Watching Alice...

Nick Cave

Οι κάλπικοι και οι πραγματικοί φίλοι του Λαού…

Το φαινόμενο της εκτεταμένης ανομίας, της επιλεκτικής εφαρμογής των νόμων, της άνευ κόστους απείθειας σ’ όποιον νόμο ή κανόνα δεν γουστάρουμε, αποτελεί μια από τις βασικότερες παθογένειες που χαρακτηρίζουν την νεοελληνική πραγματικότητα και μας διαφοροποιούν σαφώς από το σύνολο της λοιπής Ευρώπης.

Η βαθιά πεποίθηση του δικαιώματος της α λα καρτ εφαρμογής του νόμου φαίνεται από την οδηγική μας συμπεριφορά ή την παράκαμψη της σειράς προτεραιότητας στους δημόσιους χώρους, μέχρι τις κάθε λογής εκφράσεις του κινήματος «δεν πληρώνω» ή τη σκανδαλωδώς παράνομη λειτουργία τόσα χρόνια τώρα του συνόλου των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών πανελλαδικής εμβέλειας.

Περί δημοσκοπήσεων…

Διαβάζουμε στον Τύπο ότι οι αναλυτές του ΣΥΡΙΖΑ διακινούν non paper με συμπεράσματα επί των τελευταίων δημοσκοπήσεων.

Πέρα από την αυτονόητη «πρωτιά», αγωνιούν να προαναγγείλουν την επερχόμενη αυτοδυναμία!

Η πολιτική των αριθμών είναι παλαιά υπόθεση.

Βέβαια, των επιλεγμένων αριθμών, των αριθμών που συνάδουν με τις πολιτικές προσδοκίες και «εγγυώνται» το επιθυμητό πολιτικό αποτέλεσμα.

Οι πρόωρες εκλογές και τα χρυσά μεροκάματα…

Αν και η αριθμητική δεν βγαίνει, διαβάστε γιατί θα μπορούσε να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας, με συνασπισμό βουλευτών:

Φούντωσαν και πάλι στα σενάρια για πρόωρες εκλογές, μετά τη διαφωνία στη συγκυβέρνηση, αν θα υιοθετηθούν οι επιταγές της τρόικας για αλλαγές στο ασφαλιστικό και θέσπιση των ομαδικών απολύσεων, αλλά και την εσωτερική αντιπαράθεση στη Ν.Δ με φόντο τις απολύσεις στους δήμους.

Ο καθηγητής κι η πόρνη…

Αν ήταν λίγο δίκαιη η κοινωνία που ζούμε, θα έπρεπε από προχθές να φιγουράρουν τα πρόσωπα των καθηγητών-παιδεραστών σε όλα τα περίπτερα και σε όλες τις τηλεοράσεις.

Δεν είναι όμως και το ξέρουμε.

Θεωρεί ο κ. Λοβέρδος και το Υπουργείο Παιδείας -είναι ακόμη και Θρησκευμάτων;- ότι μια κοπέλα, χρήστρια ναρκωτικών ουσιών, είναι πιο επικίνδυνη από έναν καθηγητή που είναι παιδεραστής.

Αμφίπολη: Τα 14 σενάρια για τον «ένοικο» του τάφου…

Ποιος είναι θαμμένος στον Τύμβο Καστά της Αμφίπολης;

Ιδού οι 14 «διατυπωθείσες θεωρίες», ανεξαρτήτως ιστορικών πηγών ή προσδοκιών και πέρα από το πιθανό ή το απίθανο

Είναι ο πιο διάσημος άγνωστος «νεκρός» στην Ελλάδα των τελευταίων, τουλάχιστον, τριάντα ετών.

Βεβαίως, ουδείς γνωρίζει εάν είναι ένας ή, πρόκειται για περισσότερα πρόσωπα, όπως ουδείς μπορεί να πει, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, με βεβαιότητα ότι, ο Τύμβος Καστά είναι όντως ταφικό μνημείο (και όχι, σύμφωνα με κάποιες υποθέσεις που διατυπώνονται τις τελευταίες ημέρες χαμηλόφωνα, ιερό, ναός).

A Whiter Shade of Pale...

