Fuzzy...

Grant Lee Buffalo

«Κραταρχίδες» και «Σπουδαρχίδες»...

Αυτή την στιγμή στο πολιτικό σκηνικό έχουμε την διαμάχη ανάμεσα σε δύο κύρια πολιτικά μπλόκ: Τούς «μνημονιακούς» ή «κραταρχίδες», και τους «αντιμνημονιακούς ή «σπουδαρχίδες».

Το παράλογο (ως είθισται στην χώρα της φαιδράς Πορτοκαλέας) εντοπίζεται και στην εννοιολογική οξυμωρία των λέξεων πού χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν την φαιδρότητα της άνω αναφερθείσας πολιτικής αντιπαράθεσης…

Η δικτατορία του πασοκαριάτου…

Για περισσότερα από τριάντα χρόνια η πολιτική ζωή του τόπου καθορίζεται από τη συμπεριφορά, τη νοοτροπία και την ιδεολογία μίας κομματικής νομενκλατούρας, ενός στελεχικού δυναμικού που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, αλλά ως φαινόμενο έχει επεκταθεί και σε άλλους χώρους.

Είναι το πασοκαριάτο, που αποτελείται από βουλευτές, ευρωβουλευτές, κρατικούς υπαλλήλους, δικηγόρους, δημοσιογράφους, από τη συνδικαλιστική αριστοκρατία των τραπεζών, των δημοσίων επιχειρήσεων, των ΔΕΚΟ, από διανοουμένους, πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες.

Οι περισσότεροι από αυτούς είναι νεόπλουτοι είτε λόγω φοροδιαφεύγοντος επαγγέλματος είτε λόγω της διαπλοκής τους με το κράτος, την πολιτική και την άσκηση της εξουσίας.

Έχουν δε άμεσες ευθύνες για τη χρεοκοπία…

Τι να τους κάνεις τους εχθρούς, όταν έχεις τέτοιους φίλους;

 Για ένα κράτος που υποτίθεται πως αποτελεί ένα από τους πυλώνες του ΝΑΤΟ, η Τουρκία έχει έναν περίεργο τρόπο να δείχνει την αφοσίωσή της στους φίλους και συμμάχους, όταν την έχουν ανάγκη.

Η υποστήριξη της Άγκυρας είναι απαραίτητη για τη Δύση στη μάχη εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, που προσπαθεί να κυριαρχήσει στη Συρία και στο Ιράκ.

Και όμως… αντί να βοηθήσει τους συμμάχους της η Τουρκία κάνει ότι μπορεί για να υπονομεύσει τη διεθνή προσπάθεια εναντίον της απειλής του Χαλιφάτου.

Μια εκστρατεία που οι πολιτικοί και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού προειδοποιούν ότι θα διαρκέσει χρόνια…

Η αντισυστημική Γιάννα!

Την περασμένη Τετάρτη, την ώρα που ο Αντ. Σαμαράς συναντούσε στο Μαξίμου την ωραία Αμάλ (με την οποία βρήκαμε την ευκαιρία να επιδείξουμε τη γενική ξελιγωμάρα μας ως κοινωνία...), κατά σύμπτωση και μόνο, ο υπογράφων συναντούσε μια εκπρόσωπο των κλασικών αξιών.

Οχι βεβαίως τόσο κλασικών όσο οι Καρυάτιδες: πάνε μόλις δέκα χρόνια από τότε που η κ. Γιάννα Αγγελοπούλου μεσουρανούσε στο στερέωμα του ελληνικού σύμπαντος, λόγω των Ολυμπιακών.

Εξαφανίσθηκε απότομα, καθώς η πολιτική τάξη, που την είχε προσλάβει για τη διοργάνωση, της έκλεισε την πόρτα στο πρόσωπο μόλις τελείωσαν οι Αγώνες.

Για ένα διάστημα, προσπάθησε να κρατηθεί στο προσκήνιο με την επανέκδοση της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», όμως το εγχείρημα απέτυχε και μάλιστα σύντομα. Εκτοτε, τα ενδιαφέροντα και οι δραστηριότητες της στράφηκαν στο εξωτερικό: το Χάρβαρντ, το ίδρυμα του Κλίντον κ.λπ. Ωσπου πριν από ενάμιση χρόνο κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό βιβλίο της με τον εμφανώς υπαινικτικό τίτλο «My Greek Drama».

Για όσους το διάβασαν, είναι φανερό ότι σκοπός του βιβλίου είναι να τοποθετήσει την ιστορία της Γιάννας και των Αγώνων μέσα σε ένα τέτοιο ερμηνευτικό πλαίσιο, ώστε η επανεκτίμηση του ρόλου της να της ανοίξει δυνατότητες παρέμβασης στα δημόσια πράγματα για το μέλλον…

«Αυγή»: Ψώνιο, καβαλημένος… με σακίδιο ο Θεοδωράκης!

Οξύτατη επίθεση απο την εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ στον αρχηγό του κόμματος «Ποτάμι».

Νέα σφοδρή επίθεση εναντίον του Σταύρου Θεοδωράκη εξαπέλυσε σήμερα η εφημερίδα «Αυγή», με ένα άρθρο το οποίο αναδημοσιεύθηκε και στον ημιεπίσημο διαδικτυακό τόπο του ΣΥΡΙΖΑ www.stokokkino.gr.

Το νέο επεισόδιο στις «εχθροπραξίες» ανάμεσα στις δύο πλευρές εκδηλώθηκε με άρθρο του Γιώργου Ανανδρανιστάκη, που θεωρείται εκφραστής των απόψεων της ηγεσίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πολλές φορές έχει πάρει αυστηρή θέση για καταστάσεις και πρόσωπα που συγκρούονται πολιτικά με τον Αλέξη Τσίπρα και το επιτελείο του.

Πνίξε τον οικονομολόγο μέσα σου…

Εδώ και 4 χρόνια τώρα αναρωτιόμαστε για το πότε θα ερχότανε η πτώχευση της χώρας, για το τι θα γίνουν οι καταθέσεις, τα δάνεια, για το αν θα έλθει η δραχμή.

Επίσης, μαλώνουμε για το αν φάγαμε όλοι μαζί τα λεφτά, αν είμαστε όντως πειραματόζωα του διεθνούς καπιταλιστικού διευθυντηρίου, θύματα αμερικανο εβραικής ή ρωσοτουρκικής συνωμοσίας για το πετρέλαιο στο Αιγαίο, καθώς και άλλα πολλά, ξορκίζοντας κάπως τους φόβους μας και νομίζοντας ότι ξεγελάμε και τον χρόνο.

Δυστυχώς όμως ο χρόνος των αγορών είναι διαφορετικός από τον ιστορικό χρόνο και φυσικά αδυσώπητος όταν ανταγωνίζεται με τον πολιτικό χρόνο, που ανεύθυνα  αγοράζουν οι κυβερνήσεις μας απο το 2010 μέχρι σήμερα.

Η τραγική επανάληψη της Ιστορίας…

To πιο ανατριχιαστικό κομμάτι της Ιστορίας για μένα ήταν πάντα εκείνο το κομμάτι των άρχων του εικοστού αιώνα.

Τα Βαλκάνια μόλις είχαν απελευθερωθεί από τον Οθωμανικό ζυγό και μια σειρά γεγονότα αποσταθεροποίησης, μέρα με τη μέρα, σημειώνονταν στις εφημερίδες της εποχής, δείγματα μιας ρευστής εποχής, που κάνεις δεν ήταν σίγουρος αλλά όλοι υποψιάζονταν που θα οδηγήσει.

Στο Μεγάλο Πόλεμο...