Ο Μαδούρο, ο Ερντογάν, και ο… Αλέξης!

Πριν από ένα μήνα, ο «φάρος της ανθρωπότητας» (κατά τη Δούρου) Νικολά  Μαδούρο, κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στη Βενεζουέλα, κάτι που σημαίνει ότι και για τα επόμενα έξι χρόνια η πετρελαιοπαραγωγός αυτή χώρα θα συνεχίσει να ζει το σοσιαλιστικό όραμα που της άφησε παρακαταθήκη ο Ούγκο Τσάβεζ, άλλο ένα ίνδαλμα των δικών μας κυβερνώντων, που όμως έφυγε νωρίς...

Και μπορεί ο λαός της περήφανης αυτής χώρας να ξημεροβραδιάζεται στις ουρές των ελάχιστων καταστημάτων που διαθέτουν κάποιο εμπόρευμα, ή μπορεί οι πολίτες να ξοδεύουν έως και δέκα μηνιάτικα για να αγοράσουν τέσσερα ρολά χαρτιού υγείας, όμως το γεγονός είναι ότι στις εκλογές που λέγαμε, ο Μαδούρο πήρε 5.8 εκατομμύρια ψήφους έναντι 1.8 εκατομμυρίων που πήρε ο αντίπαλός του Ανρί Φαλκόν...

Κάτι που όχι μόνο θυμίζει την μεγάλη νίκη του δικού μας σωτήρα τον Σεπτέμβριο του 2015, με τις τράπεζες κλειστές, και με τα γερόντια να ξεροσταλιάζουν στις ουρές των ΑΤΜ, αλλά επίσης επιβεβαιώνει την πάγια εμπιστοσύνη του λαού της Βενεζουέλας προς το πρόσωπο του λατρευτού ηγέτη του, που όπως και ο δικός μας υποσχέθηκε να τα αλλάξει όλα, μόνο που στη δική του περίπτωση το πέτυχε, με αποτέλεσμα οι Βενεζολάνοι να τρώνε μέχρι και τα φλαμίνγκο των ζωολογικών κήπων, μέχρι και τα λιοντάρια… ενώ στα καθ’ ημάς ο δικός μας χέφε ακόμη το παλεύει… αλλά που θα πάει, θα το πετύχει και αυτό.

Δεν είναι τυχαίο μάλιστα, που ο Μαδούρο σύμφωνα με την Prensa Latina, έσπευσε από τους πρώτους να συγχαρεί τον έτερο φωτισμένο ηγέτη (της Ανατολής) Ερντογάν, ο οποίος επίσης πέτυχε μια περιχαρή εκλογική νίκη, κερδίζοντας το 53.82 των συνολικών ψήφων την Κυριακή που μας πέρασε.

Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται δηλαδή, Δύση και Ανατολή σφιχτά αγκαλιασμένες μας δείχνουν τον δρόμο της προόδου και της προκοπής (που θα ‘λεγε κι ο Κουβέλης).

Μάλιστα, σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών της Βενεζουέλας, ο τουρκικός λαός επέλεξε δημοκρατικά τον ηγέτη του, παρά τις διεθνείς πιέσεις, τις επιθέσεις στο εθνικό νόμισμά του, και το σαμποτάζ που διενεργούν εναντίον της Τουρκίας τα ντόπια και ξένα ΜΜΕ.

Και συνεχίζοντας το γλείψιμο, η ανακοίνωση μιλάει για λαϊκή αναγνώριση του Ερντογάν, ο οποίος εγγυάται την κοινωνική και οικονομική σταθερότητα, και ο οποίος έφερε επιτέλους την αξιοπρέπεια και την περηφάνια στη χώρα του, μετατρέποντας την σε μια νέα αναδυόμενη υπερδύναμη… ταρατατζούμ και τρις ολέ, συμπληρώνω εγώ ο ποταπός.

Και συνεχίζει η ανακοίνωση, μιλώντας για την μακροχρόνια δημοκρατική παράδοση(!) της Τουρκίας, που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά με την επανεκλογή του Ερντογάν, ο οποίος μαζί με τον Μαδούρο θα συνεχίσουν την κοινή πορεία των δυο χωρών τους μέσα από την φιλία και τη στρατηγική συνεργασία, προς τη δικαιοσύνη, την αρμονία, και την ειρήνη των λαών!!!!

Πάλι καλά που δεν έβαλαν και τον Μουζάλα στο παιχνίδι, ο οποίος μπορεί να μην πήρε το Νόμπελ, αλλά συνεχίζει να παλεύει προκειμένου να λύσει το μεταναστευτικό πρόβλημα που ταλανίζει την Ευρώπη, προτείνοντας την καινοτόμο και ριζοσπαστική ιδέα να σταματήσουν οι πόλεμοι!

Τώρα, πως και γιατί η κυβέρνηση της Βενεζουέλας στάζει μέλι για τον Ερντογάν, αδυνατώ να το καταλάβω. Ίσως νομίζουν ότι οι Τούρκοι θα τους στείλουν καμιά καραβιά από σαγκρέ χαρτί υγείας… ποιος ξέρει;

Πάντως, να τα λέμε αυτά, οι δυο αυτές χώρες έχουν πολλά κοινά, ειδικά όσον αφορά στους ηγέτες τους.

