Θεολογικές και άλλες ανησυχίες του Σταμάτη Γονίδη!

Ο Χρήστος Νάτσης στη στήλη Αυτό δεν είναι πίπα αναλύει τις οντολογικές και θεολογικές ανησυχίες του Σταμάτη Γονίδη.

Η θέση του Γονίδη παρατίθεται με την ορθογραφία και τη στίξη του δημιουργού της στη σελίδα του στο facebook, για λόγους δεοντολογίας.

Στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσω να αναλύσω περιληπτικώς μία καινοτόμο θέση του Σταμάτη Γονίδη, που τοποθετεί κυριολεκτικά εμπρηστικούς μηχανισμούς στα θεμέλια της παραδοσιακής θεολογίας και οντολογίας.

Το πρώτο θύμα είναι πάντα η αλήθεια.

Είναι γνωστό και αναμφισβήτητο, ότι πάντα σε εποχές κρίσης, μεταξύ άλλων φαινομένων, ανθεί και η ανεξέλεγκτη φημολογία.

Η διασπορά ψευδών ειδήσεων, που όμως βολεύει κάποιους.

Για πολλούς και διάφορους λόγους.

Η χαρά του συκοφάντη… και του τρολιάρη!

Τα τελευταία τρία χρόνια, αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου ενώ παλιά για όλα τα δεινά της έφταιγαν οι μασόνοι, οι Εβραίοι, οι κομμουνιστές, η λέσχη Μπίντελμπεργκ, κλπ, τώρα φταίει αφενός το μνημόνιο, και αφετέρου … οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Ο σύγχρονος σάκος του μποξ.

Ο πιο εύκολος στόχος, αφού εμείς τους πληρώνουμε τους παλιομπαγλαμάδες….

Γραφειοκρατική παράνοια…

Ας υποθέσουμε ότι έχεις ένα ακίνητο.

Κι ακόμη ότι μια ωραία μέρα έχεις την όχι και τόσο φαεινή ιδέα να το μεταβιβάσεις στο παιδί σου για να μην πρέπει να πληρώσει αργά ή γρήγορα το 40% της αξίας του σε φόρους κληρονομιάς (που σημαίνει πως θα το χάσει, επειδή δεν θα έχει να το πληρώσει).

Επιστρατεύεις την υπομονή σου, ό, τι σου απομένει από την καλή σου ανατροφή, τα υπολείμματα της όποιας ευγένειας διαθέτεις και μπαίνεις στη διαδικασία.

Χρειάζεσαι φορολογική ενημερότητα.

Άλλοτε μια υπόθεση δύο λεπτών. Όχι πια.

Τώρα με τη μηχανοργάνωση, περιμένεις στην τριπλή ουρά, ανάμεσα σε αγανακτισμένους που διαπληκτίζονται για να υποβάλεις απλώς τη σχετική αίτηση. Σύμφωνα με το κολλημένο στο τζάμι χαρτάκι το αίτημα ικανοποιείται το νωρίτερο την επόμενη μέρα!!!

Και αφού προηγηθεί άλλη αναμονή σε άλλη θηριώδη ουρά. (Πρέπει, βλέπεις, οπωσδήποτε καθημερινά να παρατηρείται συνωστισμός για να αποδειχτεί ότι δουλεύουν!)…

Μοδάτες φακλάνες…

Με  αφορμή  τον   χαμό του Μιχάλη  Ασλάνη.

Προσπερνάω το τραγικό  περιστατικό και προχωράω  στην  ουσία.

Όποιος  πιστεύει ότι εμείς  ως  καταναλωτές και σχεδιαστές  έχουμε  την παραμικρή  δημιουργική  σχέση με  την μόδα   δεν ξέρει  που πατάει και που πηγαίνει!

Αγοράζουμε ναι.

Αγοράζαμε;  Ουουου! Εν αφθονία.

Δίχως την ελάχιστη   φρόνηση και  χωρίς    γούστο.

Αρκεί στην  ούγια να  γράφει με  κεφαλαία γράμματα PRADA.

Ποιοι και πόσοι designers;

Μετρημένοι   στα δάχτυλα του ενός  χεριού.

Ούτε…

Η αρχαία Ρώμη, οι βάρβαροι, και το νέο ΠΑΣΟΚ!!!

Ή αλλιώς: Η “εκλογίκευση” του θηρίου…

Η ανθρωπότητα δε θα ξεμείνει ποτέ από επίδοξους βελτιωτές του κόσμου γενικώς και των άλλων ειδικώς.

Που έχουν τόση πίστη στις ικανότητές τους αλλά και σε υποτιθέμενα βέβαιες νομοτέλειες που δεν ανησυχούν ακόμα κι όταν οι όλες οι ενδείξεις τους λένε το αντίθετο.

Σπουδαίο και άκρως χαρακτηριστικό παράδειγμα: Όταν η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά τον 50 αιώνα μ.Χ. κατακλύστηκε από χιλιάδες βαρβάρων που είχαν δικιά τους ανεξάρτητη οργάνωση και (το χειρότερο) έφεραν όπλα τα οποία γνώριζαν πολύ καλά να χρησιμοποιούν, η Ρωμαϊκή ελίτ παρά το ότι δεν είχε τη δύναμη να τους επιβάλλει τη θέλησή της, δεν ανησύχησε.

Υπέθεσε ότι θα εκρωμαϊσει/εκπολιτίσει (δυο έννοιες συνώνυμες σχεδόν την εποχή εκείνη) “και” αυτούς τους βαρβάρους, όπως είχε κάνει με τόσους και τόσους στο παρελθόν.

Δεν υπολόγισε όμως ότι εκείνη τη φορά οι ξένοι ήταν και υπερβολικά πολλοί, και η ίδια είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της αφομοιωτικής της δύναμης.

Διότι, σταδιακά, είχε περιπέσει σε γενική αδυναμία – και όταν είσαι αδύναμος, πολύ δύσκολα να αφομοιώσεις τον οποιονδήποτε.

Η άνοδος και η πτώση του ωραίου Μπρούμελ, και ο δικός μας Άκης!!!

Περσινό, αλλά πάντα επίκαιρο…

Ο «ωραίος Μπρούμελ», άσχετα με το τι νομίζουν πολλοί, δεν ήταν ένα φανταστικό λογοτεχνικό κατασκεύασμα, αλλά υπήρξε πραγματικά.

Ο Beau Brummel λοιπόν,  γεννήθηκε ως George Bryan Brummell το 1778 στο Λονδίνο, και πέθανε το 1840 στη Γαλλία, σε ηλικία 61 χρόνων.

Στο ενδιάμεσο κατάφερε να διαπρέψει ως «μοδάτος» και δημοφιλής  δανδής στην κλειστή αριστοκρατική κοινωνία του Λονδίνου, στους κύκλους της οποίας μπήκε χάρη στην προσοχή, και την εύνοια  που του έδωσε ο τότε πρίγκιπάς της Ουαλίας George.

Ο Brummel κατάφερε να γίνει «κολλητός» του πρίγκιπα, δημιουργώντας όνομα για τον εαυτό του χάρη στο καλό του γούστο στο ντύσιμο, στην αναμφισβήτητη εξυπνάδα του, και στην ωμή επίδειξη πολυτελούς διαβίωσης.

Καυσόξυλα και φέτος;

Δυσκολία στο να συμφιλιωθούν με το νέο τρόπο διάθεσης των καυσόξυλων εμφανίζουν οι Έλληνες καταναλωτές, αφού η συνήθεια χρόνων να αγοράζουν με το κιλό και όχι με το κυβικό, όπως προστάζει από φέτος η σχετική αγορανομική διάταξη, είναι κάτι που, όπως φαίνεται, δεν "κόβεται" εύκολα.

Πάντως, η ζήτηση στην αγορά καυσόξυλου είναι ακόμα υποτονική, καθώς παρ΄ όλο που αυτή την περίοδο οι τιμές είναι χαμηλότερες σε σχέση με το φθινόπωρο ή τον χειμώνα, η οικονομική δυσπραγία αποτρέπει τους περισσότερους από την αγορά προμηθειών.

Bone....

Tim Booth live, in Bone!

Μπερδεύτηκα… εμείς τελικά με ποιους είμαστε;

Ένα από τα πολλά κουφά που μας χαρακτηρίζουν ως λαό, και που ποτέ δεν κατάλαβα, τουλάχιστον με βάση την λογική, είναι αυτή η εμμονή των πάσης φύσης «προοδευτικών» και λοιπών «αγωνιστών της δημοκρατίας» υπέρ του … Ισλάμ!

Η βασική μου απορία έχει να κάνει με το ποια σχέση μπορεί να έχει το Ισλάμ, με την δημοκρατία;

Καταλαβαίνω πολύ καλά, ότι όλα όσα πέρασε η χώρα μας στα χέρια των Αγγλοαμερικανών, και της Δύσης γενικότερα, δημιούργησαν ισχυρά αντιδυτικά, και κυρίως αντιαμερικανικά αντανακλαστικά σε αριστερούς (και μη) συμπατριώτες μας.

Οπότε, μάλλον ίσχυσε και συνεχίζει να ισχύει το διαχρονικό «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου»…

Και το ύφος… ύφος!

Θα τον θυμόμαστε πάντα να τον συνοδεύουν αστυνομικοί.

Είτε για να τον προστατεύουν ως υπουργό, είτε για να τον φρουρούν ως προφυλακισμένο υπόδικο.

Πάντα κάποιος ένστολος στέκει δίπλα του για να του ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου, είτε είναι λεωφορείο της Αστυνομίας είτε λιμουζίνα.

Σταθερό σημείο αναφοράς στη δημόσια εικόνα του, όσο σταθερό είναι και το ύφος του.

Μπορεί στο δικαστήριο να εμφανίζεται καταπονημένος, αδυνατισμένος, όμως προσπαθεί να παραμείνει ευθυτενής, σαν αγκιστρωμένος από τα δυο φρύδια που συγκλίνουν μονίμως στην κορυφή της μύτης.

Σήμα κατατεθέν της βαρύγδουπης σοβαρότητας που κάποτε ενέπνεε ρίγη στους ψηφοφόρους τού καθ’ ημάς σοσιαλισμού και τώρα αραδιάζει εκατομμύρια ευρώ.

Μ’ αυτή τη βαρύγδουπη σοβαρότητα επαναλαμβάνει μονότονα ότι δεν είδε τίποτε από τη σκηνή του φόνου.

Το ζεβράρι των προοδευτικών …

Η συγκρότηση του προοδευτικού χώρου σε μία οντότητα αποδείχτηκε πολύ δύσκολη υπόθεση για τους “άξιους” του χώρου.

Κάθε μία προσπάθεια μέχρι σήμερα, αν και αποτέλεσε (ίσως) ένα βήμα προς το σκοπό, στέφθηκε με παντελή αποτυχία.

Τις περισσότερες φορές το πρόβλημα ήταν ότι οι μετέχοντες “δεν ήξεραν τη δουλειά”· είχαν θολές επιδιώξεις οι οποίες προφανώς δεν θα οδηγούσαν σε κάτι συγκεκριμένο, ενώ άλλες απέτυχαν λόγω προσωπικών φιλοδοξιών, και ενστάσεων ήσσονος σημασίας.

Περιμένοντας τους πρίγκιπες…

Ήταν την περασμένη Πέμπτη, όταν ένας καλοστεκούμενος μελαψός κύριος, με μπεζ κοστουμάκι, έγινε δεκτός στο Μαξίμου και αμέσως μάθαμε ότι επρόκειτο για τον θρυλικό Αλ-Ουαλίντ μπιν Ταλάλ, τον 26ο στη λίστα Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, του οποίου η προσωπική περιουσία αποτιμάται στα 20 δισ. δολάρια.

Ενόσω διαρκούσε η συνάντηση, μάθαμε, επίσης, ότι είχε συναντηθεί με τον πρωθυπουργό, λόγω του ενδιαφέροντός του για «επενδύσεις στο τραπεζικό σύστημα».

Mάλιστα, μη κατονομαζόμενες, αλλά υποτίθεται «καλά πληροφορημένες πηγές του Μαξίμου» χαρακτήριζαν το ενδιαφέρον του Σαουδάραβα επενδυτή για τις ελληνικές τράπεζες «δεδηλωμένο» (πού, αλήθεια;) και άφηναν ελπιδοφόρους υπαινιγμούς για την Eurobank.

Τι ισχύει τελικά;

Επανάληψη του ίδιου σκηνικού με τους «επίορκους» του δημοσίου που παρουσιάστηκαν ως «δεξαμενή» απολύσεων προκειμένου να πληρωθούν οι υποχρεώσεις προς την τρόικα.

Στα μέσα του περασμένου Ιουλίου και μιλώντας στο newpost ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής είχε αποκαλύψει ότι οι πραγματικοί επίορκοι του δημοσίου σε ολόκληρη την επικράτεια ήταν ακριβώς... 99 άτομα!

Το ίδιο φαίνεται πως γίνεται και με τα περιβόητα «πλαστά πτυχία» με τα οποία διορίστηκαν δημόσιοι υπάλληλοι τα τελευταία χρόνια.

Αλήθειες από την Ροζίτα Σώκου…

Η Ροζίτα Σώκου, στα 90 της, δεν φοβάται.

Τα έβαλε με τις ιερές αγελάδες του τόπου (Μελίνα Μερκούρη, Θόδωρο Αγγελόπουλο κ.α.) παίζοντας με τα όρια της κριτικής και του σεβασμού των νεκρών.

Έδωσε λοιπόν συνέντευξη σε γυναικείο περιοδικό, στα 90 της, και δεν άφησε κανέναν όρθιο.

Νιώθεις μια αμηχανία μπροστά στα λεγόμενά της - για να μην πω κάτι πιο χοντρό.

Σε μια άλλη, παλιότερη συνέντευξή της είχε πει "Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ανησυχώ για μικροπράγματα".

Το πουκάμισο, η Ελένη, και η… Μάρθα Βούρτση.

Με βλοσυρότητα αντάξια ενός Νίκου Ξανθόπουλου στις παλιές ελληνικές ταινίες και με μελοδραματισμό εφάμιλλο μιας Μάρθας Βούρτση, κάποιοι επίδοξοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης αστράφτουν και βροντάνε καθημερινώς κατακεραυνώνοντας το «σύστημα», την «εξουσία», κυρίως δε τους «υπηρέτες» τους.

Σαν «υπηρέτες» της «εξουσίας», ως «λακέδες» του «συστήματος» ορίζονται όσοι δεν έσπευσαν να ενταχθούν ψυχή τε και σώματι στον Αντιμνημονιακό Αγώνα, στο κίνημα του «Δεν Πληρώνω» ή ακόμα και στο κίνημα του «Ψόφα!», παρά διατήρησαν τις επιφυλάξεις και τις ενστάσεις τους προς πάσα κατεύθυνση.

Είμαστε όντως θύματα. Αλλά τίνος;

Υπάρχει ένα φαινόμενο στις ανθρώπινες δραστηριότητες και συναναστροφές, που η επιστήμη της ψυχολογίας το ονομάζει peer group pressure.

Δεν είμαι ψυχολόγος, και δεν γνωρίζω πως ο όρος αυτός χρησιμοποιείται στην ελληνική γλώσσα, αλλά μια ελεύθερη μετάφρασή του είναι «η πίεση των ομοίων», ή «η πίεση της ομάδας».

Πως παρασυρόμαστε δηλαδή, χωρίς πολλές φορές να το καταλάβουμε…

Και από όσα είμαι σε θέση να γνωρίζω, ακόμη και εμπειρικά, πρόκειται για ένα πραγματικά ισχυρό στοιχείο, που καθορίζει πολλές από τις καθημερινές συμπεριφορές ή απόψεις μας, που όμως τις θεωρούμε δεδομένες.

Ο θάνατος του Ασλάνη, και του life style.

O Μιχάλης Ασλάνης ήταν ένας ευγενέστατος άνθρωπος.

Ήσυχα έζησε τη ζωή του και ήσυχα έφυγε από αυτήν.

Τίμησε την Ελλάδα μέσα από τη δουλειά του καθώς θεωρούνταν από τους σημαντικότερους Έλληνες μόδιστρους, αναγνωρισμένος στο διεθνές jet set.

Τα ρούχα του είχαν πάντα αρχαιοελληνικά χαρακτηριστικά και αυτό ήταν προς τιμήν του.

Άλλωστε, αν δει κανείς τις σπουδές που είχε κάνει ο Ασλάνης θα καταλάβει ότι δεν ήταν ένας από τους «καραγκιόζηδες» μόδιστρους που κινούνταν μόνο και μόνο για επίδειξη μεταξύ Μυκόνου και Κολωνακίου.

Σπούδασε διακόσμηση, γραφικές τέχνες, ιστορία τέχνης και θεάτρου, στο πλάι σπουδαίων καθηγητών, όπως οι ζωγράφοι Τέτσης, Μοσχίδης, Γούναρης, Πρέκας και Βακαλό.

