Όνειρα θερινής νυκτός…

Οπως απεφάνθη, προσφάτως σε συνέντευξή του, ένα ιερόν τέρας της εγχωρίου πολιτικής σκηνής, «η πολιτική είναι για να παράγει πολιτική» (Ευριπίδης Στυλιανίδης στον ραδιοσταθμό Παραπολιτικά FM). Πρόκειται, ασφαλώς, για ταυτολογία η οποία δεν σημαίνει τίποτε.

Γι’ αυτό ακριβώς, όμως, το στυλιανίδειο απόφθεγμα περιέχει μια μεγάλη αλήθεια.

Πράγματι, η πολιτική στην Ελλάδα, όπου η ακινησία λατρεύεται ως ιδεώδες, καταπιάνεται με το τίποτα: το έργο της είναι να παράγει ποικιλία μορφών και σχημάτων του τίποτα.

Υπό το πρίσμα αυτό, ως πολιτική νοούνται λόγια του αέρα, τα οποία λέγονται για να κυλάει ανώδυνα ο χρόνος και να αποφεύγουμε την τρομερή στιγμή όταν θα φρίξουμε ευρισκόμενοι αντιμέτωποι με το κενό…

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κατανοηθεί η συζήτηση που σύρθηκε ψοφοδεώς τις τελευταίες ημέρες περί «μεγάλου συνασπισμού», δηλαδή συγκυβέρνησης Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. (Αξιοσημείωτο εν προκειμένω ότι δανειζόμαστε έναν όρο από τη γερμανική πολιτική ― είναι ακόμη μία ένδειξη της πάγιας, αξιοθρήνητης προσπάθειάς μας να μεταμφιέσουμε τη βαλκανική καφρίλα μας σε κάτι που θα μοιάζει «ευρωπαϊκό»...)

Το ζήτημα άνοιξε η Αυτού Εξοχότης Δ. Λ. Ρ. Ο. Ε. Αβραμόπουλος, με τη ευχέρεια που τον διακρίνει να λέει κάτι και, ταυτοχρόνως, να μην το έχει πει.

Προφανώς, ο εξοχότατος αμόλησε τον υπαινιγμό προς χάριν του προφίλ του: για να δείξει σε όλους -πρωτίστως όμως στην Αριστερά- πόσο καλός και προσηνής είναι, μη τυχόν και του κάτσει η Προεδρία της Δημοκρατίας. (Θέση η οποία, εδώ που τα λέμε, θα του ταίριαζε γάντι!..)

Διάφοροι από τη Ν.Δ., μεταξύ των οποίων και η κυβερνητική εκπρόσωπος, για λόγους πολιτικού καθωσπρεπισμού κυρίως, πήραν θέση και είπαν ότι, θεωρητικά, δεν θα απέκλειαν το ενδεχόμενο.

Παρομοίως και ο Τιτάνας της Ροδόπης, Ευριπίδης Στυλιανίδης, επειδή, όπως είπε, «μια οικουμενική κυβέρνηση είναι προτιμότερη από την ακυβερνησία». Στην πραγματικότητα όμως, μια οικουμενική κυβέρνηση (και ιδίως όπως τη φαντάζεται ο Στυλιανίδης) θα ήταν μια άλλης μορφής ακυβερνησία.

Διότι η μόνη συναίνεση που θα μπορούσε ποτέ να ήταν εφικτή στη χώρα που επιμένει να ζει εκτός πραγματικότητος θα ήταν η συναίνεση σε μια βάση αποφατική: τι δεν θέλουμε να κάνουμε, ώστε να διατηρήσουμε την επισφαλή ακινησία μας, όσο αντέξει.

Καλώς ή κακώς, το θέμα έκλεισε κατηγορηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ), ο εκπρόσωπος του οποίου απέρριψε κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας: «Αυτά τα δύο δεν παντρεύονται.

Το ένα προϋποθέτει την ήττα του άλλου για να προχωρήσει», είπε. Και είχε απόλυτο δίκιο ο άνθρωπος: όσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) είναι υποχείριο της ισχυρής τάσης των ιδεοληπτικών νεοκομμουνιστών, η συνεργασία μαζί τους είναι κάτι ασύλληπτο για κάθε στοιχειωδώς εχέφρονα άνθρωπο.

Τέλος, λοιπόν, αυτής της σύντομης και θλιβερής ιστορίας ― πάμε παρακάτω.

Η δειλή συζήτηση περί «μεγάλου συνασπισμού» ήταν εξαρχής μια ανόητη υπόθεση, με αφορμή κάποιες κουβέντες που ειπώθηκαν στο πλαίσιο της προσωπικής στρατηγικής ενός πολιτικού.

Ομως, από τον τρόπο -τον διστακτικό έστω- με τον οποίον ανταποκρίθηκαν ορισμένοι από τη Ν.Δ., προκύπτουν ορισμένες χρήσιμες παρατηρήσεις. Επιβεβαιώνεται, κατ’ αρχάς, το κλίμα αποκαρδίωσης που επικρατεί κυρίως στην πλευρά της Ν.Δ., η οποία μετά τον ασυνάρτητο ανασχηματισμό βρέθηκε (χάρη στην πονηρία του Ευάγγελου του Βενιζέλου) να θυσιάζεται για τη σωτηρία του ημιθανούς ΠΑΣΟΚ. Αυτό το κλίμα είναι αισθητό στην κυβέρνηση και μάλιστα όχι μόνον στην ισχνή μεταρρυθμιστική πτέρυγά της.

Παρά τις δηλώσεις αισιοδοξίας από την κορυφή της κυβέρνησης, οι περισσότεροι υπουργοί διαισθάνονται ότι έχουν μπροστά τους μόνον λίγους μήνες.

Ορισμένοι μάλιστα αναρωτιούνται αν αξίζει καν τον κόπο να προσπαθήσουν να ανταποκριθούν με σοβαρότητα στις απαιτήσεις του ρόλου τους.

Ποιος μπορεί να τους πείσει ότι δεν έχουν δίκιο;

Οι πράξεις (εν προκειμένω ο ανασχηματισμός) μετρούν πολύ περισσότερο από τα λόγια και, δυστυχώς, προδιαγράφουν το μέλλον...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή