Το όραμα του Καρανίκα για την Εκκλησία…

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση και ο Τσίπρας πρόεδρος αυτού του κόμματος που φιλοδοξεί να κυβερνήσει τον τόπο σταματώντας την πολιτική της κοινωνικής καταστροφής και αναδεικνύοντας τις αξίες που υπηρετούν την ατομική και κοινωνική ευημερία. Είναι λογικό να επισκεφτεί την χερσόνησο και την μοναστηριακή διοίκηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με την ανεξιθρησκία και όχι με την μισαλλοδοξία.

Επίσης οι θρησκείες πρέπει να είναι διαλεκτικές με την οργανωμένη πολιτεία και η πολιτεία να μεριμνά για την ειρηνική συμβίωση αυτών, αναδεικνύοντας τα κοινά δόγματα που υπηρετούν την κοινωνία και τον άνθρωπο( αγάπη, ειρήνη, αλληλεγγύη…). Οπότε πολύ σωστά πράττει ο ΣΥΡΙΖΑ και συζητάει μαζί τους.

Για μια σύγχρονη εκπαίδευση…

Μέσα στα μεγάλα προβλήματα της πολιτικής, της οικονομίας και του προσφυγικού δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το πρόβλημα της εκπαίδευσης – μιας εκπαίδευσης που συμμετείχε στη δημιουργία μιας κοινωνίας που δεν ξέρει, δεν καταλαβαίνει, δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά, δεν είναι ικανή να αντιμετωπίσει θετικά μια πολύ δύσκολη πραγματικότητα.

Ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα υπάρξει μια διαφορετική πολιτική πραγματικότητα είναι ανάγκη να προετοιμαζόμαστε και να σκεφτούμε ποιες μπορεί να είναι οι βασικές προϋποθέσεις που θα μπορούσαν να μετατρέψουν την ελληνική γενική εκπαίδευση (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια) από ένα χώρο προετοιμασίας ανεύθυνων δημόσιων υπάλληλων (όπως, δυστυχώς, είναι σήμερα) σε ένα χώρο ανάπτυξης της σκέψης και της δημιουργικότητας για την προετοιμασία ένταξης σε μια παραγωγική ζωή με ουσιαστικά ενδιαφέροντα…

Περί πολιτικών συνεργασιών και διαχωρισμών...

Ντόρος γίνεται τις τελευταίες μέρες για τις προσπάθειες της ανασύνταξης της κεντροαριστεράς και για την εμμονή ορισμένων κύκλων να εντάξουν σε αυτήν τον ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, βλέπουμε κάποιους από την πλευρά της δεξιάς να τείνουν προς την απόσχιση, λόγω της μη ικανοποίησης υπερβολικών ιδεοληπτικών τους επιδιώξεων.  

Η εξήγηση αυτών των φαινομένων μπορεί να δοθεί απλοϊκά με μια σειρά παραδοχών απλούστευσης της πολιτικής σκηνής.

Θεωρούμε πρωτίστως πως κάθε ιδεολογικό σύστημα έχει ως σκοπό την ευημερία της κοινωνίας. Πέρα από πρότερη εμπειρία και ιστορικά παραδείγματα...

Να ‘ναι καλά ο Μάρδας!

Μπορεί εδώ και ενάμιση χρόνο η στιβαρή αριστερή  κυβέρνηση να βολοδέρνει, μη μπορώντας να μας βγάλει από την βαθιά ύφεση στην οποία μας έριξαν οι δοσίλογοι σαμαροβενιζέλοι, έχοντας απέναντί της τους κακούς δανειστές και την ντόπια διαπλοκή, αλλά όπως όλα δείχνουν υπάρχει πια μια αχτίδα φωτός στην άκρη του ζοφερού τούνελ.

 

Εδώ μια ομάδα Αφγανών επενδυτών περιμένει τον Μάρδα για να συζητήσουν το ενδεχόμενο εξαγοράς του ΟΣΕ!

Διότι μαζί με την άνοιξη, πάντα έρχεται και η ελπίδα. Όπως αυτή εκπροσωπείται σήμερα από τον σπινθηροβόλο υπουργό (όχι τον Στρατούλη) κ.Δημήτρη Μάρδα.  Που ως γνήσιος εκπρόσωπος του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ μέσα στους κόλπους του Σύριζα, δίνει λύσεις. Διότι αν περιμέναμε από τους αλαφροίσκιωτους παραδοσιακούς συριζαίους, ακόμη θα τσαλαβουτάγαμε στην οικονομική ανυποληψία...

Δύσμοιρε πρόσφυγα μου, αν ήξερες που κόλλησες...

Το νέο τρομοκρατικό αιματοκύλισμα, αυτή τη φορά στις Βρυξέλλες, έριξε  μια βάρια σκιά σε όλη την Ευρώπη. Κάποιοι λένε πως εφεξής δεν θα είναι τίποτα ίδιο στην ήπειρο μας και οι ελευθερίες που κερδίσαμε μέσα στο διάβα του χρόνου, τίθενται υπό αναθεώρηση.

Ουδείς μπορεί να προβλέψει τι ακριβώς θα ακολουθήσει, τώρα που η φωτιά μπήκε μέσα στις αυλές μας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το τεράστιο πρόβλημα με τους πρόσφυγες, θα πάρει άλλη διάσταση καθώς θα ενισχυθούν εκείνες οι ξενοφοβικές φωνές που ούτως ή άλλως υπάρχουν στην Ευρώπη και απειλούν να ορθώσουν  εθνικά τείχη. Μια τέτοια εξέλιξη είναι σαφές πως θα δοκιμάσει σκληρά  την τελευταία απόφαση της Συνόδου Κορυφής η οποία  δεν ήταν και η πλέον ξεκάθαρη και αντικειμενικά εφαρμόσιμη ώστε να λύσει το θέμα...

Αυτή (δεν) είναι Αριστερά…

Κατανοώ απόλυτα την απογοήτευση του κάθε παραπλανημένου (συνήθως ηλικιωμένου) Αριστερού με την σημερινή κατάσταση. Περίμενε ο άνθρωπος 100 χρόνια να πάρει την εξουσία και τώρα που το πέτυχε τον χτυπάει η πραγματικότητα κατακούτελα. Προσπαθεί να περπατήσει με το κεφάλι ψηλά και να εφαρμόσει όλα όσα πίστευε τόσα χρόνια και τρώει την μία καρπαζιά μετά την άλλη.

Πρώιμη μπουτού!

Κατανοώ απόλυτα πως προσπαθεί να βρει δικαιολογίες και διέξοδο όχι τόσο για τους άλλους όσο για τον εαυτό του. Για να μην αισθανθεί πως σπατάλησε τη ζωή του για ένα παραμύθι μικρών παιδιών. Ωραίο μεν, αλλά παραμύθι…