Αυτό τα λέει όλα και όσοι τον ήξεραν λένε πράγματι πόσο ευαίσθητος ήταν και πόσο καλή ψυχή.

Καλό του ταξίδι λοιπόν, ωστόσο, η… πιθανή αυτοκτονία του είναι η σφραγίδα στο τέλος μιας εποχής στο χώρο της μόδας.

Ρέκβιεμ για ένα «γουρούνι»…

Καλοκαιράκι του 2007. Ιούλιος, βράδυ Παρασκευής.

Γλυκιά νύχτα, ξάστερη, πριν να μας χτυπήσει το τσουνάμι της κρίσης. Η Αθήνα πλημμυρισμένη κέφι και ζωή.

Τα τραπεζάκια έξω, γεμάτα. Τα

α εφηβάκια βγαίναν ραντεβού.

Ήταν 11, κι ένα παλληκαράκι λίγο μεγαλύτερο, 24 χρονών, ετοιμαζόταν να πάει στο δικό του ραντεβού – με τον θάνατο.

Ήταν αστυνομικός. Είχε υπηρεσία στη συναυλία που γίνονταν στο γήπεδο του Baseball.

Στη σκηνή θα ανέβαινε η αφρόκρεμα του ελληνικού ροκ.

Το παλληκαράκι, πηγαίνοντας να συναντήσει τον θάνατο, μπορεί να είχε βάλει το CD από τα «Διάφανα Κρίνα» που θα έπαιζαν εκείνη τη νύχτα και να σιγοτραγουδούσε μαζί τους: «Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου».

Δεν ήξερε ότι σε λίγο θα «παραχωρούσε τις πληγές του, να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι”.

Μοντέλα παύλα βιζιτούδες…

Πολλά έχουν λεχθεί, και εξίσου πολλά έχουν γραφτεί, χρόνια τώρα, για το περίφημο ελληνικό lifestyle, που όπως κάθε τι άλλο, στη χώρα μας αποτελεί μια φτηνιάρικη καρικατούρα του αντίστοιχου ξένου.

Και ειδικά στα χρόνια της στρεβλής ανάπτυξης, το lifestyle ήταν κυρίαρχο, χάρη σε μια «κλειστή» κλίκα επώνυμων μαϊντανών, και καλά opinion makers, που στην τελική κατέστρεψαν τα εγκεφαλικά κύτταρα μιας ολόκληρης γενιάς, πλουτίζοντας παράλληλα οι ίδιοι.

Με αποτέλεσμα να γεμίσουμε από wannabe μοντέλα και τραγουδιάρες, ή στην καλύτερη παρουσιάστριες(!), οι οποίες όμως, πλην ελαχίστων καπάτσων, που ήξεραν πως και πόσο θα πουλήσουν την φρεσκάδα τους, απλά κατέληγαν «βιζιτάκια» στο έλεος του κάθε ματσωμένου (αλλά και μη).

Λάιφ σταιλ και ξερό ψωμί….

Μπαίνεις στο ίντερνετ και -δεν μπορεί!- κάπου θα σε πιάσουν: «Οι διακοπές του Γρηγόρη Αρναούτογλου με την έγκυο σύζυγό του», «Στη θάλασσα ο Αντώνης Ρέμος με το μοντέλο τάδε», «Η φωτογραφία που ανέβασε η Ελένη στο twitter απ’ τα Άχλα».

Φίλος μου έλεγε με παράπονο ότι στην παραλία η 25χρονη ανιψιά του λιάζεται με το Ciao και το Hello! στο χέρι, να χαζεύει celebrities.

Τον θεώρησα υπερβολικό, αλλά μου το είπαν πολλοί.

Βγήκε, λέει, και καινούργιο περιοδικό του είδους, που λέγεται You και είναι φτηνότερο από τα άλλα, οπότε το προτιμούν.

Προχθές έπεσαν στα χέρια μου δυο τεύχη περιοδικών: το OK 3-9 Ιουλίου και το Hello! της 17ης Ιουλίου.

Μπούτια, οπίσθια και μπούστα να δουν τα μάτια σου!

Όλα αψεγάδιαστα, μαυρισμένα, αλαβάστρινα, τέλεια!

Μαλλί άριστα διατηρημένο μες στη θάλασσα!

Μέσα, δε, οι συνοδευτικές φωτογραφίες, δείχνουν ένα είδος ανθρώπων που δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να συναντήσουμε: μονίμως χαμογελαστό, άριστα στημένο, χωρίς καμιά ατέλεια, ευτυχισμένο, καλοντυμένο, καλοζωισμένο, απολύτως υγιές, δραστήριο, που δεν το σκιάζει φοβέρα καμιά.

Η φαντασία στην εξουσία…

Την κυρία Σουλβατζή ορισμένοι την αποκαλούν «εθνική αρχαιολόγο».

Προφανώς, διότι δεν κατάφερε να βρει τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Επειδή όμως, ως εθνική αρχαιολόγος που είναι, δεν είναι δυνατόν να μην έχει καταφέρει να επιτύχει τον στόχο τον οποίον έχει αναλάβει για λογαριασμό του έθνους, η κυρία Σουλβατζή αποδίδει την αποτυχία της σε παρέμβαση αντεθνικών δυνάμεων. 

Κατονομάζει δε, διότι επιστήμων άνθρωπος δεν μιλάει χωρίς στοιχεία, τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, τον δαιμόνιο Πάγκαλο, και λοιπούς λομπίστες εβραϊκού τύπου.

Αυτοί, λέει, αφού προσπάθησαν να την αποθαρρύνουν να εισχωρήσει περαιτέρω στα άδυτα της όασης Σίουα, και αφού απέτυχαν, σήκωσαν το τηλέφωνο και απαίτησαν από την αιγυπτιακή κυβέρνηση να μην της το επιτρέψει.

