Souvenir of London...

Procol Harum!

Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ.

Εξεπλάγην διαβάζοντας το χθεσινό άρθρο του Νίκου Μπίστη με τίτλο «Και Πατριώτης και Γερμανοτσολιάς;».

Και εξεπλάγην διότι είμαι βέβαιος πως ο αγαπητός Μπίστης ομνύει εξίσου με εμένα στη φράση του Διονυσίου Σολωμού «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».

Ότι συμφωνεί πως εμπρός στην αποκάλυψη, στην πλήρη καταύγαση της αλήθειας όλες οι σκοπιμότητες -όσο αγαθές κι αν είναι- υποχωρούν.

Ότι τα στρογγυλέματα της Ιστορίας, οι κάθε είδους μανιχαϊσμοί, την καταντούν ένα εύπεπτο ανάγνωσμα, όπου οι καλοί συγκρούονται με τους κακούς, περνάνε δια πυρός και σιδήρου, πλην το φρόνημα και η πίστη τους διατηρείται ακέραια και τους οδηγεί στον τελικό θρίαμβο.

Μακάρι να συνέβαινε έτσι.

Μακάρι να ζούσαμε σε έναν τόσο απλό, παιδικό σχεδόν, κόσμο…

Απολύσεις Δ.Υ.: Τραγωδία, ή αναβάθμιση (του κράτους);

Το εύκολο και κομπογιαννίτικο είναι να μοιραστούν τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης τις 15.000 προσλήψεις που θα αντικαταστήσουν τις ισάριθμες απολύσεις κρατικών υπαλλήλων. Το δύσκολο (για την σοβιετική Ελλάδα, όπως και για την Αφρική) είναι να κάνουμε προσλήψεις με αξιοκρατία. Ας επιχειρήσουμε το δύσκολο. Επιτέλους ας κάνουμε μια αρχή.

Γιατί όταν μια χώρα καταντάει να την χλευάζουν ακόμη και οι τεχνοκράτες υπάλληλοι των δανειστών, όπως ο κ. Τόμσεν, με την παρατήρηση ότι «δέχεστε να κόβετε μισθούς και συντάξεις που είναι εύκολο γιατί δεν μπορείτε να φορολογήσετε τους πλουσίους και να εισπράξετε τους φόρους τους…» δεν νομίζω ότι πρέπει να πέσει ακόμη πιο χαμηλά…

Το χωριό με τους 40 βουλευτές…

Έκατσα με υπομονή και κατέγραψα όλους τους βουλευτές που έχουν εκλεγεί στην 'Α Αθηνών, από το 1990 μέχρι σήμερα.

Πέρασαν 23 χρόνια και 9 εκλογικές αναμετρήσεις για να εκλεγούν 70 διαφορετικοί βουλευτές, άλλοι έκαναν ένα μικρό πέρασμα και άλλοι παρέμειναν για πολλά χρόνια στα έδρανα της πιο περιζήτητης εκλογικής περιφέρειας της χώρας.

Αφού, λοιπόν, είχα τα ονόματά τους, το επόμενο βήμα ήταν να μελετήσω τα βιογραφικά τους, ήθελα να απαντήσω στο εξής απλό ερώτημα, πόσοι από τους βουλευτές της 'Α Αθηνών κατέλαβαν σημαντικά αξιώματα (πρωθυπουργοί, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων και πρόεδροι της Βουλής) και πόσοι ασχολήθηκαν με τους πολίτες που τους εξέλεξαν και τα προβλήματά τους.

Γιατί; Μα γιατί, πολύ απλά, ζω στην Αθήνα και με ενοχλεί που, σε αντίθεση με την περιφέρεια, οι εκπρόσωποί μας είναι σνομπ, απόμακροι, ασχολούνται μόνο με ζητήματα υψηλής πολιτικής και την επερχόμενη υπουργοποίησή τους.

Μήπως, όμως, τα παραλέω; Για να δούμε...

Η τέχνη του να γίνεσαι αντιπαθής…

Δεν είναι ανάγκη να ανήκει κάποια στο γυναικείο φύλο για να γίνει αντιπαθής. Μπορεί μια χαρά να το κάνει από μόνη της, με τη συμπεριφορά της.

Και είναι απορίας άξιον πώς όλες αυτές οι φεμινίστριες για χάρη της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν είπαν κουβέντα για όσα «σεξιστικά» και «νεκρολαγνικά» ειπώθηκαν και γράφτηκαν με αφορμή τον θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ.

 

Αλλά ξεχάσαμε: αυτή είναι δεξιά και συνεπώς εξ ορισμού αντιπαθητική.

Αριστερή ανάγωγη δεν μπορεί να υπάρξει.

Και αν υπάρχει, δεν φταίει αυτή.

Οι άλλοι είναι σεξιστές...

 

Ελπίς βόσκουσα τους πολλούς βροτών… *

*Επειδή το παρακάτω κείμενο του φίλου Τάσου Κώτση, για άγνωστο λόγο, μισοφαγώθηκε όταν πρωτοανέβηκε στον Ορθογράφο, το αναρτούμε και πάλι… αυτή τη φορά ολόκληρο!