Procol Harum

Άνθρακας ο θησαυρός.

Μολονότι έχουν παρέλθει αρκετές ημέρες από την ομιλία του κ. Τσίπρα στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης και έχει σχολιαστεί και κριθεί από πολλούς, θα ήθελα και εγώ να σχολιάσω τις «δεσμεύσεις» του, για καλύτερη κατανόηση της άγνοιας, της ανευθυνότητας αλλά και του απύθμενου λαϊκισμού που αποκαλύπτουν.

Σε σύγκριση με τις ριπές των προεκλογικών υποσχέσεων του κ. Τσίπρα, που υποσχέθηκε, όπως συνηθίζει, τα πάντα στους πάντες, η διαβεβαίωση του «Γιωργάκη» προς τους ψηφοφόρους ότι «λεφτά υπάρχουν» υπήρξε ένα αφελές προεκλογικό ψέμα, που το πλήρωσε ο ελληνικός λαός πολύ ακριβά…

Μια κωμικοτραγική περίπτωση...

Για κάποιον περίεργο λόγο που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, οι δημοσιογράφοι που μεταπηδούν στην πολιτική συνηθίζουν να υποστηρίζουν, πάντα με την ίδια στερεότυπη ψωροπερηφάνια, ότι πάνω απ’ όλα τα άλλα παραμένουν Δημοσιογράφοι – με το δέλτα κεφαλαίο και ένα «ταρατατζούμ» ως υπόκρουση. (Δεν καταλαβαίνουν, βέβαια, οι αφελείς ότι έτσι κάνουν τη θέση τους δύο φορές χειρότερη, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης...)

Ο Αργύρης Ντινόπουλος, υπουργός Εσωτερικών, απέδειξε την περασμένη Παρασκευή ότι και σήμερα, ως υπουργός, παραμένει ο ίδιος δημοσιογράφος που συνέβαλε κάποτε με τις «αρκουδιές» του στα Ιμια, ώστε η Ελλάδα με την Τουρκία να φθάσουν στο παρά τρίχα της σύρραξης. (Υπηρεσία για την οποία ο εξυπνότερος λαός του κόσμου επιβράβευσε τον Ντινόπουλο, κάνοντάς τον δήμαρχο πρώτα και έπειτα βουλευτή.)

Είμαστε στον αέρα. Ας τελειώνουμε...

Η κυβέρνηση μετά τις εκλογές του 2012 εξασφάλισε τη στήριξη των Ευρωπαίων και τη συνέχιση της εκταμίευσης των δόσεων παριστάνοντας πως κάνει μεταρρυθμίσεις.

Επί της ουσίας αυτό που έχει συμβεί τα χρόνια της χρεοκοπίας είναι η αύξηση των φόρων σε μια όλο και μικρότερη φορολογική βάση.

Φορολογούν τα συνήθη υποζύγια εκ των οποίων κάθε μήνα αυξάνεται ο αριθμός όσων αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις…
Με μαθηματική ακρίβεια η εξέλιξη αυτή οδηγεί στην κατάρρευση…

Τα μπαρ στο σοσιαλισμό…

Συχνά η αριστερά, κυρίως η πιο ριζοσπαστική, κατηγορείται ότι δεν έχει προτάσεις και ότι ο λόγος της είναι στείρα καταγγελτικός, ενώ τα προτάγματά της νεφελώδη, γενικόλογα και ελάχιστα πειστικά, καθώς παρουσιάζουν έλλειψη ρεαλισμού και επαφής με την καθημερινότητα.

Αντιπαρερχόμενος τη φιλελεύθερη κριτική περί «στείρας άρνησης» καθώς αυτή είναι προφανές ότι οφείλεται στη θέση άμυνας στην οποία βρίσκεται η αριστερά απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα (αν υποθέσουμε ότι βρισκόταν η αριστερά σε θέση ισχύος και επιχειρούσε π.χ. ευρείες κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση, τότε θα ήταν, δίχως άλλο,  οι δεξιοί με τη «στείρα άρνηση»), δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι η παραπάνω κριτική έχει μια κάποια βάση από τη στιγμή που είναι εμφανής η έλλειψη συγκεκριμένου προγραμματικού λόγου από τη μεριά της αριστεράς.