Συρία: Ανοίγουν οι πόρτες του φρενοκομείου…

Την ώρα που ανοίγουν την πόρτα του φρενοκομείου με την προαναγγελθείσα επίθεση εναντίον του Άσαντ στη Συρία, Αμερικανοί και Βρετανοί παίζουν αριστοτεχνικά το μόνο παιγνίδι που ξέρουν καλά: Τον πόλεμο της επικοινωνίας.

Λένε ότι τα χτυπήματα θα διαρκέσουν δυο - τρεις μέρες και ότι στόχος τους είναι η τιμωρία του προέδρου της Συρίας Άσαντ επειδή χρησιμοποίησε χημικά εναντίον αμάχων.

Προσέξτε: Οι Αμερικανοί υποστηρίζουν ότι δεν έχουν στόχο να ανατρέψουν τον Άσαντ, αλλά απλώς θέλουν να τον τιμωρήσουν επειδή χρησιμοποίησε χημικά σκοτώνοντας ανυπεράσπιστα παιδιά. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με αυτό;
Πώς έχουν τη βεβαιότητα οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί ότι τα χημικά έπεσαν από τον Άσαντ;
 

Η μπλόφα του Ομπάμα.

«Η μπλόφα του Ομπάμα» τιτλοφορείται η ανάλυση του Τζωρτζ Φρίντμαν, ιδρυτή της ιδιωτικής εταιρείας πληροφοριών και γεωπολιτικών και στρατηγικών αναλύσεων Stratfor, σχετικά με την κρίση στη Συρία και τη στρατηγική της αμερικανικής κυβέρνησης γύρω από αυτήν.

Η κυρίαρχη θέση γύρω από την επίθεση με χημικά όπλα στη Συρία την προηγούμενη εβδομάδα είναι ότι προήλθε από δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ, αν και δεν είναι λίγοι αυτοί που κάνουν λόγο για ενέργεια των αντικαθεστωτικών, ή και πλαστές φωτογραφίες.

Κατά τον Φρίντμαν, αν και οι ΗΠΑ μέχρι τώρα έχουν αποφύγει να εμπλακούν στον εμφύλιο στη Συρία, αυτό δεν σημαίνει πως η Ουάσινγκτον τρέφει συμπάθεια προς τον Άσαντ και το καθεστώς του, σε μεγάλο βαθμό λόγω των στενών δεσμών της Δαμασκού με το Ιράν και τη Ρωσία.

Ωστόσο, όπως επισημαίνεται, οι ΗΠΑ «έχουν μάθει να προβληματίζονται όχι μόνο σχετικά με μη φιλικά καθεστώτα, αλλά και με αυτά που μπορεί να ακολουθήσουν μετά από τέτοια καθεστώτα».

Ζανγκ Ζουάνγκ…

Ο όρος ζανγκ ζουάνγκ περιγράφει το σημείο μιας παρτίδας στο σκάκι, όπου ένας από τους δύο παίκτες καταλαβαίνει ότι θα βρεθεί σε θέση ματ.

Τότε πρέπει αστραπιαία να αποφασίσει αν θα παραιτηθεί ή θα παίξει μέχρις εσχάτων. Ακριβώς σε αυτή τη θέση βρίσκεται ο Αντώνης Σαμαράς.

Ο οποίος αργά ή γρήγορα θα υποστεί ματ.

Όχι τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ, που δείχνει όλο και πιο πολύ το πόσο ανέτοιμος είναι να κυβερνήσει, αλλά από το κύμα οργής – απόλυτα δικαιολογημένο -μιας μεγάλης μερίδας πολιτών, κυρίως του ιδιωτικού τομέα που έμειναν άνεργοι ή μειώθηκε στο μισό ο μισθός τους, αλλά και ορισμένων δημοσίων υπαλλήλων που «πλήρωσαν άδικα τη νύφη».

Τα οικονομικά μέτρα των τελευταίων ετών στραγγάλισαν χιλιάδες οικογένειες. Δυστυχώς, λόγω του πλιάτσικου στα κρατικά ταμεία από διάφορους αετονύχηδες (πχ Τσοχατζόπουλος αλλά και άλλους ασύλληπτους πολιτικούς, ή απατεώνες ολκής στα ασφαλιστικά Ταμεία, καθώς και της φοροκλοπής – μαμούθ) πλήρωσαν σχεδόν όλοι.

Το τέλος των ασφαλιστικών ταμείων;

Θυμάστε όλα εκείνα τα «μπουμπούκια» του ελληνικού συντεχνιακού συνδικαλισμού όταν, πριν δώδεκα χρόνια, διέλυαν με τις διαδηλώσεις τους το οικονομικό κέντρο των Αθηνών για να μην περάσει η ασφαλιστική μεταρρύθμιση του τότε υπουργού Εργασίας καθηγητή Τάσου Γιαννίτση;

Θυμάστε τις ασυναρτησίες, τις απειλές, τα ξόρκια και τις διαστρεβλώσεις τους, για να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους;

Τελικά, κατάφεραν να παραιτήσουν τον σοβαρό και υπεύθυνο υπουργό, καταφέροντας θανάσιμο πλήγμα στο απερίγραπτο και κοινωνικά απαράδεκτο ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα.

Ένας δήμαρχος με σταθερές απόψεις.

Σε πολύ υψηλούς τόνους κινήθηκε την Τρίτη η αντιπαράθεση ανάμεσα στον υπουργό Μακεδονίας- Θράκης, Θεόδωρο Καράογλου και το δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, σε αφορμή τις δηλώσεις του τελευταίου για την παρουσία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ.

Ο δήμαρχος είχε δηλώσει ότι δεν θέλει να δει τον Αντώνη Σαμαρά «να έρχεται σαν κλέφτης» στη Θεσσαλονίκη, τις μέρες της ΔΕΘ, επειδή φοβάται τις αντιδράσεις.