Λυπάμαι που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους και λυπάμαι πολύ περισσότερο, επειδή η απαξίωση των λέξεων καθοδηγείται από ψηλά, στη λογική που θέλει τις λέξεις να φτιάχνουν φράσεις και τις φράσεις νοήματα.

Ο ηλίθιος….

Όλες οι ημέρες της απουσίας από το παρόν site, καταναλώνονται στην απούσα αισθητική της ελληνικής πολιτικής.

 Καθώς το παράδοξο οργανώνεται με ιαχές μισανθρώπων, οι οποίοι μπερδεύουν την μίζερη

υποκειμενικότητα με την ύπαρξη της ένοπλης ουδετερότητας για να μην εξαϋλωθούν από την απουσία εχθρού και ξεπέσουν στον καμένο τους παράδεισο, οι φωνές της δήθεν αντισυστημικής παντιέρας αποδυναμώνονται, εξαιρώντας σαφώς τα γκρουπούσκουλα που εν είδει ιδρωμένης σέχτας σε απόγνωση, οργανώνουν συλλαλητήρια και πορείες στο κέντρο της πόλης καθώς η ψυχολογία του ευ ζειν σε προτεκτοράτο με απαραίτητη την ρουστίκ κληρονομιά από το χωριάτικο φλέγμα, ζητά επειγόντως τους Οθωμανούς ως άλλοθι όταν οι τελευταίοι εκδίωξαν τους Γάλλους από την Αίγυπτο αφού ο Νάσερ δεν ζει πια, οι θεοί δικάστηκαν και η Υψηλή Πύλη έπαψε να τρομοκρατεί αιώνες τώρα.

Το τέλος της αποικιοκρατίας περιλαμβάνει εδάφια από το Κοράνι, συμμετοχή στο καράβι για την Γάζα και βλάσφημες προσεγγίσεις με άρωμα Γάιου Βαλέριου Κάτουλλου σε υποβόσκον επιθαλάμιο ποίημα με ύφος Σαπφούς, λίγο πριν το εξαιρετικό φινάλε που πλημμυρίζει τον Νείλο με εγωτικούς χυμούς χαοτικής παράδοσης.

Άσε μας ρε συ Αλέξη…

Η χώρα δεν είναι τσιφλίκι κανενός κόμματος για να κάνει εκλογές όποτε του γουστάρει, μαζεύοντας τα ρετάλια της πολιτικής προκειμένου να φτιάξει όπως-όπως μια κυβέρνηση.

Αν παρέσυρε πάλι ο κ. Καμμένος τον κ. Τσίπρα, όπως «στο ηρωικό όχι της Κύπρου», είναι δικό του πρόβλημα και ας μην το φορτώνει στις πλάτες μας. 

Λυπάμαι πραγματικά για την οργή με την οποία ξεκίνησα το σημερινό μου σημείωμα, αλλά και μόνο στο άκουσμα της λέξης «εκλογές» από τον κ. Τσίπρα ανατρίχιασα και, όπως πιστεύω, έτσι θα αντέδρασε και η πλειοψηφία των φορολογούμενων που πληρώνουν και τις εκλογές. Το πώς θα αντιδράσουν οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ είναι δικό τους πρόβλημα.

Δεν είναι μόνο η μονιμότητα.

Ο Ηλίας έχασε πρόσφατα τη μητέρα του και είναι συντετριμμένος.

Ήταν μοναχοπαίδι και ήταν πολύ δεμένος μαζί της, ειδικά μετά το διαζύγιο των γονιών του.

Εργάζεται σε μία ιδιωτική εταιρία, και έκανε χρήση της άδειας των δύο ημερών που δικαιούται για τον θάνατο συγγενούς (ΕΓΣΣΕ 2002-2003).

Οι συνθήκες είναι πλέον δύσκολες στη δουλειά, η επιχείρηση δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, και ο Ηλίας προσπαθεί να διατηρήσει το επίπεδο της απόδοσής του, ξέροντας ότι δεν έχει περιθώρια χαλάρωσης.

Η Μαρία, η σύζυγός του, ποτέ δεν τα πήγε καλά με την πεθερά της και, αν και αποφεύγει να το εκφράζει, δεν αισθάνεται ιδιαίτερη λύπη για την απώλεια.

Τα τελευταία χρόνια ελάχιστα έβλεπε τη μακαρίτισσα, ήταν σαν δύο ξένες.

Ωστόσο, επειδή εργάζεται στο Δημόσιο, σε κάποιο υπουργείο, η Μαρία δεν έχασε την ευκαιρία και πήρε τρεις ημέρες άδεια, όπως προβλέπεται για τους δημοσίους υπαλλήλους (αρ. 50 § 1 ΚΔΥ).

Της πέρασε από το μυαλό να κολλήσει και μία μέρα «μηχανογραφική» (μία ημέρα άδεια κάθε δίμηνο που δικαιούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι που εργάζονται σε υπολογιστή, αρ. 50 § 6 ΚΔΥ) και δύο ημέρες που δικαιούται για την αιμοδοσία (αρ. 50 § 5 ΚΔΥ) στην οποία συμμετέχει τακτικά, (και η ίδια η ημέρα της αιμοδοσίας είναι άδεια), και να πεταχτεί μέχρι τη Λαμία στους ηλικιωμένους γονείς της, αλλά τελικά δεν θέλησε να αφήσει τον άνδρα της σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.