Ο Τύμβος Καστά είναι μόνο το «δόλωμα»…

Όσο αποκαλύπτονται σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα εντός του Τύμβου Καστά, έξω από το μνημείο φορείς και κάτοικοι οραματίζονται την επόμενη μέρα και συνδέουν την οικονομική και τουριστική ανάπτυξη του τόπου τους με τη νέα ανακάλυψη.

Παρόλο που η ανασκαφή είναι ακόμη σε εξέλιξη, ο επίκουρος καθηγητής Μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο του Λέστερ της Αγγλίας και σύμβουλος Μάρκετινγκ και Branding Τόπων, Μιχάλης Καβαρατζής, εκτιμά πως δεν είναι καθόλου νωρίς να ξεκινήσει η μελέτη της επόμενης ημέρας, που θα καθορίσει και τη χάραξη μιας στρατηγικής για τη συνολική και ορθολογική ανάδειξη της περιοχής και την προσέλκυση επισκεπτών.

Οικονομικά και άλλα φληναφήματα…

Σε πολλές εκφάνσεις του βίου – ατομικού, οικογενειακού, οικονομικού, κοινωνικο – πολιτικού – δεν είναι απαραίτητο (αν και είναι πάντοτε επιθυμητό) να επιλύσει κάποιος ένα πρόβλημα, αρκεί να μπορεί να το διαχειρισθεί επιτυχώς.

Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει και με το δημόσιο χρέος μίας χώρας.

Η Ιαπωνία π.χ. έχει δημόσιο χρέος πολύ μεγαλύτερο του δικού μας ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, αλλά μπορεί να διαχειρισθεί ανέτως την ανα-χρηματοδότησή του λόγω των εκτιμήσεων των διεθνών αγορών ως προς τις προοπτικές της ιαπωνικής οικονομίας.

Στην Ελλάδα το ποσοστό του δημόσιου χρέους επί του ΑΕΠ το έτος 2009 ήταν 127%, το πρωτογενές έλλειμμα περίπου 24 δις ευρώ ετησίως, οι δε καταβαλλόμενοι τόκοι περίπου 12 δις ευρώ ετησίως. Σήμερα, παρότι το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί και ως απόλυτος αριθμός και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα και το ποσόν των ετησίως καταβαλλομένων τόκων ανέρχεται σε 5,5 δις ευρώ περίπου. 

Living on an Island...

Status Quo

Συριζοφοβία…

 Ο κόσμος το ’χει τούμπανο, οι δημοσκοπήσεις αυταπόδεικτο κι εμείς κρυφό σκελετό στην ντουλάπα.

Το ξέρει και η Ν.Δ., το έχει καταλάβει επιτέλους και η Κουμουνδούρου, το γνωρίζουν στην Ε.Ε., στις ΗΠΑ, πανταχόθεν εντός και εκτός, πολύς κόσμος. Περίπου τα 2/3 του εκλογικού σώματος, τουλάχιστον, πάσχουν από μια κάποια φοβία και μόνο στην ιδέα ότι θα έρθει κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Η φοβία αυτή μάλιστα κλιμακώνεται και από την εύλογη απορία για το άγνωστο περνά στη δικαιολογημένη ανησυχία για το τι μπορεί να συμβεί όταν ένα άπειρο κόμμα αναλάβει τις τύχες μιας χώρας που ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί και καταλήγει σε υστερία, τρομοκρατία, κινδυνολογία ή και ό,τι άλλο θες.

Ο Αδωνις Γεωργιάδης δεν είναι ο μοναδικός Ελληνας που σκέφτεται ότι «άμα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, εγώ θα σηκωθώ να φύγω, δεν θα εμπιστευθώ τα λεφτά μου στον Βαρεμένο», όπως είπε σε μια μάλλον ατυχή στιγμή.

Πες μου γιατί: Χτυπάει το κινητό...

Eικόνα: Η φωτογραφία του αμερικανού John Stanmeyer πήρε το βραβείο της φωτογραφίας της χρονιάς (World Press Photo of the Year award).

Κάτω απ΄το φως του φεγγαριού μετανάστες σε μια παραλία του Τζιμπουτί προσπαθούν να πιάσου σήμα.

