Στα χρόνια του facebook

Κάποιος έγραψε ότι η πραγματική ζωή, δεν βρίσκεται στο facebook. Οι φίλοι , η οικογένεια , οι άντρες που θέλεις ή οι γυναίκες , βρίσκονται εκεί έξω ….. Τότε πως γίνεται να περνάμε τις περισσότερες ώρες της μέρας μας μπροστά από μια οθόνη , πάνω από ένα πληκτρολόγιο, μιλώντας και όχι μόνο; Πως γίνεται ότι μας συμβαίνει, να το γράφουμε στον τοίχο μας; Γιατί ανεβάζουμε φωτογραφίες μας, πολλές φορές και πιο προσωπικές, αν δεν θέλουμε να τις δούνε; Γιατί γράφουμε σχόλια σε προσωπικό τόνο, που περισσότερο θυμίζουν κουβέντα ή και συζήτηση με φίλο, παρά άποψη για κάποιο θέμα;

Ναι, πιστεύω στους ΕΛ!!!!!!

Η διάσπαση στους κόλπους των Ανεξάρτητων Ελλήνων έφερε και πάλι στην επιφάνεια βασικά ερωτήματα: Ποιος σκότωσε τον Τζον Κένεντι; Υπάρχουν εξωγήινοι; Μας ψεκάζουν; Ότι η δεξιά του παραλόγου απείλησε να κάνει κυβέρνηση με τον Τσίπρα είναι ένα σύμπτωμα των καιρών μας. Ο Πάνος Καμμένος, όμως, δεν έχει τελειώσει. Αλήθεια, ποιος φανταζότανε μέχρι πριν λίγα χρόνια τον Πάνο αρχηγό πολιτικού κόμματος; 

Προσέξτε! Αν δεν ήμασταν στην Ελλάδα της κρίσης και ακούγαμε για κάποιον Πάνο Καμμένο στη Ρωσία που έλεγε τα ίδια πράγματα με τον δικό μας Πάνο, θα είχαμε να λέγαμε.

Εδώ δεν λέμε, επειδή αυτός ο Πάνος είναι πράγματι δικός μας. Είναι ο Πάνος της διπλανής μας πόρτας. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν Καμμένο. Οι περισσότεροι ντρεπόμαστε να το ομολογήσουμε.

Η "εξέγερση" των ... βολεμένων.

Πεντακόσιοι(!)  υπάλληλοι της Βουλής, στελέχη της ΔΑΚΕ αποχώρησαν σήμερα από τη συνδικαλιστική παράταξη διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές κατά 25% στους μισθούς τους.

Μάλιστα, οι υπάλληλοι προχώρησαν σε 3ωρη στάση εργασίας απειλώντας ότι θα μπλοκάρουν την κατάθεση του φορολογικού νομοσχεδίου.

 

Εντυπωσιακή η είδηση: Κατ’ αρχάς είχε η ΔΑΚΕ 500 στελέχη της μέσα στη Βουλή; Προφανώς οι υπόλοιποι 600-700 να φανταστούμε ότι είναι του υπόλοιπου πολιτικού φάσματος με πρώτο το ΠΑΣΟΚ.

Δούλευαν καλά, όπως φαίνεται τα κομματικά ρουσφέτια για τις χρυσοποίκιλτες θέσεις της Βουλής. Τα κόμματα διόριζαν στην υγεία των υπόλοιπων κορόιδων.

 

Και ψεκασμένοι και καψαλισμένοι.

Ο Πάνος ο Καμμένος έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία με τον αέρα ενός σταρ. Υποτίθεται, αγανάκτησε και επαναστάτησε, στην πραγματικότητα όμως εκμεταλλεύτηκε τον καιροσκοπισμό του Αντώνη Σαμαρά το διάστημα κατά το οποίο ο Πρωθυπουργός βρισκόταν στην αντιπολίτευση. 

 

Ήταν εύκολο. Συνέχιζε την κριτική που, έξω απ' τον χορό, είχε αρχίσει η ΝΔ.

Λίγο Μνημόνιο, λίγη θάλασσα και στελέχη από τη βαθιά δεξαμενή της πατριωτικής Δεξιάς, δεν θέλει και πολύ στην αναμπουμπούλα να γίνει ένα κόμμα.

Για να μην μπλέξω…..

Η δημοκρατία, αρεσκόμαστε να λέμε, πως γεννήθηκε στην Ελλάδα.
Δημοκρατία όμως, πάνω απ’ όλα, είναι η συμμετοχή στα κοινά.
Για αυτό και ο Αριστοτέλης θεωρούσε την ιδιώτευση ως μάστιγα.
Για αυτό και η λέξη ιδιώτης εξελίχθηκε στην σημερινή idiot, που όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει.

 

Δυστυχώς όμως, η Ελλάδα είναι μια χώρα σήμερα, όπου οι περισσότεροι «ιδιωτεύουν».
Και δεν μιλάω για συμμετοχή ή μη στα πολιτικά πράγματα, στα κόμματα κλπ. αλλά για αποστασιοποίηση και απομάκρυνση από οτιδήποτε συνιστά κοινωνική συμμετοχή και δράση.
Και μάλιστα συνειδητά.

Ο ψεκασμός είναι δικαίωμα!

Αυτή η εκ των έσω κατάρρευση των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» έχει μεν την πλάκα της, αλλά δεν παύει να είναι και μια σημαντική πολιτική εξέλιξη, η οποία μπορεί να αλλάξει το όλο πολιτικό μας σκηνικό. Να σημειωθούν δηλαδή μετατοπίσεις ψηφοφόρων.

Από την αρχή, το εν λόγω κόμμα ήταν θνησιγενές.

Ένα κόμμα διαμαρτυρίας, αρχηγικό, στημένο συγκυριακά, που αντί οποιασδήποτε ιδεολογικής ταυτότητας ή πολιτικού στίγματος, αρέσκονταν στο να επαναλαμβάνει (σε κουραστικό βαθμό) το γελοίο σύνθημα τσιτάτο: «Είμαστε πολλοί, είμαστε ανεξάρτητοι, είμαστε Έλληνες».

Λες και οι υπόλοιποι όλοι είναι λίγοι, δεσμευμένοι και …. Βάρβαροι!