Χρειάζονται τα πανεπιστήμια;

Επειδή μετά τη δέκατη εβδομάδα αργίας πολλοί έχουν αρχίσει να αμφισβητούν τη χρησιμότητα των πανεπιστημίων, αισθάνομαι υποχρεωμένος να βάλω μερικά πράγματα στη θέση τους.

Κατ’ αρχάς, τα πανεπιστήμια είναι χρήσιμα για το κοινωνικό σύνολο επειδή διαθέτουν πρυτάνεις.

Εάν δεν υπήρχαν πανεπιστήμια δεν θα υπήρχαν ούτε πρυτάνεις, οι οποίοι κι αυτοί με τη σειρά τους είναι χρήσιμοι για το κοινωνικό σύνολο επειδή υπάρχουν τα πανεπιστήμια…

Αυτή η ταυτολογική σχέση δεν πρέπει να μας τρομάζει.

Ενίοτε, ορισμένοι εκ των πρυτάνεων διευρύνουν το κοινωνικό τους έργο εκτελώντας θεατρικές εργασίες, και άλλοι υπουργοποιούνται.

Είναι νομίζω σαφές ότι, αν δεν υπήρχε το πανεπιστήμιο, κανείς πρύτανης δεν θα μπορούσε να γίνει ηθοποιός, ή υπουργός, ανάλογα με την κλίση του καθενός.

Θα ήταν όμως άδικο να περιορίσουμε τη λειτουργία των πανεπιστημίων στους πρυτάνεις.

Διότι είναι ηλίου φαεινότερον ότι, εάν δεν υπήρχε η ανωτάτη εκπαίδευση, οι δραστηριότητες του υπουργείου Παιδείας θα ακρωτηριάζονταν ουσιαστικά, περιοριζόμενες σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια.

Γεγονός που θα στερούσε από τους εκάστοτε υπουργούς και τους συμβούλους τους τη μεταρρύθμιση του τρόπου εισαγωγής στα πανεπιστήμια και τη μετονομασία των εξετάσεων από πανελλαδικές σε πανελλήνιες, και πάλι πίσω.

Εάν δεν υπήρχε το πανεπιστήμιο, ο υπουργός δεν θα είχε τη δυνατότητα να απαιτήσει να ανοίξει το πανεπιστήμιο που το κρατούν κλειστό και να απειλεί, εδώ και κάτι εβδομάδες, πως θα εφαρμοσθεί ο νόμος ο οποίος, εννοείται, δεν εφαρμόζεται εάν δεν παρέμβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός ο οποίος, ως εκ της θέσεώς του, αντιμετωπίζει τους «διοικητικούς» και τους πρυτάνεις με περισσότερη πυγμή από τον υπουργό.

Γι’ αυτό τον έναν τον λένε πρωθυπουργό και τον άλλο υπουργό.

Ο όρος «διοικητικοί» καλύπτει μια μεγάλη ποικιλία εργαζομένων, οι οποίοι, αν συνδυασθούν και με τους υπόλοιπους, μη διοικητικούς, εργαζόμενους στα πανεπιστήμια, αποδεικνύεται πως τα ιδρύματα αυτά, όπως οι αυτοκινητόδρομοι και οι ΟΤΑ, είναι απολύτως χρήσιμα για το κοινωνικό σύνολο διότι δημιουργούν θέσεις εργασίας.

Ολοι αυτοί, δε, φροντίζουν ώστε το πανεπιστήμιο να προστατεύεται από το άσυλο διακίνησης ιδεών και αγαθών, διότι δεν πρέπει επ’ ουδενί να ξεχάσουμε τη συμβολή του πανεπιστημίου στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες του λαού μας, οι οποίοι επιτρέπουν σε ορισμένους επιτηδευματίες, όπως οι μαρμαράδες και οι τζαμάδες, να αντέχουν την κρίση και να πληρώνουν τις εισφορές τους στον ΟΑΕΕ.

Ο χώρος δεν μου το επιτρέπει, όμως υπόσχομαι πως δεν θα αφήσω να πάει χαμένη η ευκαιρία να απαριθμήσω και τους υπόλοιπους λόγους για τους οποίους είναι κοινωνικά χρήσιμο, τι λέω, απαραίτητο, το πανεπιστήμιο.

Απλώς θα ήθελα να στηλιτεύσω ορισμένες κατηγορίες πανεπιστημιακών και φοιτητών, οι οποίοι, μη αντιλαμβανόμενοι την ουσιαστική χρησιμότητα των ΑΕΙ χάνουν τον χρόνο τους διδάσκοντας, διαβάζοντας και προάγοντας την έρευνα, ενίοτε με θεαματικά αποτελέσματα, τα οποία και αναγνωρίζονται εκτός συνόρων.

Ευτυχώς η δύναμη των πρυτάνεων, του υπουργείου και των κοινωνικών αγωνιστών είναι τέτοια που περιορίζει τη ζημιογόνο δράση όλων αυτών των υπερσυντηρητικών στοιχείων, τα οποία, εν έτει 2013, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο ρόλος του πανεπιστημίου παραμένει κατ’ ουσίαν ο ίδιος από τον Μεσαίωνα έως σήμερα.

Ελπίζω δε να μην τους περάσει.

Και το εξάμηνο να αναγνωρισθεί, έστω υπό μορφήν διμήνου.

Διότι ξέχασα να πω ότι η εν τέλει χρησιμότητα του πανεπιστημίου, πέραν όλων των υπολοίπων, είναι η παραγωγή «Χάρτου» ειδικού, το οποίο ονομάζεται δίπλωμα και διαπρέπει στη λαϊκή μούσα με τον στίχο: «Πάρε το χαρτί και μετά βλέπουμε».

Γι’ αυτό και μερικοί υποστηρίζουν πως θα ήταν πιο αποδοτικό στο πανεπιστήμιο να γίνονται μόνον εξετάσεις παρά να χάνονται ώρες με τα μαθήματα.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή