Η θεωρία του κακού άκρου…

Είναι εκπληκτικό, αλλά κάθε ανοησία που εκτοξεύει η Αριστερά χρησιμοποιείται αυτούσια από την Ακροδεξιά.

Αυτό μπορεί να οφείλεται στην (φθίνουσα, αλλά υπαρκτή) ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς· οι ακροδεξιοί βρίσκουν έτοιμο χωράφι παραλογισμού να δρέψουν τους καρπούς της εργασίας άλλων.

Ίσως πάλι οι λαϊκιστικές μπαρούφες γίνονται εύπεπτες και από ανθρώπους που δεν ξέρουν να γράψουν το όνομά τους…

Ο Σαμαράς τους πήρε τα σώβρακα…

Η τελευταία κίνηση ματ της κυβέρνησης Σαμαρά έχει ανακατέψει τη τράπουλα, και πλέον θέτει νέους όρους στην γενικά ρευστή  πολιτική κατάσταση της χώρας μας.

Εκεί που ένα απρόσμενο «ατύχημα», ένας αστάθμητος παράγοντας (δολοφονία Φύσσα) κινδύνεψε να μας τινάξει στον αέρα, και προσωπικά φοβόμουν το χάος που θα ξεσπούσε, ήρθε ο Σαμαράς, ο οποίος λίγα λέει και πολλά κάνει, και με μια δυο αριστοτεχνικές τρίπλες καθάρισε το παιχνίδι, αποδεικνύοντας τη στόφα του μεγάλου παίκτη που τον χαρακτηρίζει.

Έτσι, η αυτοκρατορία (της νομιμότητας) αντεπιτίθεται.

Οι δυνάμεις του χάους, για μια ακόμη φορά υποχωρούν άτακτα.

Και στον πόλεμο που διεξάγεται μεταξύ νομιμότητας και μπάχαλου, ο Σαμαράς πέτυχε μια ακόμη τακτική νίκη.

Τσακίζοντας τα ερπετά και στέλνοντας αδιάβαστους τους πολιτικούς του αντιπάλους, και πιο ειδικά τον ανεπαρκή για πολλά πολλά Αλέξη, που τώρα νιώθει σαν να του πήραν τη μπουκιά απ το στόμα, ή σαν να του τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια.

Και οσονούπω θα έχει κι αυτός τη τύχη όλων όσων τόλμησαν να τα βάλουν με τον Σαμαρά.

Μήπως θυμάται κανείς τον Κυρ Φώτη;

Που αυτοκτόνησε πολιτικά για χάρη του ακριβοπληρωμένου  … μοντέρ βάρδιας της αμαρτωλής ΕΡΤ;

Ο υποτιμημένος κος Σαμαράς…

Όταν ο Αντώνης Σαμαράς αναλάμβανε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας μετά την εκλογική συντριβή (για τα δεδομένα τουλάχιστον της προ κρίσης μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας) του 2009, λίγοι, ελάχιστοι μάλλον, έβλεπαν σ’ αυτόν έναν χαρισματικό ή επαρκή ηγέτη.

Ούτε καν έναν άνθρωπο με σοβαρές ικανότητες δηλαδή – η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και γενικότερα, τον θεωρούσαν κατώτερο σε σχέση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το νεότερο.

Κάθαρση!

Η ανώτατη Δικαιοσύνη κινήθηκε αυτή τη φορά αστραπιαία  

στην υπόθεση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής και επέφερε το πρώτο χτύπημα στην παραστρατιωτικού τύπου εγκληματική οργάνωση που είχαν συστήσει τα μέλη της. Μια τόσο σοβαρή προκαταρκτική έρευνα ολοκληρώνεται σε χρόνο-ρεκόρ, με απτά αποτελέσματα.

Κακουργηματικές διώξεις και άμεσες συλλήψεις του αρχηγού, 5 βουλευτών και 26 στελεχών της οργάνωσης.

Το τεράστιο υλικό (πάνω από 100 δικογραφίες) που συγκέντρωσε κατά την έρευνά του ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Χαρ. Βουρλιώτης, σε συνδυασμό με μαρτυρικές καταθέσεις και νόμιμες υποκλοπές συνομιλιών, έφεραν στο φως το εκτεταμένο εγκληματικό δίκτυο που είχε στηθεί και λειτουργούσε υπό τον μανδύα της Χρυσής Αυγής, με φόνους, επιθέσεις κατά αλλοδαπών και Ελλήνων, παροχή προστασίας και άλλες παράνομες πράξεις.

