I Had a Dream Joe...

Nick Cave & The Bad Seeds

Ο μεροληπτικός Ντόναλντ… και η πρόσφατη ιστορία…

Η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ έχει δυο βασικά χαρακτηριστικά: Πρώτον αναστέλλει ή ακυρώνει (ντε φάκτο) τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις των Ισραηλινών με τους Παλαιστίνιους και δεύτερον συντάσσει την χώρα του ξεκάθαρα με το μέρος του Ισραήλ. Όχι ότι κάτι τέτοιο δεν ίσχυε εδώ και δεκαετίες, όμως τώρα η συγκεκριμένη απόφαση το ξεκαθαρίζει πασιφανώς.

Τα αποτέλεσμα είναι ότι εκτός από τους ούτως ή άλλως αντιαμερικανούς Άραβες (φονταμενταλιστές και μη), να αποξενώνονται πλέον και οι μετριοπαθείς Παλαιστίνιοι, όλοι δηλαδή εκείνοι που τόσο καιρό εμπιστεύονταν τον πρωταγωνιστικό ρόλο των ΗΠΑ στις εξελισσόμενες διαπραγματεύσεις. Έναν ρόλο που τελικά αποδείχθηκε μεροληπτικός…

Μήπως πρόκειται περί ηλιθίων;

Δεν έχει τέλος ο τζερτζελές που ζούμε εδώ και δυόμιση χρόνια. Από τότε δηλαδή που αποφασίσαμε να ψηφίσουμε τους άφθαρτους αριστερούς ήρωες της καθημερινότητάς μας για να «σκίσουν το μνημόνιο, να καταργήσουν τους φόρους και τα διόδια, για να ζήσουμε κι εμείς επιτέλους το όνειρο της ακσιοπρέπυας».

Έτσι, με την ψήφο μας μπήκαν επιτέλους στη βουλή όλοι εκείνοι οι αποκλεισμένοι (επί δεκαετίες) από το καθεστωτικό σύστημα των ντόπιων και κσαίνων αφεντικών, κυρίως πρώην πασόκοι, νομοθετώντας περήφανα, εθνικά, και πάνω απ’ όλα αριστερά, με επίκεντρο τον άνθρωπο. Με μπροστάρηδες τον Αλέξη, τον γιο της γερακίνας, και τον «αντάρτη» Μπάνο, τον επονομαζόμενο και «τουρκοφάγο»… παλεύοντας για τα δίκια του λαού. Μια βουλή σύμβολο της ασυμβίβαστης δρακογενιάς, με ανθρώπινο πρόσωπο, με μοναδικό στόχο της την προκοπή του τόπου (που έλεγε κι ο κυρ Φώτης, ο προστάτης Άγιος της ΕΡΤ)…

Μετράει μέρες ο υπουργός…

Δεν ξέρω τι ακριβώς (θαύματα) περίμεναν στο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ο Γιάννης Μουζάλας ως υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, όμως τα όσα διακινούνται εις βάρος του από μέσα ενημέρωσης αλλά και διάφορους παράγοντες δεν εκθέτουν τον Μουζάλα αλλά τον πρόεδρο Τσίπρα που τον τοποθέτησε στη θέση αυτή, επιμένει να τον διατηρεί, και εντέλει τον προώθησε και για την θέση του επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης ασχέτως τού αν πάτωσε στη σχετική ψηφοφορία.

Διότι χωρίς την (υπο)στήριξη του προέδρου Τσίπρα ο Μουζάλας θα είχε αφιερωθεί από καιρό στην ιατρική και οι μετανάστες θα είχαν ίσως μια καλύτερη τύχη…

Είδωλα και σκιάχτρα νεοφιλελεύθερα…

Είναι άραγε νεοφιλελεύθεροι όσοι μίλησαν αρνητικά για τις περί τροτσκισμού και επανάστασης κουβέντες της κυρίας Νατάσσας Μποφίλιου; Κάποιος που διαπιστώνει πως επί «κρατικοποιημένου ΟΑΣΘ» αργούν πολύ περισσότερο τα λεωφορεία και έχουν μεγαλώσει οι ουρές αναμονής στη συμπρωτεύουσα είναι κι αυτός νεοφιλελεύθερος;

Τέτοιου είδους ερωτήματα θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν και να αγκαλιάσουν δεκάδες συμπτώματα της ελληνικής καθημερινότητας. Και όσο παράδοξο και αν είναι, βασίζονται σε ένα πραγματικό δεδομένο: στη γεωμετρική αύξηση του λόγου για τον νεοφιλελευθερισμό στον δημόσιο χώρο. Οχι μόνο από ειδικούς ή πολιτικούς αλλά και από καλλιτέχνες, πολίτες-σχολιαστές των social media, ενδεχομένως και από αθλητικούς συντάκτες…