Σε μία καθημερινότητα, που το κινητό τηλέφωνο αποτελεί κυριολεκτικά την προέκταση του χεριού των περισσότερων από εμάς, έχοντας πλέον αντικαταστήσει σχεδόν εντελώς την ανάγκη χρήσης ηλεκτρονικού υπολογιστή, πόσοι ξέρουμε αλήθεια τι πραγματικά γίνεται όταν δεχόμαστε κλήσεις στο κινητό μας τηλέφωνο και αυτό χτυπάει;

Το πλαστό και το γνήσιο…

Πόσο απέχει το πλαστό από το γνήσιο;

Εξαρτάται από την ποιότητα της πλαστογραφίας, θα μου πείτε.

Αν είναι καλή θα μπορούσε κανείς να πει πως δεν απέχει καθόλου.

Εξαρτάται και από την οπτική γωνιά.

Αν ταυτίζεσαι με την τυπολατρική αντίληψη της ελληνικής διοίκησης, τότε, όντως, η ποιότητα της πλαστογραφίας είναι το ουσιώδες.

Αν είσαι αρκετά αφελής ώστε να πιστεύεις ότι κάθε έγγραφο οφείλει να έχει κάποιο αντίκρισμα στην πραγματικότητα για να είναι γνήσιο, τότε ισχύουν άλλες παράμετροι…

Να πιστεύουμε τις δημοσκοπήσεις;

Μια φορά και έναν καιρό, δούλευα σε μια εφημερίδα.

Ένα καλοκαιρινό βράδυ, έφτασε στα γραφεία της ένας δημοσκόπος στον οποίο η εφημερίδα είχε παραγγείλει μια μέτρηση.

Ηταν παραμονές εκλογών και καθίσαμε όλοι γύρω από ένα τραπέζι ν' ακούσουμε τα μαντάτα.

Ο δημοσκόπος έβγαλε κάποια χαρτιά από μια μεγάλη τσάντα, έβηξε αμήχανα δυο-τρεις φορές και μας είπε πως τα πράγματα είναι δύσκολα.

Δύσκολα, εννοούσε βέβαια για το κόμμα που υποστήριζε η εφημερίδα.

'Οχι, δεν ήταν δεύτερο σε εκλογική επιρροή, απλά δεν ήταν σίγουρα πρώτο με ασφαλές ποσοστό.

Αυτή ήταν η δυσκολία…

Ήμουν κι εγώ εκεί: Στο ΑΘΩΣ…

Το 1979 ήμουν πάνω στις τρέλες μου και το ΑΘΩΣ ΠΑΛΑΣ  στη Κρυοπηγή της Χαλκιδικής το ήξερα μόνο λόγω της υπόγειας ντίσκο του, που μάζευε Σουηδέζες, και την οποία επισκεπτόμασταν σχεδόν κάθε βράδυ με τους φίλους μου, οδηγώντας κάποιο σαραβαλάκι από τη Θεσσαλονίκη, και μάλιστα από τον παλιό και μοναδικό τότε σούπερ επικίνδυνο δρόμο.

Επιστρέφαμε τα χαράματα, άλλοτε  γεμάτοι εμπειρίες, και άλλοτε απογοητεύσεις.

Εκείνη τη χρονιά είχε γίνει στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο και το Συνέδριο της ΝΔ του Κ. Καραμανλή (του κανονικού).

Αν μου έλεγε κάποιος τότε ότι 35 χρόνια μετά θα «συμμετείχα» (έστω σαν απρόσκλητος επισκέπτης) σε μια ανάλογη μάζωξη της ΝΔ, θα τον θεωρούσα τρελό.

Και όμως πήγα χθες...

Όπως οδηγούμε, έτσι ζούμε…

 Οι ουρανοί ορθάνοιχτοι.

Βρήκα κι εγώ μέρα ο αθεόφοβος να πάω στη δουλειά με το αυτοκίνητο κι όχι με το μετρό όπως καθημερινά συνηθίζω.

Κίνηση, βαβούρα, περίεργοι οι δρόμοι γενικότερα.