Η δικαστική εξέλιξη, όμως, δεν αποκάλυψε απλώς έναν επικίνδυνο εσμό νεοναζιστών και ανθρώπων του υποκόσμου. 

Ποιοι αγαπούν την δημοκρατία;

Ο Πλάτων, στην έβδομη επιστολή του, το μόνο αυτοβιογραφικό του κείμενο, αν και αμφισβητούμενης γνησιότητας, αναφέρεται στη στάση που κράτησε αυτός και η σωκρατική ομήγυρη στην τυραννία των Τριάκοντα.

Με σχεδόν απολογητικό ύφος λέει ότι στην αρχή τούς αντιμετώπισαν με ευμένεια και συνεργάστηκαν μαζί τους.

Όχι μόνον επειδή ο ίδιος ήταν συγγενής του Κριτία, του επικεφαλής της τυραννίας. Αλλά κυρίως επειδή πίστεψαν πως η τυραννία θα αποκαθιστούσε το καθεστώς του δικαίου που είχε καταλύσει η δημοκρατία της τελευταίας περιόδου, η δημοκρατία των δημαγωγών.

Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Κριτίας, και ο Θηραμένης και ο Χαρμίδης, τοποτηρητής του καθεστώτος στον Πειραιά, ήταν μέλη της σωκρατικής ομήγυρης.

Ήταν η απέχθεια που τους είχε προκαλέσει η δημοκρατία, η οποία τους οδήγησε στην αποδοχή της τυραννίας.

Και τώρα τι θα κάνει η αριστερά χωρίς την Χρυσή Αυγή;

Προχθές ήμουν σε τηλεοπτική συζήτηση, όπου ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία με περισπούδαστο ύφος μιλούσε για «υπόγειες συνεννοήσεις» και «συνδιαλλαγές» ΝΔ και ΧΑ που τάχα εξελίσσονταν αυτές τις μέρες.

Ο Θεός βέβαια έχει χιούμορ.

Ήταν αργά το βράδυ και την ίδια ώρα που ο σύντροφος έπαιζε την κασέτα της Κουμουνδούρου, οι ομάδες της Κρατικής Ασφάλειας ετοιμάζονταν για τις συλλήψεις του Νίκου Μιχαλολιάκου και των υπολοίπων.

Ανυπομονώ να ξαναβρεθούμε με τον …προοδευτικό «ντετέκτιβ Μάρλοου».

Ο ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία και κάτι παρατρεχάμενοι θα είχαν πλάκα στην ανευθυνότητα και την φαιδρή προπαγάνδα τους, αν δεν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση.

Από χτες έκδηλος ο φόβος κι η αμηχανία τους.

Μην ακούτε τι λένε.

Τρέμουν τις εκλογές.

Ρωτούν, τάχα στο άνετο, όποιον νεοδημοκράτη περνάει έστω κι απέξω απ’ το Μαξίμου, αν ο Σαμαράς το εννοεί πως η χώρα δεν χρειάζεται εκλογές.

Ξεφυσάνε με ανακούφιση στην απάντηση.

Ο Τσίπρας κάθε φορά που ζητάει εκλογές, μου θυμίζει την γνωστή σκηνή από ελληνική ταινία, όπου, αν θυμάμαι καλά, ο Βουτσάς, λέει «κρατάτε με, θα τόνε δείρω».

Φυσικά δεν τον κρατάει κανείς και λέει πιο χαμηλόφωνα «εσείς κρατάτε, ε;».

Οι γενίτσαροι.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το καλοκαίρι, η Αθήνα ήταν γεμάτη μετανάστες από την Αλβανία, η εγκληματικότητα είχε ανέβει κατακόρυφα και στις ειδήσεις παρουσίαζαν με τρόμο αυτοσχέδιες ομάδες περιφρούρησης που με δίκαννα και αγροτικά προσπαθούσαν να σταματήσουν τις διαρρήξεις στην ανατολική Αττική.

Είχε νυχτώσει για τα καλά και εμείς τρώγαμε παγωτό στη μάντρα του σχολείου, απέναντι μας ο «Μουγκός», ένας γιγαντόσωμος κωφάλαλος άνδρας που ζούσε στη γειτονιά (σήμερα λένε ότι είναι στο ψυχιατρείο), πίνει μαύρο.

Ήταν πια γνωστό σε όλους μας, ήταν χρυσαυγίτης -ναζιστής, δηλαδή- μας ψιθύριζαν οι μεγαλύτεροι, ο ψαράς της γειτονιάς του έδινε χαρτζιλίκι και τα βράδια έβγαινε παγανιά για να μαχαιρώσει Αλβανούς.