Πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι γνωρίζοντας την
ιδιότητά μου ως φιλολόγου, με ερωτάν πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος , ο οποίος
δεν μπορεί να διακρίνει βασικές έννοιες της ελληνικής Γλώσσας: ότι «διάτρητος» σημαίνει κατατρυπημένος και όχι
διαφανής.
Ότι δεν υπάρχει λέξη
«απεύθυνση» ως παράγωγο του απευθύνω.
Ότι η τυμβωρυχία δεν
λέγεται «τυμβοθηρία». Και ο νεποτισμός δεν έχει σχέση με τα… ποτά, για να
λέγεται «νεο-ποτισμός»(!).
Ο οποίος κάνει χονδροειδή εκφραστικά λάθη: «θρέφει τους καρπούς», αντί δρέπει τους
καρπούς, «ακατάληπτοι δεσμοί», αντί ακατάλυτοι δεσμοί.
Ο οποίος αγνοεί βασικά στοιχεία της ελληνικής
Ιστορίας και της Μυθολογίας: ότι ο
Μεσαίωνας δεν ήταν «ένας αιώνας», αλλά 10 αιώνες, 5ος αι. μ. Χ-
15ος, ότι η «Κόπρος» ήταν του Αυγεία και όχι του «Αυγέα», ότι η
«δαμόκλειος σπάθη» δεν σημαίνει «οικογενειακό βάρος και φιλοδοξία» αλλά
επαπειλούμενος κίνδυνος, ότι ο ποταμός «Νείλος» δεν έχει καμιά σχέση με τον
ήλον = καρφί, γι’ αυτό η φράση είναι «θέτω τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων»
και όχι «επί τον… Νείλον».
Ο οποίος αγνοεί την Γεωγραφία ης Ελλάδας: ότι η
Μυτιλήνη και η Λέσβος είναι ένα και το αυτό νησί…
