Follow Me...

Amanda Lear ... Follow Me!

Ένα ρήγμα βαθύ και αφανές.

Πριν από δύο χρόνια, ταξιτζήδες της Αθήνας έριχναν λάδια στους δρόμους του Πειραιά για να εμποδίσουν τα πούλμαν που έφερναν τους ξένους στα κρουαζιερόπλοια. Την ίδια εποχή, ταξιτζήδες της Ρόδου έδιωχναν από το δικό τους λιμάνι τους ακτιβιστές του ΠΑΜΕ, γιατί δεν ήθελαν να υπάρξει πρόβλημα με τις κρουαζιέρες. Γιατί;

 

Ας εντάξουμε τα περιστατικά σε μια γενικότερη ερώτηση. Τι κοινό έχουν από τη μια πλευρά μια εργαζόμενη σε φαρμακοβιομηχανία, ένας τυροκόμος, μια ταβερνιάρισσα σε νησί, ένας εργοδηγός στους λευκόλιθους, ένας αμπελοπαραγωγός στην Κορινθία, ένας εφοπλιστής με γραφείο στον Πειραιά και ένας ταξιτζής στη Ρόδο, και από την άλλη μια φαρμακοποιός, ένας δικηγόρος, μια ταμίας τράπεζας, ένας τεχνικός στη ΔΕΗ, μια λιανέμπορος ρούχων, ένας εργολάβος πολυκατοικιών, ένας βαμβακοπαραγωγός (κάτοχος «δικαιωμάτων») στην Καρδίτσα και ένας ταξιτζής στην Αθήνα;

Μήπως ήρθε η ώρα να σφίξουν τα λουριά;

Ο πολιτισμός ως έννοια είναι σχετικός.

Όπως σχετική είναι και η έννοια της ηθικής.

Αυτό που κάποτε θεωρούνταν πολιτισμένη συμπεριφορά, σήμερα είναι απλά απανθρωπιά.

Αυτό που κάποτε ήταν ηθικό, σήμερα μπορεί και να διώκεται ποινικά.

Για του λόγου το αληθές μη πάτε πολύ μακριά. Διαβάστε απλά την Παλαιά Διαθήκη, και θα καταλάβετε τι θέλω να πω.

Φανταστικά και μη σενάρια με ελικόπτερα…

Αυτή η ιστορία με τα ελικόπτερα στην Ελλάδα, και τις κυριολεκτικά κινηματογραφικού τύπου αποδράσεις καταδίκων, εκτός από τα τραγελαφικά της στοιχεία, έχει και κάποια που είναι σοβαρά.

Κατ’ αρχήν να διευκρινίσουμε ότι τα ελικόπτερα εφευρέθηκαν και εξελίχθηκαν ως αεροσκάφη εργαλεία προκειμένου να μη χρειάζονται αεροδρόμια.

Λαϊκισμός και πολιτική βία.

Το κείμενο που ακολουθεί βασίζεται, στα κεντρικά σημεία του, στην παρέμβασή μου στην ημερίδα του ΙΣΤΑΜΕ με θέμα «Η Ελλάδα απέναντι στο νεοναζισμό και στην ρατσιστική, κοινωνική και πολιτική βία», στις 21 Φεβρουαρίου 2013.

  

Ο ιστορικός του μέλλοντος που θα αποφασίσει να ασχοληθεί με το φαινόμενο της πολιτικής βίας στην Ελλάδα της κρίσης, με τη δυνατότητα της ψύχραιμης ματιάς του ερευνητή σε χρονική απόσταση από τα γεγονότα, σίγουρα θα εκπλαγεί από την έκταση, την ένταση και την κοινωνική αποδοχή του φαινομένου της πολιτικής βίας.

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και… Μιγιάκι.

Θυμάμαι όταν ήμουν 12-13 ετών και  ήρθε η πολυπόθητη μεταπολίτευση, πως ρουφούσα τα άπειρα τότε αποκαλυπτικά δημοσιεύματα και ρεπορτάζ για τα απάνθρωπα βασανιστήρια των κρατούμενων αντιστασιακών στα σκοτεινά μπουντρούμια της ΕΑΤ/ΕΣΑ και αλλού.

 

Επίσης θυμάμαι το επαναστατικό κλίμα και την ατμόσφαιρα ελευθερίας και δημοκρατίας που επικρατούσε παντού.

Ο κόσμος φορούσε στρατιωτικά τζάκετ και ζιβάγκο, οι άνδρες άφηναν γένια, οι γυναίκες δεν ξύριζαν τις μασχάλες τους, τα ραδιόφωνα έπαιζαν ολημερίς αντάρτικα, και τα τραγούδια του Μάνου Λοίζου ήταν στα χείλη ολονών.

Ήταν μια άλλη, πιο ένδοξη εποχή.

Οι Ναζί, οι Εβραίοι, και ο Τζιμάκος...

Ένας «αντισυμβατικός» Έλληνας καλλιτέχνης, ο Τζίμης Πανούσης, προωθεί τη νέα του παράσταση με έμβλημα «το άστρο του Δαβίδ με τη σβάστικα, ένα σύμβολο που εκφράζει την παγκόσμια πραγματικότητα», όπως εμφανίζεται να εξηγεί στα σχετικά ρεπορτάζ ο «Τζιμάκος».

 

Στις συνεντεύξεις που δίνει, κάνει λόγο για «Εβραιοναζήδες» που «την έχουν κάνει πάρα πολύ καλά τη δουλειά», το γνωστό «οργανωμένο σχέδιο», το οποίο δε μας αποκαλύπτεται ακριβώς γιατί εμπίπτει στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας.

ΕΑΜ- ΕΛΛΑΣ -Αφγανιστάν...

Τα γεγονότα στις Σκουριές αποτελούν καμπανάκι για τον ολισθηρό δρόμο που έχει πάρει η χώρα μας. Σε κάποιους παλαιότερους θύμισαν την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα του Λιτόχωρου που αποτέλεσε την έναρξη του εμφυλίου πολέμου.

Ίσως αποτελεί υπερβολή αυτή η παρομοίωση, αλλά η χωρίς ειρμό και μέτρο αντιπαράθεση κομμάτων και πολιτικών αρχηγών προς άγραν των ψήφων διαφόρων δικαίως ή αδίκως αγανακτισμένων ρίχνει λάδι σε μια φωτιά που σιγοκαίει από την αρχή της κρίσης της χρεοκοπίας.