This Big Hush...

Shriekback

Τι φοβάται ο Τσίπρας…

Τέσσερεις μέρες μετά την Τσικνοπέμπτη οι Έλληνες θα μάθουμε αν θα πρέπει να ξεχάσουμε τα παϊδάκια και τις μπριζόλες και να μπούμε σε μακροχρόνια δίαιτα με σέσκουλα και ραδίκια. Δεν το λέμε εμείς, αλλά υπουργός της κυβερνήσεως. Και ο λόγος είναι ότι η 20η Φεβρουαρίου είναι η απώτατη ημερομηνία στην οποίαν η ελληνική κυβέρνηση ελπίζει να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση.

  

Εάν μέχρι τότε δεν έχει επιτευχθεί συμφωνία η χώρα μπαίνει σε περιπέτεια, ενδεχομένως μεγαλύτερη κι από αυτή της "βαρουφάκειας περιόδου", του πρώτου εξαμήνου του 2015 δηλαδή. Δεν θα επανέλθει απλώς το Grexit και η οικονομία θα διαλυθεί κυριολεκτικά, αλλά και ο δημόσιος βίος θα κυριαρχηθεί από ακραία φαινόμενα πολιτικών και όχι μόνον συγκρούσεων, τα οποία θα ζημιώσουν πολλαπλώς τα χώρα, ενώ ουδείς μπορεί να αποκλείσει και καταστάσεις που, για να το πούμε κομψά, διεγείρουν τα πατριωτικά αισθήματα των Ελλήνων. Και φυσικά η κατάληξη όλων αυτών θα είναι η προσφυγή στις κάλπες...

Ο πολυάσχολος Τραμπ, και η μετανοούσα Μαντόνα!

Ο σύμβουλος του προέδρου Τραμπ, Newt Gingrich, είναι πυρ και μανία με την Μαντόνα, η οποία πριν από μερικές μέρες δήλωσε πως σκέφτεται να «ανατινάξει τον Λευκό Οίκο»! Μάλιστα, ο Gingrich δήλωσε πως η τραγουδίστρια πρέπει να συλληφθεί πάραυτα!

Σε συνέντευξή του στο Fox & Friends, ο Gingrich συνέκρινε τα σχόλια της Μαντόνα με τις δράσεις των «νεαρών φασιστών, που σπάνε βιτρίνες», ενώ χαρακτήρισε τις αντιδράσεις στον νέο πρόεδρο, «αριστερόστροφο φασισμό»…

Δυο χρόνια μετά: Πάπαλα η Ελπίδα…

Αύριο κλείνουμε δυο χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα, που ο πάντα σοφός και (σχεδόν) πάντα κυρίαρχος λαός επέλεξε τον Σύριζα για να μας σώσει από τους «κακοί ξένοι τοκογλύφοι». Ακόμη θυμάμαι (σαν χθες) την ηρωική ατμόσφαιρα που είχε τυλίξει την χώρα μας απ’ άκρη σε άκρη.

Ακόμη θυμάμαι όλα εκείνα τα γελαστά πρόσωπα γύρω μου, που περίμεναν την Ελπίδα να εγκατασταθεί στο Μαξίμου, και να αρχίσει επιτέλους να σκίζεται το μισητό μνημόνιο, να αυξάνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να καταργούνται τα διόδια και ο ΕΝΦΙΑ, να σηκώνουν κεφάλι οι ραγιάδες, και να διαγκωνίζονται οι βελανιδοφάγοι εταίροι παρακαλώντας μας για το ποιος θα μας δανείσει πρώτος. Το έλεγε και ο σπινθηροβόλος Στρατούλης άλλωστε...

Ζητείται ένας άγνωστος, να σώσει την Ελλάδα...

Ζητείται ένας άγνωστος, για να σώσει τη χώρα. Αυτό είναι το μήνυμα της αντισυστημικής ψήφου που έχει ήδη εξαπλωθεί σχεδόν σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Υποψηφιότητες που στην αρχή οι άνθρωποι του κατεστημένου  αδιαφορούν γι αυτές, μετά τις κοροϊδεύουν, μετά επιχειρούν να υποβαθμίσουν την παρουσία τους και, εν τέλει, ηττώνται από αυτές, συναντούμε πια σχεδόν παντού.

Χθες το βράδυ, όταν άνοιξαν οι κάλπες των εσωκομματικών εκλογών του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, άλλος ένας «άγνωστος», με την έννοια του ότι δεν ήταν «σταρ» του κόμματός του, ο πρώην υπουργός Παιδείας Μπενουά Αμόν κέρδισε τη μάχη και πιθανώς το χρίσμα, αφού το φαβορί που έμεινε έξω, ο Αρνό Μοντεμπούρ, δήλωσε αμέσως ότι θα στηρίξει τον Αμόν στο δεύτερο γύρο, ελαχιστοποιώντας με αυτό τον τρόπο τα περιθώρια νίκης του πρώην πρωθυπουργού Μανουέλ Βαλς, που πέρασε δεύτερος και καταϊδρωμένος στον επόμενο και τελικό γύρο...

Γιατί, οι προηγούμενοι καλύτεροι ήταν;

Το ερώτημα του τίτλου είναι ένα ερώτημα που συχνά-πυκνά προβάλλουν οι οπαδοί της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ προκειμένου, δια της εξισώσεως, να δικαιολογήσουν την υποστήριξη τους σε μια ανίκανη, παλαιοκομματικής αντίληψης εξουσία. Η απάντηση στο ερώτημα είναι εύκολη. Ναι, ήταν καλύτεροι. Η τωρινή κυβέρνηση είναι μια σύμμειξη αριστερών εμμονών, ανίκανων και άπειρων διαχειριστών που πλαισιώνονται από εθνολάγνα χερουβείμ δεξιόστροφης ρητορείας. Ένα σουπερμάρκετ ψευδοιδεολογίας με τα χειρότερα υλικά του προηγούμενου συστήματος.

Οι προηγούμενοι λοιπόν ήταν καλύτεροι. Όμως δεν ήταν αρκετά καλοί. Και αυτό πολλές φορές τείνουμε να το ξεχνάμε. Η Ελλάδα έφτασε στον πάτο της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης με ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό. Το γεγονός ότι ο εθνολαϊκισμός καπηλεύθηκε την ελπίδα και την δίψα για αλλαγή, δεν σημαίνει πως εγκαταλείφθηκε το γνήσιο αίτημα για ανατροπή, ανανέωση και προοπτική. Η κόπωση που βίωσαν οι πολίτες από την διάψευση με το ΣΥΡΙΖΑ τους έκανε απλά σιωπηλούς, καχύποπτους και κυνικούς…