Changes...

Black Sabbath

Έξω από τον χορό όλοι είναι μάγκες… Ε Αλέξη;

Ένα από τα πιο σοφά που έχει πει ο λαός είναι και το «έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λέμε».

Η ανέξοδη κριτική εκ του ασφαλούς είναι το πιο συνηθισμένο χόμπι των Ελλήνων.

Ειδικά στην πολιτική.

Πάρτε για παράδειγμα το ΚΚΕ.

Άρνηση για την άρνηση.

Έχει κάνει, δηλαδή, την άρνηση επάγγελμα.

Και μάλιστα προσοδοφόρο.

Με αποτέλεσμα ο κόσμος να αλλάζει άρδην, οι ιδεολογίες να καταρρέουν, τα σύνορα να αλλάζουν, η οικονομία να μεταλλάσσεται, οι αλλαγές σε όλα τα επίπεδα να είναι κοσμογονικές, και το ΚΚΕ εκεί… να επιβιώνει.

Με πυξίδα του το … 1917.

Διαδηλώνοντας σε έναν γκρίζο κόσμο…

 Πριν από 25 χρόνια και μία ημέρα, στις 27 Φεβρουαρίου του 1989, ξεκίνησε ένα από τα πιο αιματηρά κύματα διαδηλώσεων της πρόσφατης ιστορίας από το Καράκας της Βενεζουέλας.

Η σοσιαλιστική κυβέρνηση της χώρας είχε ορκιστεί λίγες εβδομάδες νωρίτερα έχοντας κερδίσει στις εκλογές ακολουθώντας λαϊκίστικη προεκλογική τακτική -κατά τη διάρκειά της ο νέος πρόεδρος Κάρλος Αντρές Πέρες, γνωστός ως CAP (ΚΑΠ, δεν σας κάνω πλάκα), είχε αποκαλέσει το ΔΝΤ «πυρηνική βόμβα που σκοτώνει ανθρώπους αλλά αφήνει τα κτίρια άθικτα».

Τόσο αντιμνημονιακός.

Αμέσως μετά την ορκωμοσία, σε μια θεαματική κωλοτούμπα, ο Πέρες υπέγραψε μια συμφωνία με το ΔΝΤ για ένα δάνειο ύψους $4,5 δισ. με αντάλλαγμα ριζικές μεταρρυθμίσεις που περιλάμβαναν, τι άλλο, περιστολή των δημοσίων δαπανών…

Θάνατος στις μηχανές, για μια ακόμη φορά;

Στο ξεκίνημα της βιομηχανικής επανάστασης, οι εργάτες στην υφαντουργία της βόρειας Αγγλίας, ξεκίνησαν μια αυθόρμητη «επανάσταση», σπάζοντας τις μηχανές και καίγοντας τα εργοστάσια.

Το μεγάλο τους παράπονο ήταν ότι τα νέα μηχανήματα θα τους στερούσαν τα μεροκάματα και την εργασία τους.

Οι επαναστάτες εμπνεύσθηκαν και πήραν το όνομά τους από τον Ned Ludd, που υποτίθεται ότι ως βοηθός υφαντουργός είχε σπάσει δυο αργαλειούς το 1779 σε μια έκρηξη πάθους.

Μάλιστα, ο Robert Calvert του είχε αφιερώσει μια μπαλάντα το 1985, με κεντρικό της θέμα τον θάνατο των μηχανών.

Αναποφάσιστοι όλης της Ελλάδας ενωθείτε.

    

 Φτάσαμε τέλος Φεβρουαρίου.

Σιγά την είδηση θα μου πεις και δίκιο θα έχεις!

Έφτασε όμως το τέλος Φεβρουαρίου και συνειδητοποιώ πως οι Ευρωεκλογές απέχουν κάτι λιγότερο από τρεις μήνες.

Breathtaking, και αυτό το ξέρω.

Τρεις μήνες λοιπόν πριν από τις Ευρωεκλογές και δεν μπορώ να αποφασίσω τι θα ψηφίσω.

Τα έχω μπλέξει όλα στο μυαλό μου.

 Έγιναν καινούργια κόμματα, τα παλιά είναι ακόμα σε θέση μάχης, διαβάζω πως η ελληνική έκδοση της θρυλικής «Εσμεράλδα» (η σύμπραξη ΠΑΣΟΚ-58) μένει στα σκαριά γι’ αυτές τις Ευρωεκλογές και εγώ, με όση ειλικρίνεια διαθέτω, δεν ξέρω τι θα ψηφίσω.

Ζήτω τα κλειστά επαγγέλματα!

Ζήτω τα κλειστά επαγγέλματα και ειδικά το αγαπημένο μας, των φαρμακοποιών. Αυτό που έκανε ακόμα και τον πολεμοχαρή και λάτρη των συγκρούσεων Άδωνι να δηλώσει ότι «τα φάρμακα δεν είναι καραμέλες για να πωλούνται στα σούπερ μάρκετ».

Η ανακοίνωση αυτή έγινε για να εξευμενιστεί ο ευγενής κλάδος των φαρμακοποιών μπροστά στο φάσμα της επερχόμενης μείωσης των πωλήσεών τους, λόγω διάθεσης των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων (ΜΗΣΥΦΑ-τι κακόηχο αρκτικόλεξο) ΚΑΙ από πολυκαταστήματα.

Για να πουλάς παρακεταμόλη είναι αναγκαίο να έχεις ντοκτορά στη φαρμακολογία. Λογικό…