, που άφησε ανεξίτηλες ουλές στην παιδική του ψυχή, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να ατσαλώσει το φρόνημά του, γι’ αυτό και αποφάσισε να αφιερώσει την ζωή και το είναι του στον συνάνθρωπο, με ένα πλούσιο καλλιτεχνικό αλλά και αγωνιστικό έργο μέσα από το οποίο ξεσκεπάζει τους σύγχρονους νενέκους και ρουφιάνους… Ένας Εμίλ Ζολά(ς) της γενιάς μας, που ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ για προδοσία τους συμβιβασμένους και έμμισθους κονδυλοφόρους της διαπλοκής.

Τώρα, πως γίνεται ο Διονύσης να έζησε την παραπάνω εμπειρία όντας γεννηθείς τη δεκαετία του ’50, ο θεός και ψυχή του. Μπορεί να είναι ταξιδιώτης του χρόνου… ή μπορεί να είχαν ξεμείνει τίποτα ναζί στο χωριό του, ή τέλος μπορεί να τους μπέρδεψε με τίποτα μεθυσμένους τουρίστες από το Μόναχο… Ποιος ξέρει; Εδώ η Μποφίλιου δηλώνει ποσαδίστρια…  

Ή μπορεί και αυτός, όπως η Εύα η Καϊλή, που ο παππούς της δολοφονήθηκε από τους κομμουνιστές το ’48 αλλά ο μπαμπάς της και η μαμά της γεννήθηκαν την δεκαετία του ’50, να λέει αυτά που λέει ποιητική αδεία (ή αηδία)… Έτσι κι αλλιώς ποιος θα τους ελέγξει; Ο Κοντονής; Αυτός έλεγξε (και δίκασε) κοτζάμ Κλίντον… με τους μαϊντανούς θα ασχολείται; Εδώ έχουμε κοτζάμ βολευτίνα, την Καρακώσταινα, να δηλώνει με παρρησία ότι επέστρεψε ο οικοδομικός οργασμός, αφού όπου κυκλοφορεί βλέπει γύρω της μπετονιέρες! Τι να λέμε;

Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Η χώρα χρειάζεται μια νέα υπηρεσία: Μια εισαγγελία στελεχωμένη από ψυχίατρους. Διότι η βλακεία πάει σύννεφο. Και μάλιστα αμείβεται γερά. Με την μεν καρακώσταινα να τσεπώνει 8-10 χιλιαρικάκια μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, τη δε Μποφίλιου να λατρεύεται μετά μανίας από τους μελανιασμένους «αριστερόφρωνες» συμπατριώτες μας, που σπεύδουν να αγοράσουν τα cd της καθώς και να την απολαύσουν ζωντανά στο «αντάρτικο μετερίζι» του DIOGENIS PALACE, εκεί που κάθε βράδυ δένεται το ατσάλι του σύγχρονου σοσιαλισμού και της διαρκούς επανάστασης, κάτω από μια στοίβα μαραμένες γαρδένιες…

Το ερώτημα όμως που τόσο καιρό τριβελίζει στο μυαλό μου παραμένει: Είναι όντως ανεπαρκείς και άχρηστοι, παρά τις καλές τους προθέσεις, ή μήπως απλά πρόκειται περί ηλιθίων… που σε άλλες χώρες πιο συντεταγμένες θα τους είχαν ήδη δεμένους χεροπόδαρα σε θαλάμους με λαστιχένιους τοίχους;

Ποιος θα μας πει;

Strange Attractor

Antinews