Ή αλλιώς: Η υπόγεια αιτιώδης συνάφεια τιμωρίας και
ατιμωρησίας….
Ο λαός, ο κόσμος αν προτιμάτε άλλο όρο, ανέκαθεν αγαπούσε
τις δημόσιες εκτελέσεις. Σοκάρει πολλούς στη νεωτερική και «πολιτισμένη» εποχή
μας αυτή η διαπίστωση, ωστόσο μία ματιά στην παγκόσμια ιστορία θα έπειθε και
τον πλέον δύσπιστο.
Αν μπορούσαμε να κάνουμε τη μεταφορά σε ένα μήνα, θα
μπορούσαμε να πούμε ότι δημόσιες εκτελέσεις ως αγαπητό θέαμα του λαού γίνονταν
επί 29 μέρες και αρκετές ώρες, ενώ μόνο τις τελευταίες ώρες της τελευταίας
μέρας αυτές έπαψαν να θεωρούνται καθωσπρέπει και σε ένα μέρος του κόσμου
τουλάχιστον, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, δεν διεξάγονται πια.
Εντούτοις το ένστικτο που έκανε τους ανθρώπους να αγαπάνε
τέτοια θεάματα δεν εξαφανίστηκε εντελώς.
Το βλέπουμε στις απόπειρες λυντσαρίσματος των υπόπτων
όταν προσάγονται π.χ. στα δικαστήρια, το βλέπουμε στα έξαλλα πρόσωπα των πάσης
φύσεως αυτόκλητων εισαγγελέων, δικαστών κλπ, ιδίως στην τηλεόραση που έγινε ο
κύριος τόπος διεξαγωγής των «λαϊκών» δικαστηρίων.