Όχι και το καλύτερο μομέντουμ για να αναθερμάνει κανείς τη σχέση του με το αστικό περιβάλλον.

Στην Κηφισίας, λίγο πριν τον Παράδεισο, ακούγονται εμμονικές κόρνες και σειρήνες. Το ασθενοφόρο εμφανίζεται στον εσωτερικό μου καθρέφτη. Κάνω δεξιά, περνάει. Το ίδιο κάνουν και τα δύο προπορευόμενα αμάξια, όλα μια χαρά. Ώσπου φτάνει στη διασταύρωση.

Bang Bang...

Nancy Sinatra

Νόμος είναι το δίκαιό μου…

Οι κοινωνίες οργανώνονται έτσι ώστε να υπάρχουν κοινοί κανόνες, που να τηρούνται από όλους.

Έτσι προκύπτουν οι νόμοι, η εκτελεστική εξουσία που τους εφαρμόζει και η δικαστική εξουσία που ελέγχει την εφαρμογή τους.
 

Αυτό ξεχωρίζει τις πολιτισμένες κοινωνίες από τη ζούγκλα. Εκεί ισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου…

Εμπόριο ελπίδας…

Αποχαύνωσαν την κοινωνία με  «όραμα» μια θέση τεμπελιάς  και διαφθοράς στο κράτος.

Άφησαν την παιδεία να φθάσει μέχρι την τρομοκρατία και την πορνεία.

Διέλυσαν με τον κρατισμό τον παραγωγικό ιστό της χώρας από τον αγρό μέχρι την μεταποίηση.

Αποσύνθεσαν και τον κοινωνικό ιστό συνθλίβοντας την μεσαία τάξη.

Και τώρα πουλάνε φθηνές ελπίδες σε μια κοινωνία έξω από τον δρόμο που της άξιζε.

Κράτησαν καμιά δεκαριά κρατικούς πορνοδασκάλους και πορνοκαθηγητές προφυλαγμένους όσο μπορούσαν και ξαφνικά ανακάλυψαν (όλοι τους) ότι τέτοια καθάρματα δεν μπορούν να μετέχουν στο κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας.

Γιατί βρήκε η Περιστέρη και όχι ο Λαζαρίδης τον τάφο της Αμφίπολης;

Ένα χρόνο πριν βγει στη σύνταξη, η Κατερίνα Περιστέρη βρέθηκε στο επίκεντρο της κοινής γνώμης, ανακαλύπτοντας τον μεγαλύτερο αρχαίο τάφο, τον τάφο της Αμφίπολης.

Κανείς δεν την γνώριζε.

Προϊσταμένη της ΚΗ ' Εφορίας προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, είχε φέρει στο φως και έναν άλλο συλημένο μακεδονικό τάφο στην Αμφίπολη, αλλά δεν υπάρχει πουθενά σχετική αναφορά.

Ο Ντινόπουλος κι ο Αλέφαντος!

 Στο ποδόσφαιρο, όταν το ματς έχει στραβώσει κι απομένει λίγος χρόνος για να ισοφαρίσεις και να το στείλεις, έστω, στην παράταση, ο προπονητής βάζει ό,τι καλύτερο έχει στον πάγκο.

Βγάζει τους κουρασμένους παίκτες ή όσους δεν αποδίδουν με βάση το σχέδιό του, κάνει αλλαγές στο σύστημα και -τέλος πάντων- παίζει το τελευταίο του χαρτί.

Με βάση όσα έγιναν το περασμένο καλοκαίρι στον ανασχηματισμό, ο Αργύρης Ντινόπουλος φάνταζε για κάποιους μέσα στη Νέα Δημοκρατία ως ο παίκτης που θα έκανε τη βρώμικη δουλειά.

Εντάξει, δεν θα μπορούσε να είναι ο Μέσι, δεν έχει το ειδικό βάρος να πάρει μόνος του την κυβέρνηση και να τη φέρει μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις. Αλλά θα ήταν αυτός που θα κάνει τη βρώμικη δουλειά.

Κι όντως την κάνει.

Ο πάπας, οι τράπεζες και τα χρέη…

«Είναι αδιανόητο να σώζονται οι τράπεζες και όχι οι άνθρωποι».

