Τα ζόμπι της κρίσης…

Γίνονται πολλές συγκρίσεις αυτόν τον καιρό.  

Άλλοι έχουν κολλήσει με την Βαϊμάρη, άλλοι με τον Χίτλερ, άλλοι με την Αρχαία Ελλάδα.  

Στον κόσμο του Facebook όλοι έχουμε γίνει εκδότες περιοδικών και όλοι την έχουμε ψωνίσει με το κοινό μας. 

Τρεις γνωστοί και πέντε άγνωστοι μας κάνουν τακτικά like και νομίζουμε ότι κάτι κάναμε που «τα είπαμε έξω από τα δόντια». 

Και όλοι έχουμε μια αγαπημένη σύγκριση.

Η Μέρκελ είναι ίδια ο Χίτλερ.  

Οι Τροϊκανοί είναι βρικόλακες που μας ρουφάνε το αίμα. 

Οι δημοσιογράφοι είναι παπαγαλάκια.  

Δεν έχω πρόβλημα με αυτές τις συγκρίσεις αν και με ενοχλεί η έλλειψη φαντασίας μερικές φορές.  

Αυτό που αγνοούν όμως είναι ότι η κατάσταση μοιάζει πιο πολύ με επίθεση από ζόμπι.

Μόνο στην Ελλάδα…

Δεν πληρώνεις διόδια, χαράτσια, φόρους;

Είσαι αγανακτισμένος, και υπάρχουν πολλοί (ακόμη και κόμματα) που θα σε στηρίξουν.

Δεν πληρώνεις τις δόσεις από το στεγαστικό δάνειο της μεζονέτας σου;

Είσαι λαϊκός ήρωας που πολεμάει τους τραπεζίτες, και ακόμη και το ίδιο το κράτος θα σε στηρίξει στον δίκαιο αγώνα σου.

Δεν πληρώνεις εισιτήρια στα ΜΜΕ;

Υπάρχουν ορδές «επαναστατών» έτοιμων να τα κάψουν όλα προκειμένου να συνεχίσεις να έχεις το δικαίωμα να μη πληρώνεις πουθενά.

Καταλαμβάνεις αιγιαλό, παραλία, οδόστρωμα, για να κάνεις ελεύθερο κάμπινγκ κοπρίζοντας παντού, ή για να παρατήσεις το σαραβαλάκι σου τις πινακίδες του οποίου απέσυρες;

Δεν θα σε ελέγξει κανείς, και μάλιστα θα βρεθούν διάφοροι να σε υπερασπιστούν διότι είσαι ελεύθερος και Έλληνας, και εν πάση περιπτώσει οι παραλίες είναι δικές μας και όχι των αργυρώνητων εκμεταλλευτών ξενοδόχων και ρουματζίδων που μας πίνουν το αίμα…

Η προπαγάνδα της συγκίνησης.

Κατ' αρχάς, υπάρχουν οι πολιτικοί αγκιτάτορες που χρειάζονται έναν νεκρό, οποιονδήποτε νεκρό (αν είναι νέος ακόμη καλύτερα), για να πουλήσουν συγκινησιακή φόρτιση ως αντιστάθμισμα στις θέσεις που δεν έχουν.

Έτσι φτιάχνονται οι ιμιτασιόν επαναστάσεις, με πρότυπο την Αραβική Ανοιξη (κάποιοι ήθελαν την πλατεία Συντάγματος να γίνει Ταχρίρ), είτε τα γαλλικά προάστια του 2005 είτε τα δικά μας Δεκεμβριανά του 2008.

Δεύτερον, είναι όλοι εκείνοι οι συγγραφείς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι κ.ά., που πλειοδοτούν στη συγκίνηση για τους ίδιους λόγους κι έναν παραπάνω: βγάζουν στην αγορά την ευαισθησία τους με απύθμενο λυρισμό για «οικογένειες που δεν έχουν να φάνε» με χρωματιστές λέξεις περί «κατήφορου μνημονίων» – λες και πριν από τα Μνημόνια δεν υπήρχαν ελεγκτές ούτε εισιτήρια στα τρόλεϊ.

Υπάρχει πιο ανέξοδη διαφήμιση από το να εκφράζεις την «οργή» σου για «ένα σύστημα που σκοτώνει παιδάκια για 1,4 ευρώ»; (Ή 1,20, ή 1,40· γράφτηκαν και τα τρία νούμερα.)

Τι τρέχει με την Γερμανία;

Tα κέρδη της Γερμανίας από την οικονομική κρίση ανέρχονται στο ποσό των 40,9 

δισεκατομμυρίων ευρώ για το διάστημα 2010-2013 και αυτό συμβαίνει λόγω υπερβάλλουσας ζήτησης για αγορά του χρέους της, δηλαδή των ομολόγων της επειδή θεωρούνται ασφαλής τοποθέτηση, με αποτέλεσμα να πέφτει το επιτόκιο που είναι υποχρεωμένη η Γερμανία να πληρώνει για να δανείζεται, ανακοινώθηκε πριν λίγο.
Τα παραπάνω, αν συνδυαστούν με τις μαζικές αγορές χρυσού της Γερμανίας από όλες τις διαθέσιμες πηγές (στην Ελλάδα σχεδόν ότι χρυσαφικό μαζεύεται από τα σαράφικα καταλήγει σε γερμανικά κυκλώματα εμπορίας χρυσού και το ίδιο συμβαίνει στην λοιπή Ευρώπη), δείχνουν μία χώρα η οποία λειτουργεί ως "ξενιστής", δηλαδή με απλά λόγια "ρουφά το αίμα της Ευρώπης" και ζει από την κρίση της και είναι πλέον σφόδρα πιθανό, όταν το σώμα αυτό "πεθάνει" η πρώτη χώρα που θα αποχωρήσει από το ευρώ να είναι η Γερμανία.

Ανύπαντρες 40αρες…

Αν κάποιοι έχουν θέμα με τις 30αρες, σκέψου τι γίνεται με τις ανύπαντρες 40αρες. Μόνο με το "ένα πόδι στο τάφο" δεν μας λένε ( μερικές φορές το λένε κι αυτό).

Ακούνε 40 και νομίζουν πως είμαστε τίποτα μπαμπόγριες ή τσουρόγριες (συνηθίζεται κι αυτό) με τσεμπέρι, κακομοίρες, που ακούμε Πάριο και κλαίμε όλη μέρα την μαύρη μας πικρή μας μοίρα.

Δεν ενημερωνόμαστε για τα τρέχοντα παγκόσμια γεγονότα, δεν έχουμε ιδέα από ταινίες (η τελευταία που είδαμε ήταν ο "Τιτανικός" κι ακόμα κλαίμε), δεν παρακολουθούμε ξένες σειρές, δεν ξέρουμε από μουσική. βλ. Πάριος και άντε στη καλύτερη και λίγο Ρέμος…

Λαϊκισμός!!!!!!

Θλιβερό, θλιβερότατο γεγονός ο θάνατος του άτυχου νεαρού που πήδηξε από λεωφορείο στο Περιστέρι εξαιτίας ελέγχου ή για να αποφύγει τον έλεγχο από ελεγκτή εισιτηρίων.

Κάθε θάνατος προκαλεί λύπη και θρήνο, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για νέο άνθρωπο και ακόμη χειρότερα όταν συμβαίνει με αφορμή ένα εισιτήριο αξίας 1,20 ευρώ, που ίσως να κόστιζε ακόμη λιγότερο εφόσον το παιδί ήταν σπουδαστής και είχε προμηθευτεί «διαρκείας», το λεγόμενο «πάσο» για τους παλιότερους.

Τι σκατά είσαι, τελικά, ρε Αργύρη;

«Τι σκατά είσαι, τελικά, ρε Αργύρη;» με ρώτησε αγανακτισμένος ένας φίλος στην παρέα, εννοώντας «τι κόμμα ψηφίζω», γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει από τα όσα υποστηρίζω κατ ιδίαν αλλά και στα κείμενά μου.

Κατ’ αρχήν συγνώμη για τη λέξη στην αρχή του κειμένου, αλλά δίνει έμφαση στον αυθορμητισμό του φίλου.

Μάλιστα, σκέφτηκα ότι αφού αυτός ο άνθρωπος που με ξέρει 35 χρόνια κι έχουμε ζήσει τα πάντα μαζί, δεν έχει καταλάβει «τι είμαι» τότε πώς θα με καταλάβουν οι άγνωστοι που διαβάζουν τις σκέψεις μου στο aixmi.gr;

Για έναν πολύ απλό λόγο θα αποτυπώσω και γραπτώς -θα προσπαθήσω- τα όσα του είπα.

Γιατί πιστεύω ότι δεν είμαστε λίγοι οι πολίτες αυτής της χώρας που, χωρίς να το καταλάβουμε, βρεθήκαμε σε ένα οδυνηρό αδιέξοδο.

Να μην υπάρχει ούτε ένα κόμμα, μα ούτε ένα, το οποίο να μας δίνει ελπίδα.

Να πιστεύουμε έστω και τα μισά που υποστηρίζει ο αρχηγός ή οι βουλευτές του. Υπάρχουν ελάχιστοι πολιτικοί, είτε προβεβλημένοι από τα ΜΜΕ είτε άγνωστοι, οι οποίοι εμπνέουν εμπιστοσύνη, σοβαρότητα και ανθρωπιά.

Διακοπές με το ΣΔΟΕ!

Ο Παναγιώτης προσπαθούσε με σπαστά αγγλικά να εξηγήσει στους Γάλλους πελάτες του στο μικρό ξενοδοχείο, πως είναι κακά πληροφορημένοι.

Οι τελευταίοι, σε μια πρωινή συζήτηση, είχαν παρατηρήσει πως «δεν μπορούν οι Γερμανοί και άλλοι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι να βάζουν συνέχεια το χέρι στην τσέπη για την Ελλάδα».

Ο Παναγιώτης επιχείρησε να τους πείσει πως «οι Γερμανοί μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε», αλλά δεν έβρισκε τις κατάλληλες λέξεις στ’ αγγλικά. Έτσι, παράτησε την προσπάθεια.

Εκνευρίστηκε πολύ, αλλά δεν το έδειξε.

«Οι πελάτες έχουν πάντα δίκιο, λίγους έχουμε, ας μην τους κακοκαρδίσουμε», μου είπε κλείνοντας το μάτι.

Και αρκέστηκε να παρατηρήσει πως «τα μέσα ενημέρωσης έχουν κάνει τόσο κακό με την προπαγάνδα τους που έχουν καταφέρει να παραπλανήσουν ακόμα και τη Μισέλ και τον Ζακ, παρότι επιστήμονες άνθρωποι».