Ο σνομπισμός...

Για την ιστορία, αυτός ο αγγλικός όρος εμφανίστηκε τον 19ο αιώνα στο πανεπιστημιακό λεξιλόγιο.

Υπ’ αυτή την έννοια μπορεί σε κάποιους ημεδαπούς κύκλους να θεωρείται έως και... προοδευτικός όρος!

Αλλά από ποιους φοιτητές;

Από τα βλαστάρια της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ, που χρησιμοποιώντας το λατινικό sine nobilitate (χωρίς ευγένεια) έκαναν την περίφημη σύντμηση “s.nob.” για όσους φοιτητές δεν ήταν αριστοκράτες.

Στη συνέχεια ο όρος μετεξελίχθηκε σ αυτό που όλοι αντιλαμβανόμαστε ως snob άνθρωπο, αυτόν δηλαδή που κρίνει τον άλλον με βάση την κοινωνική του θέση και ευρύτερα αυτόν που αισθάνεται υπεροχή, ανωτερότητα απέναντι σε όσους θεωρεί κατώτερους ως προς τη μόρφωση, την ευφυΐα, τον πλούτο, την ομορφιά, την αισθητική, τη φυλή κλπ.

Οι ευθύνες των συνδικαλιστών του δημοσίου.

Έτοιμοι για κινητοποιήσεις δηλώνουν οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ με αφορμή τα σχέδια της κυβέρνησης περί «κινητικότητας», αλλά αυτό δεν αποτελεί είδηση.

Χρόνια τώρα ζούμε ως πολίτες με τις κινητοποιήσεις των υπαλλήλων του Δημοσίου, διαφόρων κατηγοριών και ποικίλων τομέων, οπότε έχουμε συνηθίσει και δεν αλλάζει ουσιαστικά τίποτα στη ζωή μας.

Ούτε στη δική τους ζωή αλλάζει κάτι όταν κατέρχονται σε στάσεις εργασίας και απεργίες με την παραμικρή αφορμή και συνήθως ανέξοδα για τους ίδιους.

Στάσεις εργασίας και απεργίες που μονίμως έχουν μεγάλη συμμετοχή στην απουσία από την εργασία, μικρή συμμετοχή σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις και πολύ συχνά συνδυάζονται με Σαββατοκύριακα και αργίες για να βολεύουν...

Μια πατριωτική άποψη για το χρέος…

Όλοι συμφωνούμε ότι το χρέος θα πρέπει να μειωθεί η ακόμη και να εξαφανιστεί, αν αυτό το τελευταίο είναι εφικτό.

Εκεί που διαφωνούμε είναι στο πως θα συμβεί μία τόσο καλή εξέλιξη.

Διότι υπάρχουν και εκείνοι που έχουν μία άκρως επαναστατική πρόταση: Να διαγράψουμε το χρέος και να τελειώσουμε.

Δεν μας αρέσει, βρε αδελφέ, να χρωστάμε.

Γι΄ αυτό παίρνουμε τον μαρκαδόρο, τραβάμε μία γραμμή και καθαρίσαμε.

Πατριώτες μου! 

Ας το τολμήσουμε, μας λένε και καμαρώνουν για την εξυπνάδα που μόλις ξεστόμισαν. Βέβαια, τα λόγια δεν κοστίζουν.

Ο ορισμός του πλούσιου.

Το βράδυ της περασμένης Τρίτης, παραλίγο να σκοτωθώ. 

Δεν θα ήταν ένας ένδοξος θάνατος.

Στις εφημερίδες το όνομά μου θα αναφερόταν μάλλον -αν αναφερόταν καθόλου- ως σπάραγμα μιας καθημερινής στατιστικής.

Και η εκκαθάριση της ζωής μου θα ήταν σύντομη και διόλου κινηματογραφική.

Την καθοριστική εκείνη στιγμή, ανάμεσα στο θάνατο και την επιβίωση, το παρελθόν δεν πέρασε μπροστά στα μάτια μου σαν ταινία.

Ανέκαθεν πίστευα ότι επρόκειτο για χολιγουντιανό μύθευμα –να, που μου δόθηκε η ευκαιρία να το επιβεβαιώσω κιόλας.

Ωστόσο, χωρίς καν να το συνειδητοποιήσω, ένα ελαφρύ μειδίαμα ανέβηκε με όχημα την αδρεναλίνη που κάλπαζε, από τη σπονδυλική στήλη μέχρι τη βάση του κρανίου και φώλιασε στα χείλη μου για μερικά δευτερόλεπτα.

Θα πέθαινα ή τουλάχιστον θα έφτανα πολύ κοντά κι εγώ χαμογελούσα...

Ο Αλέξης προειδοποιεί τον… Ομπάμα.

Το ότι ο Αλέξης είναι ηγετική φυσιογνωμία, παγκόσμιου βεληνεκούς, είναι πλέον αδιαμφισβήτητο.

Το ότι είναι ο προστάτης όλων των αδικημένων και ταλαιπωρημένων του κόσμου, είναι επίσης γνωστό.

Αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι ότι ο Αλέξης μπορεί να κοιτάει στα μάτια όχι μόνο τον παρακατιανό Σόιμπλε, ή την δευτεροκλασάτη Μέρκελ, αλλά και τον ίδιο τον πλανητάρχη.

Και να τον εγκαλεί στη τάξη!

Όπως έκανε ο μακαρίτης ο Τσάβεζ… που αποτελεί τον μέντορά του.

Βασιζόμενος προφανώς στην τεράστια δημοσκοπική απήχηση που απολαμβάνει το κόμμα του, στην διεθνή αναγνώριση των συνιστωσών ως πολιτική δύναμη, και στη σιγουριά του ότι αύριο μεθαύριο θα ηγείται της φτωχής πλην όμως εθνικά υπερήφανης Ελλάδας.

Υπομονή, έρχονται τα Νεφελίμ…

Οι αποδοκιμαστικές δηλώσεις του Προέδρου της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν προς συμπατριώτες του επιχειρηματίες που έχουν στόχο να επενδύσουν στην Ελλάδα και η χθεσινή ρητή εκδήλωση ενόχλησης της ελληνικής κυβέρνησης από αυτές, καταστρέφει ίσως το ζωτικότερο όραμα της ανά την Ελλάδα κουλτούρας της συνωμοσιολογίας, όλης αυτής που κατοικοέδρευε μπροστά στην τηλεόραση, σε κρεβάτια, ντιβάνια, καναπέδες, σκαμπό, καρέκλες.

Καταστρέφει το όνειρο ότι, μια μέρα, θα μας σώσει η «ξανθή φυλή» του Βορρά.

Για να είμαστε ειλικρινείς, το όνειρο αυτό κατέρρευσε πρώτα στην Κύπρο - εκεί όπου η «ξανθή φυλή» έχασε τον τραπεζικό και φορολογικό παράδεισό της, οπότε, αφού οι λογής επενδυτές έσωσαν ό,τι ήταν δυνατόν να σώσουν, στη μεγάλη πλειονότητά τους την έκαναν με μικρά πηδηματάκια για άλλους πιο εξωτικούς φορολογικούς παραδείσους.

Η διάψευση των κύπριων πολιτικών από το ρωσικό κράτος, παρά την αρχική ψυχρολουσία, συνέβαλε στην προσγείωση των Κυπρίων στην οδυνηρή αυτογνωσία. Καλύτερη από τα παραμύθια.

Μια απλή πρόταση για τον Κυριάκο!

«Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατ’ επανάληψη έχει αναφερθεί στην ανάγκη, ξεπερνώντας τις μνημονιακές υποχρεώσεις του υπουργείου, να δημιουργηθεί ένα νέο Δημόσιο, ποιο αποτελεσματικό και το κυριότερο περισσότερο φιλικό προς τον πολίτη, ο οποίος εν τέλει είναι αυτός που πληρώνει και κατά συνέπεια απαιτεί υψηλού επιπέδου παροχή υπηρεσιών», ανέφεραν χθες πηγές του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Και λέω εγώ ο κακός:

Ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας έχει πολλά στραβά, τα οποία συσσωρεύτηκαν δεκαετίες τώρα, με αποτέλεσμα σήμερα, που το αυγό μπήκε στον κώλο, να τρέχουμε και να μη φτάνουμε, προσπαθώντας να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.

Το μεγαλύτερο κακό του δημοσίου δεν είναι, όπως θα νόμιζαν οι περισσότεροι, η μονιμότητα.

Όχι.

Το μεγαλύτερο κακό, μετά την κομματοκρατία, είναι η ατιμωρησία.

Διότι, όπως έχουμε πει και άλλοτε, ακόμη και ένοπλη ληστεία να κάνει ο δημόσιος υπάλληλος, δύσκολα θα απολυθεί, αφού ακόμη κι αν αποφασίσει το σύστημα να  ασχοληθεί με την περίπτωσή του, μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση (και στα δικαστήρια), θα έχουν σίγουρα περάσει πάνω από δέκα χρόνια, οπότε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε;

Αφήστε που, όπως είδαμε (και πρόσφατα μάλιστα), ακόμη και φυλακισμένοι επίορκοι συνέχιζαν να εισπράττουν τη μισθοδοσία τους στην ψειρού!

Και όλα τα ίδια μένουν…

To  Σαββατοκύριακο που μας πέρασε τρία περιστατικά μου επιβεβαίωσαν ότι τίποτε απολύτως δεν μας δίδαξε η κρίση, πως μεγαλύτερη παπαριά από τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την απαλλαγή του από τον εναγκαλισμό των κομμάτων και των διαπλοκών δεν έχει ακουστεί και πως αν κάποτε η κρίση αρχίζει να περνά η κατάσταση θα επιστρέψει στο γνωστό πρότερο βίο.

Περιστατικό πρώτο: Πριν λίγες μέρες τελείωσαν οι αιτήσεις για τη Δημόσια Τηλεόραση. Αυτή που διαδέχθηκε την κομματική αμαρτωλή άρρωστη ΕΡΤ.  Αυτή που θα αποτελούσε το απαύγασμα της εγκυρότητας, της ανεξαρτησίας και της διαφάνειας. Κομματικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ εξομολογήθηκε εντός του Σαββατοκύριακου ότι έκανε αίτηση για το νέο φορέα.

Μπροστά στα έκπληκτα αυτιά των ακροατών του και στην ερώτηση μα εσύ δεν ήσουν που βγήκες από τα ρούχα σου όταν έκλεισαν την ΕΡΤ απάντησε.

Αυτό δεν αλλάζει, αλλά με πίεσαν πολύ από το κόμμα διότι πάνε να μπούνε μόνο οι νεοδημοκράτες και πρέπει να υπάρχει ισορροπία!

Οι ρίζες της πολιτικής βίας.

Πολιτική βία εμφανίστηκε παντού στον κόσμο.

Ακόμη και στην Ευρώπη, όπου σε πολλές χώρες αναπτύχθηκε μαύρη ή κόκκινη τρομοκρατία.

Ο Δημήτρης Κ. Ψυχογιός στο βιβλίο του «Η πολιτική βία στην ελληνική κοινωνία» (εκδ. Επίκεντρο) περιγράφει τη «μακρά δεκαετία του ’70, που αρχίζει από το 1968 και είναι για την ηπειρωτική Δυτική Ευρώπη η δεκαετία του αριστερισμού, της εξτρεμιστικής αντικοινοβουλευτικής Αριστεράς, σε διαφορετικό βαθμό σε κάθε χώρα και με διαφορετικό τρόπο εμφάνισης. Όμως από τη δεκαετία του ’80 και μετά, ο βίαιος αντικοινοβουλευτισμός αρχίζει να περιθωριοποιείται, οι τρομοκρατικές πρακτικές σταδιακά εγκαταλείπονται...».

