Μόνο εγώ τα θυμάμαι;

Θυμάται κανείς την επαναστατική φλόγα που έκαιγε απ άκρη σε άκρη τη χώρα, τότε που μας πατούσε η μπότα των προσκυνημένων σαμαροβενιζέλων;

Με τους αγαναΧτιστές να γεμίζουν τα πάρκα και τις πλατείες βροντοφωνάζοντας «ως εδώ»;

Με το γελαστό παιδί να υπόσχεται άμεση κατάργηση του μνημονίου με ένα και μόνο άρθρο, ενός και μόνο νόμου;

Με τον Δρα Μπαρουφάκη να βγαίνει καθ εκάστην στα παράθυρα των καναλιών προβλέποντας την άμεση χρεοκοπία μας αν δεν πάμε ευθύς αμέσως στην δραχμή (ή στο μπίτκοιν, δεν κατάλαβα…);

Με τον Κατρούγκαλο, τον Παλαβίτσα, τον Τσαλακώτο, τον Καζάκη (ο μόνος που δεν υπουργοποιήθηκε ακόμη) και τα άλλα παιδιά να βγάζουν πύρινους λόγους στις πλατείες, υποσχόμενοι τα πάντα στους πάντες;

«Τι Τζέκιλ; Τι Χάιντ;»

Και να μη σχολιάσω την καθηγεσία της κυρίας Μπαζιάνα...

Δεν ξέρω αν είδατε την εμφάνιση του υπουργού Εθνικής Αμυνας κυρίου κυρίου Πάνου Καμμένου στη Βουλή των Ελλήνων; Αν όχι, χάσατε. Να το αναζητήσετε αμέσως. Συλλεκτικό κομμάτι.

Τι μεταμόρφωση του εθνικού Σωτήρος ήταν αυτή; Εγώ στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ντουμπλαρισμένος. Αλλά φευ. Ηταν η σκληρή πραγματικότης.

Αλλος άνθρωπος. Μια λογική τετράγωνη να πεις, θα είναι λίγο. Πρώτη φορά δεν είχε αυτήν τη μέθη, του «πίσω και σας έφαγα» τουλάχιστον. Και τι τόνος φωνής ήταν αυτός; Χαμηλός, στο χείλος του χαδιάρικου. Ο τρόπος που πέρναγε δε από το ένα θέμα στο άλλο... λέω, δεν μπορεί, θα του έχουνε ότο-κιου. Λάθος μου. Μιλούσε από στήθους καρδίας. Συγχαρητήρια, άντε και του χρόνου δημοκράτης.

Να μη σχολιάσω την καθηγεσία της κυρίας Μπαζιάνα...