Τη διαπίστωση αυτή εξέφρασε ο πάπας, σύμφωνα με όσα δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας μετά τη συνάντησή τους.

Ας ξεπεράσουμε το γεγονός ότι ο πάπας ελέγχει την Τράπεζα του Βατικανού (γνωστή και για τα μεγάλα σκάνδαλα των τελευταίων ετών) και ας δούμε αν αυτή η δημοφιλής διαπίστωση ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ειδικά στην Ελλάδα.

Καμμένος εναντίον… Ραχήλ!

Άλλη μια σελίδα στο βιβλίο των εκρηκτικών σχέσεων της Ραχήλ Μακρή με τον Πάνο Καμμένο γράφτηκε την Παρασκευή με την απόφαση του προέδρου των Ανεξαρτήτων Ελλήνων να παραπέμψει τη βουλευτή Κοζάνης στην Επιτροπή Δεοντολογίας του κόμματος «για αντικομματική συμπεριφορά».

Αυτή δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που η βουλευτής προκαλεί εσωτερικές αναταράξεις στο κόμμα καθώς και τον περασμένο Μάριο είχαν έντονο τηλεφωνικό διάλογο λίγη ώρα μετά την ανεξαρτητοποίηση της Χρυσούλας Γιαταγάνα και του Κώστα Γιοβανόπουλου. 

Knocking on Heaven's Door....

Guns n' Roses

Η δημοσιογραφία στα καλύτερά της…

Εμείς εδώ στον ΟΡΘΟΓΡΑΦΟ, σαν ερασιτέχνες που είμαστε, αισθανόμαστε ένα δέος και έναν άκρατο σεβασμό απέναντι στους επαγγελματίες της άποψης και της ενημέρωσης: Τους δημοσιογράφους.

Και πιο ειδικά απέναντι στους μαχητές της πρώτης γραμμής του ρεπορτάζ, τους ρεπόρτερ στο δρόμο.

Αυτούς με το μαρκούτσι…

Τι κρύβει η Αμφίπολη: Αποκάλυψη Τώρα!

Ο ΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ σπάει σήμερα τα στενά βαλκανικά δημοσιογραφικά όρια, και σας παρουσιάζει μια παγκόσμια αποκλειστικότητα που θα συζητηθεί.

Καταφέραμε να πετύχουμε μια τηλεφωνική συνέντευξη με έναν από τους πιο σημαντικούς στοχαστές της γενιάς μας, που μεταξύ άλλων, διαπρέπει διεθνώς και στα ζητήματα της αρχαιολογίας.

Πρόκειται για τον Δρα Eugene Daycock, κατόχου τριών (!) διδακτορικών, και ομότιμο καθηγητή στο Carlyle University, ο οποίος πρόσφατα τάραξε τα νερά της αρχαιολογικής κοινότητας δημοσιεύοντας εργασία του στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό Journal of Hellenic and Roman Archaeology,  όπου  παρουσιάζει τεκμηριωμένα μια καινοφανή θεωρία του περί του τύμβου της Αμφίπολης.

Η συγκεκριμένη θεωρία ήδη γυρίζεται ντοκιμαντέρ από το κανάλι του National Geographic σε αφήγηση Αντώνη Ρέμου!

Κι αν είναι μέσα ο Αλέξανδρος;

Αναφέρομαι στον «ένοικο του τάφου». (Αλλη υπέροχη συμβολή της δημοσιογραφίας στο ξεχαρβάλωμα της γλώσσας, αλλά δεν είναι της ώρας...)

Αν μέσα στον τάφο, θέλω να πω, βρίσκονται τα απομεινάρια της φυσικής παρουσίας του ιστορικού εκείνου προσώπου το οποίο στη ζώσα ιδεολογία του Υπαρκτού Ελληνισμού έχει περάσει ως «Μεγαλέξαντρος», τι θα σημαίνει αυτό;

Θα είναι καλό ή κακό για εμάς;

Απαντώ αμέσως, ώστε να αποφασίσετε αν αξίζει να συνεχίσετε την ανάγνωση παρακάτω: θα είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί, διότι θα εκθρέψει τις φαντασιώσεις που ως έθνος έχουμε πληρώσει πανάκριβα και θα μας απομακρύνει από τον ρεαλισμό και την κατανόηση της σημασίας του ευρήματος στον λόφο με το κάπως αστείο όνομα στην αρχαία Αμφίπολη…

Άμα έχεις τέτοιους πολιτικούς ...