Όχι όμως παντού στην Ευρώπη.

Υπάρχει πάντα η «ελληνική εξαίρεση».

Στη χώρα μας το τρομοκρατικό φαινόμενο επιζεί· ακόμη και σήμερα είναι ενεργές τρομοκρατικές ομάδες: «Πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχει τόσο μακρά και συνεχής παράδοση ένοπλης δράσης από οργανώσεις της Ακρας Αριστεράς».

Ο εισπράκτωρ…

Απόσπασμα από πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση στο Antinews, σχετικά με το ζήτημα που προέκυψε πρόσφατα για τους ελεγκτές, και την αποφυγή αγοράς εισιτηρίων στα ΜΜΜ από πλευράς πολλών πολιτών.

Ο εισπράκτορας :
Πρώτον, χορηγούσε εισιτήριο και ρέστα, με τη διαδικασία αυτή βέβαια να δημιουργεί συνωστισμό, ιδίως από αυτούς που σκόπιμα ήθελαν να “χαλάσουν” χαρτονομίσματα.

Δεύτερον, έκανε αναγγελία της επόμενης στάσης, ώστε οι επιβάτες να χτυπήσουν το κουδούνι εφόσον ήθελαν να αποβιβαστούν. “Αγγελοπούλου”, “Ζέρβα”, “Λυσσιατρείον”.

Αυτό που σήμερα κάνει μαγνητοφωνημένα μια λάγνα φωνή στα μεγάφωνα του μετρό και οι Ασιάτες τουρίστες ακούγοντας νομίζουν ότι βρίσκονται στο Τόκιο : “Νεξτ στέησιον Κα-τε-χα-κι”...

Έχει μια ταραχή!

Άστραψε και βρόντηξε ο Λευτέρης Πανταζής.

Γνωστός και ως ο Μπραντ Πιτ της νύχτας!

Αιτία;

Η έφοδος του ΣΔΟΕ σε νυχτερινό κέντρο  της Θεσσαλονίκης όπου  τραγουδούσε ο δημοφιλής καλλιτέχνης, που είχε ως αποτέλεσμα το μαγαζί να σφραγιστεί για δυο ημέρες εξαιτίας της ασύστολης φοροδιαφυγής που διαπιστώθηκε.

Πιο συγκεκριμένα, οι ελεγκτές ανακάλυψαν ότι σε πάρα πολλά τραπέζια, όπου η μέση φιάλη κοστίζει περί τα €200, και άλλα τόσα τα λουλούδια και τα «ξηροκάρπια», δεν είχε κοπεί καμία απόδειξη!

Κλασικά και νεοελληνικά δηλαδή…

Το ξανθό γένος, και άλλα παραμύθια της Χαλιμάς…

Αυτή η «διαχρονική» ιστορία, που επανέρχεται κάθε τόσο, ότι δηλαδή η Ελλάδα δεν έχει ποτέ τίποτα να φοβάται, διότι την αγαπά και την προστατεύει η ομόδοξος Ρωσία, και ότι το ξανθό γένος θα μας σώσει, αφού έτσι  λέγανε και οι γέροντες, έχει αρχίσει να καταντά αηδία.

Από την εποχή των Ορλωφικών, ακόμη περιμένουμε το ξανθό γένος που όλο έρχεται και όλο την κάνει…

Μάλιστα, η ρωσική ναυτική επέμβαση που έγινε στο Αιγαίο εκείνη τη περίοδο, στα πλαίσια του ρωσοτουρκικού πολέμου, λίγο έλειψε να μας αφανίσει ως έθνος, αφού με την αποχώρηση των Ρώσων, ο τότε Σουλτάνος και το Διβάνι, πρότειναν την γενική σφαγή των Ελλήνων, αδιακρίτως φύλου κι ηλικίας.

Όλοι συμφώνησαν εκτός ευτυχώς από τον Τούρκο αρχιναύαρχο Χασάν Τζεζαϊρλή, ο οποίος κατόρθωσε τελικά να επιβάλει την άποψή του με το ακαταμάχητο επιχείρημα «Εάν φονευθώσιν όλοι οι Έλληνες, ποίος θα πληρώνη το χαράτσι»;

Θεσσαλονίκη: Σκυλούπολη…

Το καλοκαίρι του 2002 πήγα μέσα σ’ ένα βράδυ σε όλα τα νυχτερινά κέντρα – ελληνάδικα της Θεσσαλονίκης.

Για ρεπορτάζ, φυσικά.

Διαφορετικά, δεν είχα κανένα λόγο να υποβάλω τον εαυτό μου σε τέτοιο βασανιστήριο.

Όλη τη νύχτα, με τον φωτογράφο, πηγαίναμε (με μηχανάκι, φυσικά, για να μην έχουμε και το μέλημα του παρκαρίσματος), χτυπούσαμε και φεύγαμε.

Θυμάμαι ότι είχα συναντηθεί και μιλήσει, μέσα σε ένα βράδυ, μεταξύ άλλων, με την Πέγκυ Ζήνα, τη Δώρα του Big Brother και τον Τάσο Μπουγά.

Μα καλά, μέσα σ’ ένα βράδυ πρόλαβες να πας παντού; θα ρωτήσετε – και με το δίκιο σας.

Ναι. Επειδή τότε ήταν 5-6 τα όπα όπα μαγαζιά, συγκεντρωμένα όλα στην περιοχή του αεροδρομίου.