Release Me...

Clifton Chenier

Ο αργός- πολιτικός- θάνατος του Αλέξη Τσίπρα…

Πρώτα η ελαφριά πλευρά των εξελίξεων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφθηκε συνοφρυωμένος έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας  -τον οποίο δεν ψήφισε παρότι προέρχεται από το κόμμα του που τον ψήφισε, γιατί όπως εξήγησε τότε δεν τον εκτιμά ως πολιτικό- για να του πε -κατά τις πληροφορίες ότι «η κυβέρνηση βρίσκεται σε αποδρομή» και εν πάση περιπτώσει πρέπει να γίνουν εκλογές.  Θέατρο του παραλόγου: ο Πρόεδρος δεν έχει αρμοδιότητα επί του θέματος. Τον  Πρωθυπουργό έπρεπε να επισκεφτεί.

Αλλά  για να πάμε στα σοβαρά, είτε παίρνει στα σοβαρά κανείς τις πρωτοβουλίες του Κυριάκου είτε όχι, δεν χρειάζεται ο αρχηγός της  αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητάει να «τελειώνει» η παραμονή του Πρωθυπουργού στην εξουσία. Τελειώνει μόνος του.  Ο αργός- πολιτικός-θάνατος του Αλέξης Τσίπρα είναι ολοφάνερος –και προβάλλεται καθημερινή σε ζωντανή μετάδοση.

Πώς τα κατάφερε ένας Πρωθυπουργός που ως το περασμένο καλοκαίρι είχε την ολόθερμη στήριξη των κοινοτικών εταίρων της χώρας, και της υπερατλαντικής δύναμης, αλλά και των Ρώσων να περιπέσει στην τρικυμία που ταρακουνάει το κυβερνητικό σκάφος αυτή την περίοδο;

Μέχρι ο εξευτελισμός να γίνει τέλειος;

Μια κανονική κυβέρνηση δεν θα πάθαινε το κάζο που έπαθε η σημερινή με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Θα φώναζε έναν-δυο έγκριτους νομικούς, οι οποίοι θα της έλεγαν από την αρχή ότι αυτό που πάει να κάνει δεν θα περνούσε. Η παρέα του Νίκου Παππά προτίμησε τους σκιτζήδες και τους τσαμπουκάδες.

Ενας κανονικός υπουργός θα υπέβαλε αμέσως την παραίτησή του, αν είχε υποστεί τον εξευτελισμό που υπέστη ο κ. Παππάς. Αυτός προτίμησε να σφυρίζει αδιάφορα και να αναζητεί φτηνά κόλπα, για να επιβεβαιώσει την εξουσιομανία του.

Το πουλόβερ που ξηλώνεται…

Η παρούσα στήλη το είχε επισημάνει από τον περασμένο Μάιο. Και δεν ήταν βεβαίως η μόνη. Κάθε πολίτης που παρακολουθεί πιστά την επικαιρότητα, που διαθέτει βιωμένη ή αντλημένη από τα ιστορικά βιβλία εμπειρία, κυρίως δε κοινό νου -πόσο πολύτιμο αγαθό ο κοινός νους!- αντιλαμβανόταν τη δεινή θέση στην οποία είχαν, ήδη από τότε, περιέλθει οι Συριζανέλ. 

Ή θα έπρεπε να εφαρμόσουν πιστά το τρίτο, το δικό τους, μνημόνιο. Να σκύψουν το κεφάλι, να κλείσουν την αξιολόγηση και να δουν τη δημοτικότητά τους να κατρακυλά στα τάρταρα. Τις κοινωνικές ομάδες, που φανατικά τούς στήριζαν από το 2012, να τους βλαστημάνε και να τους καταριούνται. Τον εφιάλτη μιας ταπεινωτικής ήττας, οψέποτε στηθούν οι κάλπες, να φαντάζει αναπόδραστος. 

Ή θα έπρεπε να αποχωρήσουν "ηρωικά" από το Μαξίμου. Να προκαλέσουν εκλογές και να πασσάρουν την καυτή πατάτα του τρίτου μνημονίου στους επόμενους. Να λάβουν ένα αξιοπρεπές ποσοστό -η αιμορραγία τους σε ψήφους δεν είχε γίνει ακόμα ακατάσχετη- και να επιστρέψουν στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Και εκεί να ξαναβρούν τους πρότερους "μαχητικούς", "αδέκαστους", "κινηματικούς" εαυτούς τους...

Ο Βύρωνας κι η ανίατη περίπτωση του Αλέξη και των συντρόφων του…

«Τελειώνουμε, ξεμπερδεύουμε με το παλιό», φώναζε ο Τσίπρας από τα προεκλογικά μπαλκόνια. Κι αίφνης μας προέκυψαν οι Πάνος Καμμένος, Προκόπης Παυλόπουλος και εδώ και λίγες ώρες κι ο Βύρων Πολύδωρας!!!

Ξεμπερδεύουμε με το παλιό, ξεθάβοντας… το απόλυτο παλιό!

Θέατρο του παραλόγου.  Όπως σε όλα.

Και τι παλιό; Μουχλιασμένο, ταυτισμένο με το πελατειακό κράτος, με την απόλυτη παρακμή. ΣΥΡΙΖΑ με παλαιοπασόκους καιροσκόπους και καρεκλοκέναυρους. ΣΥΡΙΖΑ με παλαιοδεξιούς, Δεξιούς κρατιστές, γραφικούς υπέρμαχους του πελατειακού κράτους, πολέμιους των μεταρρυθμίσεων, οπαδούς της στασιμότητας. Το πάρτι των βρικολάκων, ο Αλέξης κι ο ΣΥΡΙΖΑ...