Ο Κηπουρός...

Παύλος Παυλίδης...

Μέσα στο θολωμένο μυαλό του Γαβρήλου…

Πολλές φορές αναρωτιέμαι (αφελώς ― το γνωρίζω...) πώς είναι ποτέ δυνατόν ένας άνθρωπος με επαρχιώτικη νοοτροπία και τον ιδεολογικό αυτισμό της Μεταπολίτευσης να είναι σήμερα αρχηγός της αντιπολίτευσης και μάλιστα από ορισμένους να θεωρείται και χαρισματικός.

Αναρωτιέμαι, με άλλα λόγια, πώς εξηγείται η περίπτωση Τσίπρα.

Πώς ένας τόσο λίγος μπορεί να βρίσκεται στη συγκεκριμένη θέση;

Όσο παρακολουθώ τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη να ανοίγει τα φτερά του, καταλαβαίνω πολύ καλά τι κάνει τον Τσίπρα να ξεχωρίζει.

Οι δυο αγελάδες, και η λειτουργία του κόσμου μας…

Βρήκα ένα χιουμοριστικό κειμενάκι.

Έπεσα επάνω του τυχαία.

Δεν θυμάμαι καν που…

Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχει τίτλο: TWO COWS ~{Matthias Varga}

Μου άρεσε όμως πολύ, γι’ αυτό έκατσα πέντε λεπτά, το μετέφρασα, και σας το παρουσιάζω.

Απολαύστε το….

Συνδικαλισμός του … 1982!

Το ότι ο σημερινός συνδικαλισμός είναι ένα απαρχαιωμένο και απαξιωμένο κατάλοιπο παλιών εποχών, που πέρασαν ανεπιστρεπτί, και χωρίς καμία επαφή με τη σύγχρονη πραγματικότητα, είναι πλέον πασιφανές σε όλους (πλην ίσως του Κουτσούμπα).

Και πόσο δε μάλλον όταν μιλάμε για τους δεινόσαυρους συνδικαλιστές του βαθέως Πασόκ, που τα παλιά «καλά» χρόνια, είχαν μάθει να συνδιοικούν (αν όχι να διοικούν) με αποτέλεσμα η χώρα μας να φτάσει εδώ που έφτασε, και το Πασόκ στο 3.8%, και πολύ του είναι.

Κάποιοι όμως συνεχίζουν τα μικροκομματικά τους παιχνίδια και σήμερα, πουλώντας παραγοντιλίκι στις πλάτες των αλαφιασμένων εργαζομένων μελών των συλλόγων τους, οι οποίοι όμως απλά αποτελούν τους χρήσιμους ηλίθιους, και το κρέας για τα κανόνια στις ιδιοτελείς μάχες των μεγαλοσυνδικαλιστών, που ονειρεύονται κρατικά οφίτσια και θώκους...

Ένα τέτοιο παράδειγμα «δεινοσαυρικού συνδικαλισμού» εντόπισε σήμερα το πάντα έγκυρο Antinews.

Φαντάσματα του παρελθόντος…

Από το 1974 είχε να δει ο κόσμος εισβολή σε κυρίαρχο κράτος, που βρίσκεται στον χώρο ο οποίος ονομάστηκε «ευρωπαϊκός, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια».

Τα τελευταία σαράντα χρόνια αυτά γίνονταν στην Ασία (π.χ. Αφγανιστάν, Ιράκ) ή έστω στην αυλή της Ευρώπης (π.χ. Γεωργία). 

Υπήρξαν οι εθνοκαθάρσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά τουλάχιστον μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, η ευρωπαϊκή ήπειρος δεν ξανάζησε παραβίαση εξωτερικών συνόρων· έστω με τον τρόπο που ο Πούτιν έστειλε τα στρατεύματά του στην Κριμαία.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι η Ρωσία έχει νόμιμα δικαιώματα στην Κριμαία.

Η περιοχή παραχωρήθηκε το 1954 από τον Χρουτσόφ στην τότε Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας· η Ρωσία μετά την ανεξαρτητοποίηση της Ουκρανίας από τον σοβιετικό ζυγό έχει νοικιάσει τη ναυτική βάση μέχρι το 2024 και η συμφωνία προβλέπει την παρουσία ρωσικών στρατευμάτων στην περιοχή.

Αλλά πάλι «νόμιμα δικαιώματα» επικαλέστηκε και η Τουρκία το 1974· ήταν εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου με στρατιωτική παρουσία στο νησί…

Ο νόμος του Μέρφυ…

Γκρινιάρα δεν υπήρξα ποτέ. Μάλλον παραπονιάρα.

Η καλή προαίρεση μου περίσσευε ανέκαθεν και μου έτρεχε από τα μπατζάκια, ενώ η υπομονή μου με τους ανάποδους παροιμιώδης.

Όμως θα σκάσω αν δεν το πω.

Δεν γενικεύω και δεν τσουβαλιάζω τους ανθρώπους και τις ιδιότητές τους.

Δεν ανακαλύπτω σήμερα τον τροχό και σίγουρα δε μου αρέσει η μιζέρια κι εκείνη η τάση να μηρυκάζουμε τα ίδια ρητορικά χαλίκια για την ψωροκώσταινα και το σύστημα και τις ευθύνες του και τις δικές μας τις ευθύνες.

Είναι που δεν υποφέρω την αγένεια  από όπου κι αν προέρχεται.

Κι  ας μου πει επιτέλους κάποιος, ποιος είναι εκείνος ο Μέρφυ κι ο ρημαδονόμος του που με τυραννούν κάθε γιορτή και κάθε σχόλη, αφού τα παιδιά αρρωσταίνουν πάντοτε τα σαββατοκύριακα και τις αργίες;

Κατά ένα περίεργο τρόπο, όπου όλοι οι νόμοι του σύμπαντος συνωμοτούν προς αυτή την κατεύθυνση!