Η καυτή πατάτα του μεταναστευτικού, και το μέλλον της Ευρώπης…

Έβλεπα χθες βράδυ τις ειδήσεις σε κάποιο κανάλι, όπου, μεταξύ άλλων,  υπήρχε κι ένα ρεπορτάζ για το πώς φέτος δείχνει να επανακάμπτει ο τουρισμός της Μυτιλήνης, ο οποίος εδώ και τρία χρόνια έκανε βουτιά λόγω του «προσφυγικού».

Αλήθεια, τι συνέβη άραγε τα τρία τελευταία αυτά χρόνια και διαλύθηκε ο τουρισμός στο  «κόκκινο νησί»; Τι έχουν να πουν η κυρά Τασία, ο Μουζάλας, και λοιποί αγωνιστές της «ανθρωπιάς»; Που μόλις ολοκληρώθηκε το έγκλημα σηκώθηκαν κι έφυγαν, μαζί με την Τζολί και την Σάραντον, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια, δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) ΜΚΟ, και τους εξαπατημένους κατοίκους να απορούν για το τι απέγινε το Νόμπελ, παρέα με δεκάδες χιλιάδες «πρόσφυγες πολέμου», από χώρες που δεν έχουν πόλεμο…

Το συγκεκριμένο ζήτημα του συγκεκριμένου αυτού νησιού είναι μόνο μια μικρογραφία του τεράστιου γενικότερου προβλήματος του λεγόμενου «προσφυγικού», ή καλύτερα «μεταναστευτικού», που κλυδωνίζει συθέμελα την Ευρώπη, απειλώντας με νέες ανακατατάξεις, ίσως πιο επικίνδυνες για τη συνοχή και το μέλλον  της από την κρίση του ευρώ.

Πριν από μερικές ημέρες, η άλλοτε (θεωρούμενη) ισχυρή γυναίκα της ΕΕ Άντζελα Μέρκελ, προειδοποίησε πως το μέλλον της ΕΕ εξαρτάται από το πώς θα αντιμετωπιστεί το μεταναστευτικό κύμα. Κάτι, για το οποίο υπάρχουν τρεις διαφορετικές κυρίαρχες σχολές σκέψης στην Ευρώπη, που αν δεν συγκλίνουν, πράγμα δύσκολο, τότε το μέλλον της Ένωσης προδιαγράφεται ζοφερό, μπορεί και θνησιγενές.

Μια σχολή είναι αυτή της Μέρκελ, που από καιρό είχε αποκηρύξει την πολιτική μούλτι κούλτι, αλλά μετά την αραβική άνοιξη επανήλθε στην καθιερωμένη πολιτική ορθότητα της αλληλεγγύης, της αποδοχής, κλπ, και που στην ουσία της είναι νεοφιλελεύθερη, ποντάροντας στον σκληρό καπιταλιστικό ανταγωνισμό, στην προτεσταντική οικονομική ηθική (λιτότητα), και στην περαιτέρω (κυρίως οικονομική) ενσωμάτωση μέσω της «εκμετάλλευσης» του νέου αυτού απεριόριστου εργατικού δυναμικού. Με τον δικό μας Τσίπρα να σιγοντάρει (για ιδιοτελείς μικροοικονομικούς λόγους) την γερμανική άποψη επί του μεταναστευτικού, την ίδια ώρα που συνεχίζει να «πολεμάει» (κυρίως βερμπαλιστικά) την οικονομική της πολιτική.

Μια άλλη σχολή σκέψης είναι εκείνη του Μακρόν, ο οποίος (ως γνήσιος Γάλλος) συνεχίζει να στηρίζει την «αλληλεγγύη των λαών», την αναδιανομή των βαρών (και των κερδών) στην ΕΕ, την αδελφότητα, κλπ κλπ εμφανιζόμενος ως «κεντροαριστερός», παρά το γεγονός ότι και αυτός σαν τον δικό μας εδώ, άλλα λέει και άλλα κάνει στον δημοσιονομικό τομέα, με αποτέλεσμα ήδη πολλοί συμπατριώτες του να τον χαρακτηρίζουν «τσιράκι» του Βερολίνου.

Τέλος, έχουμε την τρίτη σχολή, αυτή δηλαδή που θέλει την επιστροφή της Ευρώπης σε μια προτεραία κατάσταση, μια ήπειρο δηλαδή αποτελούμενη από κυρίαρχα αυτόνομα εθνικά κράτη, χωρίς «μετανάστες», με νατιβιστικές παραμέτρους (που θα έλεγε κι ο Μαραντζίδης) και η οποία εκπροσωπείται κυρίως από τον Ούγγρο πρωθυπουργό Ορμπάν.

Ο εν λόγω πολιτικός, που ήδη αποτελεί ίνδαλμα για πολλούς Ευρωπαίους συναδέλφους του (αλλά και πολίτες), ξεκίνησε την  κόντρα του με το Βερολίνο αναφορικά με την ποσόστωση των «προσφύγων» ανά κράτος μέλος, αλλά την συνέχισε και σε γενικότερα ζητήματα όπως εκείνο της δημοσιονομικής πειθαρχίας, κλπ.

