Προς ακραία πόλωση…

Η ​​συζήτηση στη Βουλή την περασμένη Πέμπτη αποτύπωσε πιστά το κλίμα μέσα στο οποίο θα γίνουν οι εκλογές, όποτε αυτές διεξαχθούν. Η αντιπαράθεση Αλέξη Τσίπρα - Κυριάκου Μητσοτάκη έχει, πλέον, προσωπικές διαστάσεις και η πόλωση θα φθάσει σε άκρα που ξεπερνούν τη φαντασία των πιο έμπειρων παρατηρητών. Με απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης, καθώς αυτό επιζητούσαν εξαρχής και αυτό σχεδίασαν οι Αλ. Τσίπρας - Π. Καμμένος και Σία.

Οι ενδείξεις μετατρέπονται σε αποδείξεις μέρα με τη μέρα και είναι βέβαιο ότι για τους Συρανέλ «ο ουρανός είναι το όριο», κρίνοντας από τον κυνισμό και την έλλειψη οποιουδήποτε δισταγμού που χαρακτηρίζει τόσο τη ρητορική, όσο και την καθημερινή πρακτική τους…

Πρέπει να συνειδητοποιηθεί πλήρως ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν φιλοδόξησε ποτέ να γίνει πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Εκείνο το «στις 20 του Σεπτέμβρη τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», που ξεστόμισε ενόψει των εκλογών που ακολούθησαν το βαρουφάκειο καταστρεπτικό εξάμηνο της πρώτης θητείας του, δείχνει χωρίς καμία αμφιβολία τον τρόπο που σκέπτεται.

Γι’ αυτόν και τους δικούς του οι πολιτικοί αντίπαλοι είναι εχθροί που πρέπει να αφανιστούν με κάθε τρόπο –σκανδαλολογία, λασπολογία, συκοφάντηση, ψέματα, ίντριγκες, υπονομεύσεις, ρητορική αγριότητα, απειλές, χειραγώγηση κράτους και παρακράτους για να χρησιμοποιηθεί εναντίον τους– και πέρα από τους πολιτικούς, σ’ αυτούς τους εχθρούς συγκαταλέγονται όλοι οι πολίτες που δεν είναι οπαδοί τους.

Είναι φανερό ότι όταν μιλάει ο πρωθυπουργός απευθύνεται μόνο στο κομμάτι του πληθυσμού που θεωρεί χρήσιμο για τη διατήρηση της εξουσίας του και το ίδιο ισχύει για τη ρητορική των υπουργών του.

Αντίστοιχα συμπεριφέρεται ο Π. Καμμένος πασχίζοντας να κρατήσει κοντά του ένα «ψεκασμένο» κοινό, αλλά και επειδή δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, λόγω χαρακτήρα. Επομένως, ο επιθετικός, προσβλητικός και έντονα διχαστικός λόγος αποτελεί βασικό στοιχείο, με την έννοια ότι δίχως τον διχαστικό λόγο δεν θα ήταν αυτοί που είναι, θα ήταν άλλοι.

Ενα ερώτημα που βασανίζει την άλλη πλευρά είναι πώς πρέπει να αντιμετωπιστούν ο Αλ. Τσίπρας και οι όμοιοί του στην πορεία προς τις εκλογές. Είναι καλύτερο να του ανταποδίδονται «τα ίσα» και στον ίδιο τόνο, ή μήπως ακολουθώντας αντίστοιχη στάση παίζει κανείς στο γήπεδό τους;

Από την άλλη πλευρά, μήπως η καλύτερη στάση είναι η σταθερά ψύχραιμη και ταυτόχρονα αποφασιστική, σε συνδυασμό με την εμφανή περιφρόνηση; Δύσκολη η απάντηση και ίσως κρίνεται από την περίσταση στις εκάστοτε δημόσιες αντιπαραθέσεις.

Το σίγουρο είναι ότι η θρασύτητα των Συρανέλ δεν έχει όρια, όπως δεν υπάρχουν όρια στο τι μπορούν να πουν και πού μπορούν να φθάσουν. Η αντιμετώπισή τους, πρώτον, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι έστω και ελάχιστα φοβική, δεύτερον, να έχει πάντα σαν γνώμονα ότι η «αστική ηθική» είναι άγνωστη έννοια σε αυτούς, τρίτον, να λαμβάνει υπ’ όψιν ότι η αποθράσυνσή τους πρέπει να θεωρείται δεδομένη, τέταρτον, να γνωρίζει ότι πρόκειται για «παιδιά» που μεγάλωσαν σε «γκέτο» χωρίς κανόνες, πέμπτον, να θυμάται ότι μεγάλο μέρος του ελληνικού κοινού τρέφεται και... γουστάρει τον επιθετικό λόγο.

Οσο για τη χώρα και το πού θα καταλήξει αυτή η κατάσταση, ο Θεός βοηθός!

Άγγελος Στάγγος

Καθημερινή