Είναι δυο χώρες κατ’ επίφαση δημοκρατικές, που όμως βιώνουν μιαν άτυπη δικτατορία. Με δυο ηγέτες που καλλιεργούν τη λατρεία της προσωπικότητας, κυβερνούν με σιδερένιο χέρι, και στο τέλος τέλος αναγνωρίζονται από τους λαούς τους μέσω της κάλπης, αποδεικνύοντας ότι το Σύνδρομο της Στοκχόλμης έχει εφαρμογή και στην πολιτική. Ή θυμίζοντας τη ρήση του Στάλιν, ότι δηλαδή δεν έχει σημασία ποιοι ψηφίζουν, αλλά ποιοι μετρούν τις ψήφους…   

Στην περίπτωση της Τουρκίας, που μας αφορά πιο άμεσα, και που αν δεν ήταν παραδοσιακά εχθρός μας, οι συριζαίοι θα εξεδήλωναν προς τον Ερντογάν τα ίδια συναισθήματα που εκδηλώνουν προς τον Μαδούρο, η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη χώρα διαφέρει κατά πολύ από τις υπόλοιπες δημοκρατικές χώρες.

Έχει όμως μια παράμετρο, την οποία (όπως όλα δείχνουν) σύντομα θα την δούμε και στις υπόλοιπες (όχι όλες) ευρωπαϊκές χώρες. Αναφέρομαι στο κατόρθωμα του Ερντογάν να ανατρέψει όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας, και να καταφέρνει να κυβερνά επί 15 συνεχή χρόνια, συγκεντρώνοντας όλο και περισσότερη ισχύ, όλο και περισσότερες εξουσίες, πάντα με την ψήφο του λαού.

Κάτι που επίσης βλέπουμε όχι μόνο στη μακρινή Βενεζουέλα, αλλά και σαν ενδεχόμενο εδώ στην Ελλάδα, στη γειτονική Ιταλία, στην Ουγγαρία, και αλλού, όπου οι λαϊκιστές δημαγωγοί ισχυροί άνδρες, κάνουν ότι μπορούν για να νοθεύσουν την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και να την αντικαταστήσουν με την αρχή του ενός ανδρός.

Η περίπτωση του Ερντογάν, ο οποίος έχει φυλακίσει χιλιάδες δημοσιογράφους, και έχει απολύσει 100.000 δημοσίους υπαλλήλους, είναι ενδεικτική του πως ο «απολυταρχικός»  λαϊκισμός μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα αποτελεσματικός συν τω χρόνω, κατασκευάζοντας εχθρούς, απονομιμοποιώντας τον οποιονδήποτε διαφωνεί με το καθεστώς, στηλιτεύοντας, συκοφαντώντας, και λέγοντας ψέματα για τον κάθε αντιπολιτευόμενο, είτε είναι πολιτικός, είτε δημοσιογράφος, είτε απλός πολίτης.

Θυμόσαστε πως επί Σαμαρά είχαμε κάθε μέρα σχεδόν διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, σκαρφαλώματα σε κάγκελα, κλπ; Τότε, οι διαδηλωτές ήταν όλοι ανεξαιρέτως αδικημένοι πολίτες που έψαχναν το δίκιο τους από την ανάλγητη κυβέρνηση. Σήμερα, όποιος διαδηλώνει είναι φασίστας, χρυσαυγίτης, χιτλερικός, και όλα τα κακά του κόσμου…

Για να μην αναφερθώ στα δήθεν σκάνδαλα της ΝΟΒΑΡΤΙΣ, ή στα περί της Μαρέβας… Έτσι χτίζονται τα καθεστώτα, να τα λέμε αυτά.

Το συμπέρασμα; Ακόμη και αν κάποιος ηγέτης καταστρέψει τη χώρα του, ακόμη κι αν οι μισοί πολίτες τον μισούν, αν είναι επιτήδειος λαϊκιστής, που μπορεί εύκολα να κάνει το άσπρο μαύρο, και να λέει ψέματα χαμογελώντας, και αν διαθέτει μια στέρεα βάση οπαδών (εξαρτημένων από τον ίδιο για την επιβίωσή τους), τότε μπορεί να παραμείνει στην εξουσία για πολλά χρόνια, χειραγωγώντας και κατευθύνοντας τις εξελίξεις μέσω της «λαϊκής βούλησης».

Από τέτοιους κινδυνεύει σήμερα η φιλελεύθερη δημοκρατία, κι όχι από κάποιον δεκανέα, ή κάποιον «ουραγκοτάγκο» που μιλάει φτύνοντας…

Θα μου πείτε πως εδώ είναι Ελλάδα, και πως εμείς κάτι τέτοιους τους μυριζόμαστε από μακριά, και τους στέλνουμε για βρούβες… κι εγώ θα σας θυμίσω πως ακόμη και σήμερα, με όλα όσα έχουμε πάθει, οι δημοσκοπήσεις δίνουν στον Αλέξη μας 18-20%.

Και είναι ακόμη στην πρώτη τετραετία του το παιδί.

Έχει μέλλον…

Strange Attractor