Η Ελλάδα έχει καταστραφεί τα τελευταία χρόνια από μόνη της.

Από μια ιδιότυπη νεοελληνική μαγκιά, από το «έτσι γουστάρω», «ξέρεις πιο είμαι εγώ ρε» και «δε με κάνεις για μία πρωθυπουργό και θα δεις».

Αυτές οι φράσεις μιας ψεύτικης μαγκιάς που έχει διαπεράσει το σύνολο του κόσμου, που δεν είναι χαρακτηριστικό των εχόντων την εξουσία αλλά πηγάζει μέσα από το λαό.

Η χρήσιμη αίσθηση του γελοίου…

Επειδή, όπως αντιλαμβάνομαι, ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) έχει τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες για τα ζητήματα ελληνικού ενδιαφέροντος και καταστρώνει πλέον σχέδια για τη μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και, γενικώς, του κόσμου (ό,τι προλάβει, βέβαια, γιατί ο κόσμος είναι τεράστιος...), να αφηγηθώ ένα μικρό ανέκδοτο της Ιστορίας, που έχει την αξία του.

Συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν το μέλλον της Ευρώπης ήταν εξαρτημένο από την τριγωνική διαπραγμάτευση μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας και Βρετανίας, διαδικασία η οποία και κατέληξε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Πόσες Παλαγγίες μπορεί να αντέξει αυτός το τόπος;

 Αναμφίβολα η ανακάλυψη της Αμφίπολης, έχει διεγείρει το ενδιαφέρον και την προσμονή για την ολοκλήρωση της έρευνας, όχι μόνο  στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο.

Αίφνης η  αίγλη της επιστήμης της αρχαιολογίας αλλά και των ανθρώπων που ασχολούνται με αυτό το εξόχως ενδιαφέρον αντικείμενο, εξυψώθηκε στα ουράνια.
 

Experiment Number One...

John Cale

Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά… της καρδιάς μας!

Τα «παλιά» χρόνια της δεκαετίας του ’70, επί μεταπολίτευσης, η Ελλάδα έζησε με μια χρονική υστέρηση 5-10 χρόνων το όνειρο της «ανατροπής», που ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος είχε ήδη ζήσει, και ξεπεράσει προ πολλού.

Στη μπανανία μας όμως, λίγο οι μεταπολεμικές πολιτικές και όχι μόνο συγκρούσεις, λίγο ο στρεβλός κοινοβουλευτισμός (Ιουλιανά κλπ.), και πάρα πολύ η χούντα των συνταγματαρχών, συνετέλεσαν ώστε να ζούμε σε ένα είδος γυάλας, απομονωμένοι από τις διεθνείς πολιτικές, ιδεολογικές, και πολιτισμικές εξελίξεις.

Εξελίξεις που διεθνώς εκφράζονταν με τα αντιπολεμικά κινήματα στις ΗΠΑ, τα φοιτητικά στη Γαλλία, και τα εθνικοαπελευθερωτικά σε ολόκληρο τον τότε τρίτο κόσμο….

Η περίπτωση της αρχαιολόγου Όλγας Παλαγγιά…

Είμαστε έθνος ανάδελφον.

Δεν μπορούμε να μονιάσουμε ούτε ακόμη κι αν έχουμε μπροστά μας μεγάλες προκλήσεις, εθνικού ενδιαφέροντος.

Και δε μιλάμε εδώ για πολιτική ή οικονομία.

Δε μιλάμε για την αιώνια αντιπαλότητα δεξιάς – αριστεράς, ούτε για τον τρόπο που πρέπει να κυβερνηθεί αυτός ο τόπος.

Μιλάμε για την Αμφίπολη και για το τόσο σημαντικό γεγονός που μας απασχολεί εδώ και μερικούς μήνες.

Ο μοναδικός αυτός τάφος που κάθε μέρα μας εκπλήσσει και ακόμη δεν έχει αποκαλυφθεί το μεγάλο μυστικό.

