Δεκατρείς διαδρομές.
Δώδεκα παιδιά και ο προπονητής τους. Στην Ταϊλάνδη.
Άγριος φονιάς ο χρόνος
και ο καιρός. Ψυχοβγάλτες οι δαίμονες του φόβου και της έντασης. Ακραίες
καταστάσεις, ακραίες αντοχές. Αγωνία και ευχές. Θλίψη για το πρώτο θύμα, που
εφοδίασε τους εγκλωβισμένους στο πλημμυρισμένο σπήλαιο με οξυγόνο, αλλά δεν
είχε αρκετό για να γυρίσει πίσω.
Θύμησες από την προ
οκταετίας ανάδυση των 33 μεταλλωρύχων της Χιλής, που έμειναν 69 ημέρες
επτακόσια μέτρα κάτω από τη γη, σε 50 υγρά και ζεστά τετραγωνικά μέτρα. Το
ημερολόγιο έγραφε 5 Οκτωβρίου 2010, όταν ξεχύθηκαν στο φως. Ο ενθουσιασμός γι’
αυτό που έμοιαζε με θαύμα ήταν τεράστιος και συνεπήρε τους πάντες. Ίσως γιατί
το σκότος δεν είναι μόνο «ένα περιεχόμενο του νοείν, αλλά και ένας τρόπος του
νοείν»…