Εκτός συναγωνισμού, προς το παρόν, είναι και ο νέος ηγέτης της Αυστρίας, ο νεαρός Κουρτζ, τον οποίο λατρεύει ο Τραμπ, που τον χαρακτήρισε μάλιστα ως «ροκ σταρ»!

Ο συγκεκριμένος, που διατηρεί σκληρές «ακροδεξιές» απόψεις στο μεταναστευτικό ζήτημα, έχει βρει υποστηρικτές τόσο στα κράτη της ανατολικής Ευρώπης, που από κομμουνιστικά σήμερα κατέληξαν άκρως εθνικιστικά, όσο και στην Ιταλία του Σαλβίνι, με αποτέλεσμα να θεωρείται ως ο μελλοντικός «ηγέτης» της ΕΕ, ή τουλάχιστον ο γεφυροποιός μεταξύ των διαφόρων τάσεων της.

Δυστυχισμένα γυναικόπαιδα στη Μόρια...

Μέσα λοιπόν σε όλο αυτό το κομφούζιο, οι άλλοτε διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, που είχαν να κάνουν κυρίως με τις οικονομικές πολιτικές, έχουν ξεθωριάσει, έχουν μπερδευτεί, και σήμερα βλέπουμε κεντρώους να στηρίζουν τον Ορμπάν, δεξιούς τον Μακρόν, αριστερούς την Μέρκελ, κ.ο.κ.

Με κοινή συνισταμένη το καυτό ζήτημα της αθρόας λαθρομετανάστευσης, και με φόντο τον όλο και πιο εμφανή ευρωσκεπτικισμό, που ξεκίνησε στον Νότο για τα οικονομικά, θέριεψε στον Βορρά για το μεταναστευτικό, και αρχίζει και πάλι να επανέρχεται στον Νότο για τον ίδιο λόγο, με μια Ιταλία που πνιγμένη στους μετανάστες αναζητεί τον βηματισμό της, και μια Γαλλία, που στο συγκεκριμένο ζήτημα μοιάζει να έχει παραδώσει τα όπλα, αφημένη στη μοίρα της, που την θέλει να γίνεται … μουσουλμανική μέσα στα επόμενα χρόνια…

Για την Ελλάδα τι να πούμε; Μια η γεωγραφική της θέση και μια η «αντεθνική» της κυβέρνηση σε αυτή την κρίσιμη καμπή, και το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο. Προσωπικά το γράφω εδώ και χρόνια, διότι είμαι από τους λίγους που έδιναν προσοχή στις διαχρονικές φανφάρες του Σύριζα (επιδόματα στους πρόσφυγες, πρόσκληση συγγενών τους για να μην αισθάνονται μόνοι, κατάργηση των κέντρων φιλοξενίας, εισαγωγή στα ΑΕΙ, κλπ), που μόλις έγινε κυβέρνηση τα έθεσε σε εφαρμογή, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν σήμερα τα νησιά, και αύριο ολόκληρη η χώρα,  να καταντήσουμε  μειοψηφία μέσα στην ίδια μας την πατρίδα.

Με τον Αλέξη να δίνει γη και ύδωρ στη Μαντάμ Μέρκελ, να επαφίεται στα κέφια του Σουλτάνου, και να παραδίδει την μεταναστευτική μας «πολιτική» (χα χα χα) σε άπειρες και απίθανες ΜΚΟ, οι οποίες κάνουν πάρτυ, και οι οποίες παρεμπιπτόντως έχουν απαγορευτεί προ πολλού σε συντεταγμένες, ακόμη και αριστερές, χώρες όπως η Κίνα.

Ιδρώνει το αυτί κανενός; Μπα… ο μέσος μελανιασμένος πολίτης, κάνει τα στραβά μάτια για την λαθρομετανάστευση, η οποία συνοδεύεται από σκληρή εγκληματικότητα, διότι ο Αλέξης υπόσχεται πάγωμα της μείωσης των συντάξεων, μείωση του ΦΠΑ, και άλλες τέτοιες μπούρδες, που δεν τις έκανε τρία χρόνια τώρα, αλλά θα τις κάνει αν η χώρα καταντήσει αποθήκη ψυχών, της Μέρκελ ρήμασι πειθόμενος.

Η οικονομική δυσπραγία και η ανέχεια μπορούν κάποτε να διορθωθούν, και η οικονομία να ανακάμψει. Η δημογραφική αλλοίωση και η παράδοση εθνικής κυριαρχίας (τα έλεγε από πριν ο Σύριζα αλλά ποιος τον άκουγε;) δεν έχουν επιστροφή.

Ας προσέχαμε…

Strange Attractor

ΥΓ- Να θυμίσω στον «αριστερό» Αλέξη, ότι ο Μαρξ (που ανάθεμά με αν τον έχει διαβάσει), στο έργο του «Η 18η  Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», αν θυμάμαι καλά,  χαρακτηρίζει τους λαθρομετανάστες της εποχής του ως εχθρούς του προλεταριάτου και εργαλεία των κεφαλαιοκρατών, αφού ως φθηνά κι αδήλωτα εργατικά χέρια αποδυναμώνουν τους προλετάριους και μειώνουν τα ημερομίσθια…

Τι λέει επ’ αυτού η Αχτσιόγλου;