Ποιος είναι δηλαδή ο «ένοικος», πότε κατασκευάστηκε ακριβώς και ποιος είναι ο μεγάλος δημιουργός…

Μια νευρολογική διάσταση της Αμφίπολης…

Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που έχει αίσθηση της ιστορικής συνέχειας.

Η Ιστορία είναι μνήμη.

Η μνήμη είναι αυτή που μας δίνει ταυτότητα.

Ένας άνθρωπος χωρίς μνήμη (όπως στις περιπτώσεις που αναφέρει ο νευρολόγος Όλιβερ Σακς) δεν γνωρίζει ποιος είναι.

Αντίστοιχα δεν μπορεί να υπάρξει ένα έθνος χωρίς ιστορία, αφού έθνος είναι ένα σύνολο ανθρώπων που συνδέονται μέσω της Ιστορίας, του πολιτισμού (λαϊκή τέχνη και παραδόσεις, ήθη και έθιμα), της γλώσσας, συχνά και της θρησκείας.

Τα έθνη υπάρχουν μέσα στο χρόνο, ο χώρος (τα σύνορα) δεν έχουν μεγάλη σημασία γι” αυτά.

                                                                 

Η ευρωπαϊκή συνείδηση και οι εχθροί της…

Όχι, ο χρόνος δεν είναι πολύ μακρυά. κάπου το 2040, όταν τα εγγόνια μου θα πλησιάζουν τα τριάντα τους χρόνια, στην Ευρώπη της δημοκρατίας θα κατοικούν περίπου 140 εκατομμύρια μη Ευρωπαίοι –οι οποίοι, ωστόσο, θα έχουν ευρωπαϊκή εθνικότητα.

Επίσης, η Ευρώπη θα περιστοιχίζεται από 90 έως 96 εκατομμύρια Τούρκους, 300 εκατομμύρια Βορειοαφρικανούς και 220 εκατομμύρια Κεντροασιάτες.

Λίγο πιο μακρυά της, στην Μέση Ανατολή, θα βρίσκονται άλλα 160 εκατομμύρια Άραβες, Ιρανοί, Ιρακινοί, Κούρδοι και Ισραηλινοί –με τους τελευταίους να είναι οι μισοί και πλέον αραβικής προελεύσεως. Θα έχουμε έτσι μιαν Ευρώπη «περικυκλωμένη» από 800 εκατομμύρια μουσουλμάνους, με άλλα 140 εκατομμύρια να βρίσκονται στην καρδιά της. 

Σκάσε μωρή…

Εάν έπρεπε να ποντάρω υποχρεωτικά κάπου ένα ποσό χρημάτων για το ποιος θα είναι ο πιο επιτυχημένος δήμαρχος στην Αττική θα διάλεγα Μαραθώνα και Ηλία Ψινάκη. Έχει όλο το πακέτο.

Έχει δουλέψει στη ζωή του, έχει την αναγνωρισιμότητα και τις επαφές για να προσελκύσει τον κόσμο που θα χρειαστεί κατά καιρούς, ξέρει πώς να παίρνει ένα προϊόν από το μηδέν και να το εκτοξεύει εμπορικά και κυρίως δείχνει έξυπνος, ικανός και άνθρωπος που δεν βαριέται.

Η ακμή του κόσμου που έπαψε να υπάρχει…

Τώρα με την Αμφίπολη, διαπιστώνω όξυνση του ενδιαφέροντος για την Ιστορία. Ειλικρινές ή μη, ρηχό ή βαθύ, αυτά δεν έχουν σημασία.

Το γεγονός είναι για τη στήλη μια ευκαιρία ώστε να τεθούν μέσα στο σωστό ερμηνευτικό πλαίσιο κάποια  πολύτιμα  στοιχεία, τα οποία δημοσιοποίησε  μέσω  του  Τουίτερ ο (άγνωστος  σε  μένα) George Kesarios ― με το όνομά του, την εικόνα  του  προσώπου του, καθώς και  τη  φωτογραφία του εγγράφου·  γι’ αυτό και αναφέρω το όνομά του.

Flight of the Dragon Lady...

The Other Half...